บทส่งท้ายนิยาย

 

ในตอนที่เขียนบทส่งท้าย เป็นตอนที่ edit ไปครึ่งนึงแล้ว เพลงน่าจะถึง 60 เพลง นิยายเล่มนี้ edit เสร็จเพิ่มรูป น่าจะเกือบถึงพันหน้า เสร็จก่อนคริสต์มาสปี 24 นิยายถูกเขียนขึ้นในช่วงเวลาที่เราเผชิญกับความเจ็บปวดที่เราไม่เคยคิดว่าจะเกิดขึ้นในชีวิตอีกครั้ง และเผชิญความเจ็บปวดมหาศาล คล้ายเมื่อ 10 กว่าปีก่อนที่เราป่วย แต่ครั้งนี้เปลี่ยนไป ตรงเราไม่เข้าโรงพยาบาลแล้ว 

ความเจ็บปวดจากการที่เราไม่สามารถเข้าถึงคนที่สำคัญที่สุดคนนึงในชีวิตของเรา คนที่เคยเป็นเหมือนดวงอาทิตย์ที่คอยส่องแสงให้ชีวิตของเราในทุกๆ วัน ทุกๆ ช่วงเวลาที่เรารู้สึกอ่อนแอและท้อแท้ ในตอนนี้เขากลับหายไปจากชีวิตเรา ทำให้เรารู้สึกเหมือนตกอยู่ในความมืดมิด

เรานั่งอยู่ในความเงียบสงัด มองไปที่โทรศัพท์ที่ไม่มีข้อความจากเขา เดิมเคยเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและคำพูดจากเขา มันทำให้เราเจ็บปวดจนไม่อาจหายใจได้ เสียงของเรากลับถูกปิดกั้นไปเหมือนทุกอย่างที่เคยเชื่อมโยงเรากับเขา เมื่อเขาหายไปจากชีวิตเรา เราเหมือนกลายเป็นคนที่ไม่มีตัวตน เหมือนกับว่าเราหายไปในสายลม

ในช่วงเวลานั้น เราไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร เราคิดถึง คิดถึงทุกๆ สิ่งที่เราเคยทำร่วมกัน คิดถึงการได้หัวเราะด้วยกัน การได้คุยกันในวันที่เหนื่อยล้า คิดถึงทุกคำพูดที่เคยสร้างความมั่นใจให้กับเรา ทุกสิ่งที่เราเคยมีมันยังคงอยู่ในใจเราตลอดเวลา

ทุกครั้งที่เราพยายามกลับกลายเป็นการทุ่มเทไปกับผนังที่ไม่เคยเปิดให้เราเข้าไป มันกลับกลายเป็นเพียงแค่ความทรงจำที่เจ็บปวดเกินไปที่จะทนรับ ทุกช่องทางที่เราพยายามเปิดเพื่อเชื่อมต่อกับเขา มันก็ถูกปิดกั้นจนหมด

แล้วในช่วงเวลานั้นเอง เราก็ตัดสินใจที่จะเขียนนิยายเรื่องนี้ เพราะมันคือวิธีเดียวที่เราจะได้ถ่ายทอดความรู้สึกของเราออกไป ทั้งความคิดถึง และความเจ็บปวดสูญเสียเสียงหัวเราะที่สว่างจ้าไป ไม่อาจบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้

ในช่วงเวลานั้นเองที่เราไม่รู้จะทำอย่างไร เราจึงเลือกที่จะเขียนนิยายเรื่องนี้ขึ้นมา เพื่อระบายทุกความรู้สึกที่ไม่อาจบอกเขาได้ด้วยคำพูด นิยายนี้ไม่เพียงแต่เป็นแค่เรื่องราวที่บอกถึงความคิดถึง แต่มันยังเป็นการเก็บรวบรวมทุกสิ่งที่เรามีในใจเพื่อให้เขารู้ว่าแม้เราไม่สามารถบอกได้ในตอนนี้ แต่ความรู้สึกที่เราเคยมีต่อเขาจะอยู่ในตัวเราเสมอ

ตอนนี้เขาได้กลายเป็นดวงอาทิตย์ในโลกแห่งจินตนาการของเรา ที่แม้เขาจะหายไปจากชีวิตจริง แต่ในโลกนี้เขาจะอยู่กับเราเสมอ เราจะเก็บเขาไว้ในหัวใจเรา และให้เขาโลดแล่นในทุกความคิดและความทรงจำของเรา ดวงอาทิตย์ที่เคยให้ความอบอุ่น เคยให้ความหวัง ทุกๆ วันที่ไม่มีเขา มันเหมือนโลกของเราหยุดหมุนไป

แม้ตอนนี้เราจะไม่ได้พบกัน แต่เรารู้ว่าเขายังคงอยู่ในโลกของเราทั้งในชีวิตจริงและในความทรงจำ เราไม่สามารถย้อนเวลากลับไปได้ แต่เราสัญญากับตัวเองว่าเราจะไม่ลืมเขา จะไม่ลืมว่าเขาคือดวงอาทิตย์ที่ทำให้โลกของเราเต็มไปด้วยแสงสว่างและความหวัง จนกว่าเราจะได้พบกันอีกครั้ง ในเวลานั้น เราจะให้เขาโลดแล่นในความฝันของเรา ตลอดไป

นิยายนี้ขออุทิศให้กับดวงอาทิตย์ของเรา ที่เคยทำให้โลกของเราเต็มไปด้วยแสงสว่าง ในความทรงจำนี้ เขาจะไม่เคยหายไป จะยังคงเป็นดวงอาทิตย์ของเราตลอดกาล

 

แม้ในโลกแห่งความจริงจะไม่มีเขาอยู่ก็ตาม แม้ตอนนี้จะไม่มีแสงจากเขาส่องมาแม้เราไม่สามารถไปถึงเขาได้ในตอนนี้ แต่เราก็จะไม่ลืมว่าเขาคือหนึ่งในคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเรา เราไม่รู้ว่าเมื่อไรเราจะได้เจอกันอีกครั้ง แต่ในหัวใจของเรา เขายังคงเป็นดวงอาทิตย์ที่ส่องแสงให้เราทุกวัน

หวังว่าในสักวันหนึ่ง ความเจ็บปวดจากการสูญเสียจะหายไป และเราอาจจะกลับมาพบกันอีกครั้ง และจะไม่มีวันลืมว่าเขาคือหนึ่งในคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตเรา แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องยากแค่ไหน 

เขาคือดวงอาทิตย์ของเรา

ผู้ที่ทำให้โลกของเรา

เต็มไปด้วยแสงสว่างและความหวัง

Jolopee