การเขียนนิยายไม่ใช่สิ่งที่เราเคยคิดฝันไว้

 

เราอยากเริ่มต้นด้วยการบอกว่า การเขียนนิยายไม่ใช่สิ่งที่เราเคยคิดฝันไว้ ไม่ใช่สิ่งที่อยู่ในแผนชีวิต หรือเส้นทางที่เราตั้งใจเดิน จริงๆ แล้วมันเริ่มต้นจากความคิดเล็กๆ ในช่วงวัยเรียนที่ว่า “ถ้าเขียนนิยายเป็นสักเรื่องก็คงดี” เราพูดมันออกไปเหมือนคำล้อเล่น ไม่มีน้ำหนัก ไม่มีความจริงจัง เพราะตอนนั้น เราคิดว่าชีวิตมีสิ่งอื่นที่สำคัญกว่า

แต่โลกแห่งความจริง... บางครั้งมันก็เหมือนคลื่นใหญ่ที่ซัดเข้าหาเราจนโงหัวไม่ขึ้น มันโหดร้าย กดดัน และทำให้เรารู้สึกหมดแรง วันหนึ่งเราก็มาถึงจุดที่เราเริ่มถามตัวเองว่า “นี่หรือคือชีวิตที่เราต้องการจริงๆ?”

ในช่วงเวลานั้น เรารู้สึกว่าจำเป็นต้องหนีไปที่ไหนสักแห่ง ไม่ใช่สถานที่ที่เป็นกายภาพ แต่เป็นที่ที่หัวใจเราจะรู้สึกปลอดภัย และที่ที่เราพบคือ “โลกแห่งจินตนาการ” การเขียนนิยายจึงเกิดขึ้น มันไม่ได้เกิดจากความทะเยอทะยาน แต่มันเกิดจากความต้องการพักใจ การเขียนกลายเป็นพื้นที่เล็กๆ ที่เราสร้างขึ้น เพื่อให้ตัวเองได้สูดลมหายใจอีกครั้ง

แม้วันนี้ การเขียนนิยายของเรายังคงเป็นเพียง "งานอดิเรก" มันยังไม่ใช่อาชีพ และเราเองก็ยังไม่แน่ใจว่าอยากให้มันเป็นอาชีพหรือไม่ เพราะช่วงเวลานี้ มันคือ “gap year” ของเรา ช่วงเวลาที่เราได้หยุดถามตัวเองว่า “จริงๆ แล้วเราอยากทำอะไรกันแน่ในชีวิต?”

บางคนอาจจะคิดว่า... อายุ 42 แล้ว จะมาเริ่มอะไรใหม่ จะมาหยุดถามตัวเองอีกครั้ง มันไม่สายไปหน่อยเหรอ? แต่เราอยากบอกว่า "ไม่เคยมีคำว่าสายเกินไปสำหรับการเริ่มต้นใหม่"

เราเคยเป็นอาจารย์สอนวาดรูปมานาน เป็นบทบาทที่เราเต็มที่และทุ่มเทมาตลอด แต่ในที่สุด เราก็รู้สึกว่าเรากำลังหมดไฟ การเขียนนิยายจึงเป็นเหมือนแสงเล็กๆ ที่ช่วยจุดประกายความหวัง และเตือนเราว่า “ชีวิตยังมีอะไรอีกมากมายที่เราสามารถทำได้”

บางทีชีวิตก็ไม่จำเป็นต้องเดินตามเส้นทางเดิมเสมอไป ไม่จำเป็นต้องสำเร็จในรูปแบบที่คนอื่นคาดหวัง แค่เรายังมีลมหายใจ เรายังสามารถสร้างจินตนาการได้ แค่นี้ก็เพียงพอแล้วที่จะให้เราก้าวต่อ

"โลกแห่งความจริงอาจโหดร้าย แต่โลกแห่งจินตนาการจะอยู่ตรงนั้นเสมอ รอให้เราเข้าไปค้นพบ และสร้างสรรค์ชีวิตใหม่"

ดังนั้น เราอยากบอกทุกคนที่กำลังฟังอยู่ตรงนี้ว่า หากคุณรู้สึกหลงทาง เหนื่อยล้า หรือกำลังหมดไฟเหมือนเราในวันนั้น ลองหยุดดูว่าใจคุณกำลังเรียกร้องอะไร และกล้าที่จะเริ่มต้นใหม่ แม้ทุกอย่างจะดูยาก แม้คุณจะรู้สึกว่าสายเกินไป เพราะความจริงคือ... ไม่มีคำว่าสายเกินไป หากคุณยังเชื่อในตัวเอง

ขอบคุณค่ะ