เราเคยสงสัยกันไหมว่า ถ้าคนสองคนที่เคยสนิทกันมากๆ เคยผูกพันกันจนเหมือนชีวิตขาดกันไม่ได้ อยู่ๆ จะสามารถ "ตัดขาด" กันได้จริงๆ ไหม

เราเคยสงสัยกันไหมว่า ถ้าคนสองคนที่เคยสนิทกันมากๆ เคยผูกพันกันจนเหมือนชีวิตขาดกันไม่ได้ อยู่ๆ จะสามารถ "ตัดขาด" กันได้จริงๆ ไหม แบบตัดออกไปจากชีวิตเลย ไม่มีการเหลือไว้เป็นเงาในหัวใจ ไม่มีการเปิดเฟซบุ๊กส่อง ไม่มีการได้กลิ่นน้ำหอมแล้วนึกถึง ไม่มีการบังเอิญเจอเพลงที่เคยฟังด้วยกันแล้วน้ำตาซึม

คำถามนี้มันเหมือนกับฉากในหนังเรื่อง Eternal Sunshine of the Spotless Mind ที่ตัวละครเลือกจะลบความทรงจำเกี่ยวกับคนรักเก่าออกไปหมด เพื่อที่จะไม่ต้องเจ็บปวดอีกต่อไป แต่ทุกคนที่เคยดูหนังเรื่องนี้จะรู้ดีว่ามันไม่ง่ายแบบนั้น เพราะความทรงจำไม่ใช่แฟ้มข้อมูลที่เราลบแล้วจบ ความทรงจำเหมือนเถาวัลย์ที่เกี่ยวพันกันไปมาทุกมุมของสมอง มันซับซ้อนจนเรามักจะไม่รู้ตัวว่ามันแอบอยู่ตรงไหนบ้าง

เราเคยอ่านปรัชญาของซาร์ตร์ที่บอกว่า "คนอื่นคือนรก" (L'enfer, c'est les autres) แล้วก็คิดว่ามันจริงครึ่งเดียว ใช่ คนอื่นอาจเป็นนรก แต่ในเวลาเดียวกันคนอื่นก็เป็นสวรรค์ด้วย และบางทีที่เราต้องการจะตัดใครออกจากชีวิต เราอาจแค่พยายามจะลบนรกออกไป แต่ดันลบสวรรค์ที่เคยมีออกไปด้วย

แล้วทำไมบางคนถึงทำได้? เราคิดว่าคำตอบอยู่ใน "เวลา" และ "ตัวตน" พวกเขาไม่ได้ลืมเพราะพยายามลืม แต่เพราะเขาสร้างตัวตนใหม่ที่ไม่มีพื้นที่ให้ความทรงจำเดิมๆ อยู่ เขาไม่ได้หายไปจากอดีต แต่เขาไม่ต้องการอดีตอีกต่อไป มันเหมือนกับนักกีฬาที่เคยบาดเจ็บหนักจนไม่อยากจะกลับไปวิ่งอีก แต่เมื่อเวลาผ่านไป พวกเขาอาจจะลุกขึ้นมาวิ่งใหม่ ในฐานะคนที่ไม่เหมือนเดิม

แต่เราว่า ต่อให้เราพยายามลืม ใครบางคนมักจะเป็นเหมือนเส้นบางๆ ที่ยังคงค้างอยู่ในบทเพลง ในภาพวาด หรือในหน้าหนังสือ สมมุติว่าเราอ่าน The Great Gatsby อีกครั้ง เราอาจเห็นเงาของความทรงจำเหล่านั้นในความรักอันเศร้าสร้อยของแกตสบี้ ความทรงจำคือแรงบันดาลใจที่เราหล่อหลอมขึ้นมาใหม่ แม้ว่ามันจะเจ็บปวด แต่มันก็สวยงามในแบบของมัน

สุดท้ายเราอยากบอกว่า การตัดใครสักคนออกจากชีวิต มันไม่ใช่เรื่องของการลืม แต่เป็นเรื่องของการอยู่ต่อไปโดยที่ไม่ต้องถูกความทรงจำครอบงำ มันไม่ใช่การตัด แต่เป็นการปรับเปลี่ยน เราจะยังจำพวกเขาได้ แต่ในมุมใหม่ๆ ที่ไม่ทำให้เราเจ็บอีกต่อไป

แล้วทุกคนล่ะ เคยมีใครที่พยายามตัดออกจากชีวิตไหม?