เราเคยสงสัยกันไหมว่าการที่คน ๆ หนึ่งจะชอบเราเนี่ยมันมีองค์ประกอบอะไรบ้าง

เราเคยสงสัยกันไหมว่าการที่คน ๆ หนึ่งจะชอบเราเนี่ยมันมีองค์ประกอบอะไรบ้าง แล้วจะดูออกได้ยังไงว่าคนนั้นกำลังหลงรักหรือชอบเราอยู่ โดยที่เราไม่ได้คิดหรือจินตนาการไปเองจนทำให้ตัวเองรู้สึกแย่ เรามักจะหลอกตัวเองว่าคนนั้นแอบชอบ ทั้งที่จริงเขาแค่ใจดีเฉย ๆ ใช่ไหม

ถ้าใครเคยดูหนังเรื่อง When Harry Met Sally จะเห็นว่าความสัมพันธ์ไม่ได้เป็นเส้นตรง ความรักไม่ได้เริ่มจาก A ไป B แล้วจบที่ Z แต่บางที มันเป็นแบบไป B แล้ววนกลับ A แล้วไป C เฉย เราเลยรู้สึกว่าความรักจริง ๆ มันเหมือนพัซเซิลที่ขาดชิ้นไปตลอดเวลา ต่อแล้วหลุด ต่อแล้วคลาด และที่สำคัญ คนมักจะสับสนว่าความรู้สึกแค่ "หลงใหลชั่วคราว" กับ "รักจริงจัง" ต่างกันยังไง

สิ่งที่ทำให้เราตระหนักได้คือ “เวลา” คนที่ชอบเราจริงไม่ต้องวิ่งมาโปรโมตตัวเอง ไม่ต้องส่งสัญญาณหวาน ๆ ตลอดเวลา พวกเขาแค่… อยู่ตรงนั้น อยู่เหมือน "โต๊ะไม้ที่แข็งแรง" ที่ไม่เคยล้มเมื่อเราพึ่งพา หรืออยู่เหมือนภาพวาดของโมเนต์ (Claude Monet) ที่พอเรามองใกล้ ๆ จะเห็นว่ามันซับซ้อนกว่าแค่ "ภาพของดอกไม้"

แล้วถ้าจะถามว่าดูยังไงว่าคนนี้รักเราจริง? ตอบยากเหมือนจะถามว่าความสุขหน้าตาเป็นยังไง แต่ในทางวิทยาศาสตร์ หลายครั้งที่คนชอบใคร พวกเขาจะ “เลียนแบบ” เราโดยไม่รู้ตัว นี่มัน The Social Network เลย! คนที่เริ่มเอามุขตลกเราไปใช้ ชอบฟังเพลงวงเดียวกัน หรือทำอะไรแบบเรา เขาไม่ได้พยายามลอกนะ แต่เขากำลังสะท้อนว่าสิ่งที่เราเป็นน่าดึงดูดถึงขนาดที่เขาอยากมีส่วนร่วม แล้วถ้าความสัมพันธ์ยังต่อเนื่อง เขาจะไม่ได้เลียนแบบเราอย่างเดียว แต่เขาจะเริ่ม “สร้างพื้นที่ให้เราได้เติบโต” ทั้งสองฝ่ายเรียนรู้ไปพร้อมกัน

เคยอ่านในหนังสือของ Haruki Murakami เขาเขียนประมาณว่า ความรักมันเหมือนการอ่านหนังสือทั้งเล่มในช่วงที่หัวใจเราพร้อมเปิดกว้าง บางช่วงเราอาจพลาดไปพลิกหน้าผิด แต่ไม่เป็นไร เพราะใจความสำคัญอยู่ที่ว่าเราจะอ่านจบเล่มไหม ถ้าคนนี้เขารักเราจริง เขาจะไม่รีบร้อนจะพาเราวิ่งหนีไปไหน แต่จะอยู่ อ่านเรื่องราวที่เราสร้าง และร่วมอยู่กับเราตลอดบทสำคัญ

พูดถึงเรื่องโกรธกันจนบล็อกกันนี่ นึกถึง Gone Girl ไม่ได้เกี่ยวเลย แต่นึกถึงชัดมาก (ฮา) สัญญาณว่าอีกฝ่ายยังสนใจ คือการที่เขามี "พื้นที่เล็ก ๆ ที่ยังทิ้งไว้ให้เราเข้าไปหา" เขาอาจบล็อก แต่ยังไม่ลบเราออกจากใจ สิ่งที่น่าคิดคือ ถ้าเราเข้าไปหา จะเป็นเราไหมที่พร้อมให้อภัย? หรือแค่กลัวโดนทิ้งเฉย ๆ?

ท้ายที่สุด คงไม่ต้องมีสัญญาณชัดเจนไปเสียทุกอย่าง เพราะคนที่รักเราจริง เขาจะไม่ทำให้เราต้องเดามากขนาดนั้น เขาจะแสดงออกด้วยความมั่นคง ไม่ใช่เพราะเขาต้องทำ แต่เพราะเขาอยากให้ทุกคนรอบตัวเรารู้ว่า “เราเป็นของเขา” โดยที่เราไม่ได้บอกเขาเลย

หรือเราคิดมากไป? ทุกคนว่าจริงไหม?