ทำไมสังคมถึงมีมาตรฐานแปลกๆ ให้เราต้องทำตาม
เราเคยสงสัยไหมว่าทำไมสังคมถึงมีมาตรฐานแปลกๆ ให้เราต้องทำตาม ตั้งแต่เด็ก เราถูกบอกว่าผู้หญิงต้องผมยาว ต้องอ่อนโยน เหมือนเป็นดอกไม้บอบบางในกระถางเล็กๆ ที่ใครก็อยากปกป้อง ส่วนผู้ชายต้องผมสั้น ต้องเข้มแข็ง ประหนึ่งซูเปอร์ฮีโร่ที่ต้องรับภาระทุกอย่างไว้บนบ่า
แต่เดี๋ยวก่อน ใครเป็นคนตั้งกฎพวกนี้? และทำไมเราถึงต้องเชื่อฟัง?
1. ความคาดหวังกับเส้นผม
เราเคยสังเกตไหมว่าเส้นผม—สิ่งที่งอกออกมาบนหัวเราเองแท้ๆ—กลับกลายเป็นสัญลักษณ์ทางสังคมไปได้ยังไง ผู้หญิงผมยาว = น่ารัก ผู้ชายผมสั้น = สมาร์ท ถ้าเปลี่ยนกันล่ะ? ผู้หญิงผมสั้น = ดื้อรั้น ผู้ชายผมยาว = ขบถ ทุกคน เราคิดว่าเส้นผมมันเป็นเพียงแค่เส้นผมหรือเป็นเครื่องมือที่สังคมใช้ควบคุมเรา?
ภาพยนตร์เรื่อง Mulan ของดิสนีย์ เคยสร้างโมเมนต์ทรงพลังที่นางเอกตัดผมตัวเองออก เพื่อปลอมตัวเป็นชายและพิสูจน์ว่าผู้หญิงก็มีความสามารถเหมือนผู้ชายได้โดยไม่ต้องอิง "ลุค" ที่สังคมคาดหวัง นี่แหละคือเส้นแบ่งระหว่างการเป็นตัวของตัวเองกับการเป็นสิ่งที่คนอื่นอยากให้เป็น
2. ความอ่อนโยนที่ถูกบังคับ
ผู้หญิงอ่อนโยน จริงไหม? ทำไมทุกคนต้องถูกคาดหวังให้เดินเรียบร้อย ยิ้มหวาน ไม่เถียง ไม่เสียงดัง ความจริงคือธรรมชาติไม่ได้แบ่งให้ผู้หญิงทุกคนต้องนุ่มนวลเหมือนคลื่นลมสงบในฤดูร้อน บางคนอาจเป็นพายุที่พัดแรง หรือภูเขาไฟที่พร้อมระเบิด แล้วทำไมเราถึงต้องกลัวผู้หญิงที่ไม่อ่อนโยน?
ในนิยาย Jane Eyre ของ Charlotte Brontë นางเอกเป็นคนหัวแข็ง มีความคิดของตัวเอง และไม่ได้อ่อนโยนเสมอไป แต่เธอก็ยังเป็นตัวละครที่ทรงพลัง เป็นตัวแทนของผู้หญิงที่ปฏิเสธจะเดินตามกรอบ
3. ความเข้มแข็งที่เป็นภาระ
ในขณะเดียวกัน ผู้ชายต้องเข้มแข็ง? นี่เป็นความไม่ยุติธรรมที่เราหลายคนอาจไม่ได้ตระหนัก ทุกคนเคยเห็นผู้ชายร้องไห้ในที่สาธารณะไหม? ถ้าเห็น เรารู้สึกยังไง? เราสงสาร หรือเราตัดสินเขา?
นักกีฬาบาสเกตบอลชื่อดังอย่าง Michael Jordan เคยร้องไห้ในงานพิธีเกียรติยศของตัวเอง เพราะความสูญเสียและความกดดันที่เขาเผชิญในชีวิต และไม่มีใครหัวเราะเยาะเขาเลย เพราะน้ำตาคือสิ่งที่บ่งบอกถึงความเป็นมนุษย์ ไม่ใช่ความอ่อนแอ
4. เป็นตัวเองในโลกที่อยากให้เราเป็นเหมือนกัน
เราอยากชวนทุกคนตั้งคำถามกับตัวเองว่า เราทำสิ่งต่างๆ เพราะอยากทำหรือเพราะ "ควรจะทำ"? เพราะโลกนี้ไม่ได้ต้องการให้ทุกคนเหมือนกัน โลกนี้ต้องการความแตกต่าง ต้องการผู้หญิงผมสั้นที่ชอบปีนเขา ต้องการผู้ชายผมยาวที่ชอบเต้นบัลเลต์ ต้องการคนที่กล้าจะเป็นตัวเองในแบบที่พวกเขาอยากจะเป็น
โลกใบนี้ก็เหมือนงานศิลปะ ทุกคนไม่ได้ถูกวาดด้วยสีเดียวกัน หากทุกคนเป็นสีขาวหมด ก็ไม่มีใครโดดเด่น เราอยากให้ทุกคนมองตัวเองเหมือนศิลปินที่สร้างงานของตัวเอง เราไม่ต้องการถูกกำหนดโดยสังคม แต่เป็นคนที่กำหนดตัวเอง
เพราะสุดท้ายแล้ว โลกนี้ไม่ได้จดจำคนที่ "เหมือนกันหมด" โลกนี้จดจำคนที่ "กล้าต่าง"
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น