เราเคยสงสัยกันไหมว่า เกย์มีโอกาสชอบผู้หญิงหรือเปล่า แล้วถ้าชอบจริงๆ มันเกิดจากอะไร

เราเคยสงสัยกันไหมว่า เกย์มีโอกาสชอบผู้หญิงหรือเปล่า แล้วถ้าชอบจริงๆ มันเกิดจากอะไร เป็นเรื่องของสังคม ความรู้สึก หรือฮอร์โมนในร่างกาย แล้วคิดดูสิ ในจักรวาลแห่งความรัก ความรู้สึกมันจะซับซ้อนขนาดไหน

ลองนึกถึงในหนังเรื่อง Call Me By Your Name สักหน่อย หนังที่ไม่ได้พูดถึงแค่ความรักของชายกับชาย แต่ยังเล่าเรื่องความสัมพันธ์ที่ไร้กรอบไร้เพศ เราสามารถรักใครสักคนได้ เพราะพวกเขาคือพวกเขา ไม่ใช่เพราะอวัยวะหรือค่านิยมที่สังคมยัดเยียดให้เรา สิ่งที่น่าสนใจคือ ถ้าเราเปลี่ยนมุมมองไปนิดเดียว ความรักมันอาจไม่ใช่เรื่องที่ต้องติดป้ายหรือใส่กล่องเลยก็ได้

พูดถึงเรื่องนี้ เรานึกถึงทฤษฎีปรัชญาของ Jean-Paul Sartre ที่พูดเรื่องอิสรภาพของมนุษย์ไว้ว่า มนุษย์เป็นผู้กำหนดตัวเอง ไม่มีใครมากำหนดว่าเราจะต้องเป็นแบบไหนหรือรักใคร ความรักแบบ “เกย์ชอบผู้หญิง” หรือ “ผู้ชายชอบผู้ชาย” จึงอาจไม่ได้สำคัญเท่ากับว่า “เราได้รักอย่างอิสระหรือเปล่า” นี่สิประเด็น

ทีนี้มาดูเรื่องสถิติบ้าง มีงานวิจัยที่พูดถึง Sexual Fluidity หรือความลื่นไหลทางเพศ ที่แสดงว่าเพศสภาพหรือความสนใจทางเพศของคนเราอาจเปลี่ยนแปลงได้ ไม่ว่าจะในระยะสั้นหรือยาว แล้วรู้ไหมว่ามันไม่เกี่ยวกับว่าคนคนนั้นเป็นใครในตอนแรกด้วยซ้ำ หลายคนอาจเกิดความรู้สึกต่อใครสักคนเพราะการเชื่อมโยงทางอารมณ์ที่ลึกซึ้ง มากกว่าปัจจัยทางเพศ

เรามองว่ามันเหมือนการดูงานศิลปะ บางครั้งเราอาจชอบภาพเขียนของโมเนต์ ทั้งที่เราไม่ใช่สายอิมเพรสชั่นนิสม์เลย หรือบางทีการชมงานของบาสเกียตก็ทำให้เราอยากเปลี่ยนมุมมองไปเลย ความรักมันก็แบบนั้น มันเป็นเรื่องของ "ช่วงเวลาหนึ่ง" ที่เราสัมผัสอะไรบางอย่าง และถ้าในช่วงเวลานั้น เกย์คนหนึ่งพบว่าผู้หญิงคนหนึ่งคือความสวยงามที่สุดในโลกของเขา แล้วมันจะผิดตรงไหน

อีกมุมที่เราอยากให้ทุกคนคิด คือสังคมชอบใส่กรอบให้เรา ว่าเกย์ต้องชอบผู้ชาย ผู้ชายต้องแมน ผู้หญิงต้องน่ารักเหมือนตุ๊กตา แต่จริงๆ แล้วถ้าเราทุกคนแค่ "เป็นตัวเอง" และปล่อยให้ความรู้สึกเดินทางไปในทางของมัน โลกนี้อาจน่าอยู่กว่านี้เยอะ เหมือนที่ Bowie บอกว่า "Turn and face the strange" เราควรกล้าที่จะหันหน้าไปสู่สิ่งแปลกใหม่ แม้แต่ในตัวของเราเอง

ดังนั้น คำถามว่า เกย์มีโอกาสชอบผู้หญิงไหม เราว่าคำตอบมันไม่สำคัญเท่า เราจะรักกันโดยไม่ต้องอธิบายได้หรือเปล่า