เราเคยสงสัยกันไหมว่า ทำไมเราถึงยึดติดกับรูปร่างแบบใดแบบหนึ่ง?

เราเคยสงสัยกันไหมว่า ทำไมเราถึงยึดติดกับรูปร่างแบบใดแบบหนึ่ง? ความอ้วนที่เป็นปัญหาในสายตาของใครหลายคน จริงๆ แล้วมันคืออะไร? ถ้าตัดเรื่องสุขภาพออกไป เราควรจะผอมแค่ไหนหรืออ้วนแค่ไหนถึงจะ "พอดี" หรือมันมีคำว่า "พอดี" จริงๆ ไหม?

เราเคยดูหนังเรื่อง The Devil Wears Prada แล้วสงสัยว่าทำไมในโลกของแฟชั่นถึงเต็มไปด้วยคนตัวเล็กบางๆ ราวกับจะถูกลมพัดปลิวได้ง่ายๆ กันไหม? นั่นมันสะท้อนอะไรในสังคมของเรา? และถ้าหันกลับมามองภาพวาดของศิลปินอย่างรูเบนส์ (Peter Paul Rubens) ในยุคบาโรก ผู้หญิงในภาพของเขาเต็มไปด้วยรูปร่างที่อวบอิ่ม มีเนื้อมีหนังอย่างภาคภูมิใจ แบบนั้นล่ะไม่สวยงามเหรอ? ความงามมันเปลี่ยนไปตามยุคสมัยหรือตามคนที่มีอำนาจกำหนด?

ถ้าทุกคนเคยได้ยินคำว่า BMI (ดัชนีมวลกาย) ซึ่งใช้ชี้วัดว่าเรา "ผอม" หรือ "อ้วน" มันก็แค่สูตรคำนวณที่คิดขึ้นโดยชายคนหนึ่งในศตวรรษที่ 19 ซึ่งไม่ใช่แพทย์ด้วยซ้ำ แต่กลับถูกใช้ชี้วัดสุขภาพและรูปร่างมาจนถึงทุกวันนี้ มันอาจจะสะดวกดี แต่ลึกๆ แล้วมันทำให้เราต้องเข้ากรอบที่คนอื่นตั้งขึ้น ทั้งๆ ที่ความเป็นมนุษย์มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น

หรือเราจะมองจากกีฬา? นักกีฬาซูโม่ในญี่ปุ่น ซึ่งถือว่าความใหญ่โตของพวกเขาเป็นสัญลักษณ์ของพลังและความน่าเกรงขาม เราไม่เห็นจะมีใครไปบอกนักซูโม่ว่า "คุณควรลดน้ำหนักนะ" แต่พอเรายืนอยู่ในห้างสรรพสินค้า คนที่รูปร่างใหญ่กลับรู้สึกไม่มั่นใจเมื่อเดินผ่านร้านเสื้อผ้าสำหรับคนตัวเล็กอย่างไม่มีทางเลือก มันยุติธรรมไหม?

เราเคยคิดว่าความอ้วนหรือความผอมมันเหมือนกับภาพวาดของปิกัสโซไหม? ไม่มีใครสามารถบอกได้ว่างานของเขาสวยงามหรือ "ผิดรูป" เพราะในความยุ่งเหยิงนั้นมันคือการแสดงออกถึงความเป็นตัวของตัวเอง ถ้าเราเปรียบรูปร่างของคนกับศิลปะ เราคงไม่ต้องพยายามเข้ากรอบอะไรที่ใครก็ไม่รู้กำหนด

การถกเถียงเรื่องความอ้วน ความผอม หรือแม้แต่ความงาม ไม่ได้อยู่ที่ว่ามันควรจะเป็นยังไง แต่มันอยู่ที่เราตั้งคำถามได้ไหมว่า ใครกันแน่ที่มีสิทธิ์มาตัดสินว่าอะไรคือ "ปกติ" อะไรคือ "ผิด"? แล้วถ้าความสวยงามมันเปลี่ยนไปเรื่อยๆ เหมือนแฟชั่นฤดูกาลใหม่ๆ เราจะวิ่งตามมันไปจนหมดแรงไหม หรือเราจะยืนนิ่งๆ แล้วประกาศว่า "เราโอเคกับแบบที่เราเป็น" มันก็แค่เรื่องของตัวเราเองใช่ไหม?