เราเคยสงสัยกันไหมว่าความสัมพันธ์ที่ดูเหมือนจบไปแล้ว แต่ทำไมยังมีอะไรบางอย่างหลงเหลืออยู่นอกเหนือการมองเห็น

เราเคยสงสัยกันไหมว่าความสัมพันธ์ที่ดูเหมือนจบไปแล้ว แต่ทำไมยังมีอะไรบางอย่างหลงเหลืออยู่นอกเหนือการมองเห็น ถ้าเราโดนบล็อกทุกช่องทางบนโซเชียล คนที่เคยใกล้ชิดกันอาจยังชอบเราอยู่หรือเปล่า? เขาจะติดตามเราแบบลับๆ ไหม หรือทั้งหมดมันแค่ภาพหลอนในจิตใจของเราเองที่อยากให้มันเป็น?

การบล็อก กลายเป็นเหมือนเครื่องหมายจุดจบของความสัมพันธ์ในยุคดิจิทัล การถูกบล็อกทำให้เรารู้สึกเหมือนมี "กำแพงดิจิทัล" กั้นกลาง แต่ในขณะเดียวกันมันก็แปลกที่เรายังอยากรู้ว่าอีกฝ่ายยังคิดถึงเราไหม คล้ายกับการดูหนังที่ตัวละครโดนกำแพงแก้วกั้น แต่ยังส่งเสียงถึงกัน เช่น Eternal Sunshine of the Spotless Mind หนังที่พูดถึงการลบความทรงจำเพื่อหลบเลี่ยงความเจ็บปวด แต่สุดท้ายสิ่งที่ลบไปได้มีเพียงเหตุการณ์ ไม่ใช่ความรู้สึกจริงๆ

ทุกคนคิดดู ถ้าคนบล็อกเรายังชอบเราอยู่ เขาจะทำยังไงได้อีก? ก็อาจจะใช้วิธีติดตามเราแบบทางอ้อม เช่น ขอให้เพื่อนของเขาคอยดูว่าเราโพสต์อะไร แชร์เรื่องที่เกี่ยวกับเรา หรืออาจจะแอบส่องผ่านแอคเคานต์ปลอม ยิ่งกว่านั้น เขาอาจยังคงแสดงความสนใจในตัวเราโดยผ่านสิ่งที่อยู่รอบๆ เรา ไม่ว่าเพลง หนัง หรือสิ่งที่เคยแชร์กันมาก่อน

นี่พาให้นึกถึงแนวคิดในปรัชญาของ ฌอง ปอล ซาทร์ เขากล่าวว่า “นรกคือคนอื่น” (L’enfer, c’est les autres) ความรู้สึกที่อีกคนยังวนเวียนอยู่ในชีวิตเราแม้เขาจะไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว อาจไม่ใช่เพราะเขายังรักเรา แต่เพราะจิตเรายังสะสมเศษเสี้ยวของเขาไว้ในความทรงจำ

แต่ถามว่าเราจะทำยังไงให้เขาสนใจเราอีกครั้ง? จริงๆ ไม่ใช่เรื่องของการ "ทำ" อะไรเพิ่ม แต่เป็นการ "กลับมาที่ตัวเรา" เปลี่ยนโฟกัสจากการคิดถึงคนที่บล็อกเรา ไปที่การสร้างความหมายใหม่ในชีวิต คล้ายกับในนิยาย The Great Gatsby ที่ Jay Gatsby ใช้ทั้งชีวิตพยายามเอาชนะใจ Daisy Buchanan แต่สุดท้ายพบว่าสิ่งที่เขาสร้างคือภาพหลอนของอดีตที่ไม่เคยหวนคืน

ในกีฬา ก็เหมือนกัน ลองนึกถึงนักกีฬาที่เคยอยู่บนจุดสูงสุดแล้วถูกตัดออก เช่น Michael Jordan ที่เลิกเล่นบาสช่วงหนึ่งก่อนกลับมาพร้อมความสามารถที่ยิ่งใหญ่กว่าเดิม ทุกคนต้องเรียนรู้ที่จะฟื้นฟูตัวเองเหมือนเขา การรอให้ใครบางคนหันมามองอาจจะเสียเวลาเปล่า เราอาจใช้เวลานั้นสร้างคุณค่าใหม่ให้ตัวเราเอง

ถ้าเขายังรักเราอยู่จริง เดี๋ยวเขาจะหาเราจนเจอเอง แต่ถ้าไม่ เขาก็แค่ปล่อยเราให้เดินหน้าต่อ สิ่งสำคัญคือการถามตัวเองว่าเราจะสร้างอะไรต่อในชีวิตโดยที่ไม่ต้องให้ "กำแพงบล็อก" มาตัดสินเส้นทางของเรา