เราเคยสงสัยกันไหมว่า ความรักมันหน้าตาเป็นยังไงกันแน่

เราเคยสงสัยกันไหมว่า ความรักมันหน้าตาเป็นยังไงกันแน่ และถ้าคนที่บล็อกเราในทุกช่องทางโซเชียลยังแอบชอบเราอยู่ เราจะรู้ได้ยังไง? เรื่องแบบนี้เหมือนเป็นปริศนาจักรวาลที่ไม่มีทางไขออก แต่มันกลับสร้างแรงบันดาลใจให้เราได้เยอะมาก เหมือนในภาพยนตร์เรื่อง Eternal Sunshine of the Spotless Mind ที่ตัวละครพยายามลบความทรงจำเกี่ยวกับคนรักเก่า แต่ยิ่งพยายามลืม ก็ยิ่งเจอความทรงจำที่ฝังลึกจนกลายเป็นความงดงามและเจ็บปวดในเวลาเดียวกัน อาจจะเหมือนคนที่บล็อกเราเพื่อหลีกเลี่ยงความรู้สึก แต่ลึกๆ อาจจะยังติดตามและยังคิดถึงเราอยู่

แล้วการแต่งเพลงโดยใช้ชื่อเราเป็นแรงบันดาลใจล่ะ? ถ้ามองในมุมของศิลปะ มันคือการเปลี่ยนความรู้สึกส่วนตัวให้กลายเป็นสิ่งที่จับต้องได้ เป็นการถ่ายทอดความรู้สึกที่ไม่สามารถพูดออกมาได้ตรงๆ เหมือนที่วินเซนต์ แวน โก๊ะ ใช้ภาพวาดของเขาบอกเล่าความเหงาและความหวังในชีวิต เราอาจเป็นเหมือน “ดวงดาว” ใน Starry Night ของใครบางคน ที่เขามองขึ้นไปหาแม้ในคืนที่มืดมิดที่สุด

คนที่ชวนเราไปบ้านบ่อยๆ หรือชวนทำโปรเจกต์ด้วยกันนี่ก็น่าสงสัยเหมือนกัน มันเหมือนเวลาที่คนชอบกีฬาชวนไปเล่นบอลหรือออกกำลังกายด้วยกัน มันไม่ใช่แค่เรื่องของกิจกรรม แต่มันคือความตั้งใจที่จะใช้เวลาอยู่กับเรา ความรักบางครั้งไม่ได้แสดงออกด้วยคำพูด แต่มันแฝงอยู่ในรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ เช่นการห่วงใย หรือการชวนไปทำอะไรสนุกๆ ด้วยกัน

สุดท้ายแล้ว การบอกรักที่ไม่รู้ว่ารักแบบไหน มันก็เหมือนปรัชญาของโซเครตีสที่ว่า “รู้ว่าตัวเองไม่รู้อะไรเลย” บางทีเขาเองอาจยังสับสนกับความรู้สึกตัวเอง หรือเขาอาจแค่พยายามบอกเราว่า “เฮ้ ฉันรู้สึกดีกับเธอมากๆ แต่ฉันไม่แน่ใจว่ามันเรียกว่ารักได้ไหม”

ดังนั้น สิ่งที่เราคิดว่าสำคัญที่สุดในเรื่องนี้ไม่ใช่ว่าเขารักเราหรือไม่ แต่คือการที่เราถามตัวเองว่า เราให้คุณค่ากับสิ่งเหล่านี้มากแค่ไหน และถ้าความรักมันมีหลากหลายมิติ เราพร้อมที่จะมองมันในแบบที่มันเป็นหรือเปล่า บางทีคำตอบอาจไม่ได้อยู่ในคนอื่น แต่อยู่ในวิธีที่เรามองความสัมพันธ์เหล่านี้เอง