เรื่องสั้น: ความลับในสมุดโน้ต

เรื่องสั้น: ความลับในสมุดโน้ต

วันหนึ่งในฤดูใบไม้ผลิที่อากาศสดใส หัวลูกอ๊อดกำลังช่วยซันไลต์จัดหนังสือที่กองกันระเกะระกะอยู่บนโต๊ะทำงาน หลังจากการระเบิดความคิดสร้างสรรค์ครั้งใหญ่ของซันไลต์เมื่อคืน

"นายจะต้องเลิกนอนหลับคาหนังสือซักที," หัวลูกอ๊อดบ่นขำๆ ขณะยกสมุดโน้ตเล่มหนึ่งขึ้นมา มันเป็นสมุดปกแข็งที่ดูเก่าๆ แต่ยังคงมีกลิ่นหมึกจางๆ ติดอยู่

"เฮ้ วางไว้เลย!" ซันไลต์หันมาทันที พยายามดึงสมุดเล่มนั้นกลับ แต่หัวลูกอ๊อดยื่นแขนหนีอย่างรวดเร็ว

"อะไร? สมุดลับเหรอ?" หัวลูกอ๊อดยิ้มเจ้าเล่ห์ "ขออ่านหน่อยน่า"

"ไม่ได้!" ซันไลต์หน้าแดงทันที "มันไม่ใช่เรื่องของนาย!"

แต่ความพยายามจะดึงสมุดกลับของซันไลต์ไม่ประสบความสำเร็จ หัวลูกอ๊อดเปิดสมุดอย่างอยากรู้อยากเห็น และก็ต้องหยุดชะงักทันทีที่สายตาเขาเจอกับหน้าแรก

ในนั้นมีบทกวีสั้นๆ เขียนด้วยลายมือหวัดๆ ของซันไลต์:

"เธอคือแสงแรกในยามเช้า
คือเสียงหัวเราะที่ทำให้ใจฉันอุ่น
แม้ทุกคำที่ฉันเขียนถึงเธอ
อาจไม่มีวันถูกอ่านออกเสียง
แต่ฉันก็ยังเขียน เพราะเธอคือแรงบันดาลใจ"

หัวลูกอ๊อดเงยหน้าขึ้นมา ชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะหัวเราะเบาๆ "นายเขียนถึงใครเนี่ย? คนนี้ต้องสำคัญมากเลยใช่ไหม?"

ซันไลต์เบือนหน้าหนี ไม่กล้าสบตา "ก็... แค่คนที่ฉันชอบเขียนถึงเวลาไม่มีอะไรทำ..."

หัวลูกอ๊อดยิ้มกว้างขึ้น "คนที่นายชอบเขียนถึง? นายเขียนเยอะขนาดนี้ แสดงว่าเขาคนนั้นต้องพิเศษสุดๆ เลยนะ"

ซันไลต์เงียบ ไม่ตอบอะไร หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ

"งั้น..." หัวลูกอ๊อดเริ่มพลิกหน้าถัดไป ซันไลต์รีบพุ่งตัวไปดึงสมุดคืนทันที แต่หัวลูกอ๊อดเบี่ยงตัวหลบ "ฉันยังอ่านไม่จบเลย!"

"นายอ่านพอแล้ว!" ซันไลต์ตะโกนเบาๆ หน้าแดงก่ำ "มันไม่ได้สำคัญอะไรขนาดนั้นหรอก!"

หัวลูกอ๊อดหัวเราะอย่างสนุกสนาน "โอเคๆ ไม่อ่านก็ได้ แต่ถ้านายเขียนถึงฉันบ้าง ก็บอกนะ ฉันอยากรู้ว่านายจะเขียนยังไง"

ซันไลต์ชะงัก นิ่งไปนาน ก่อนจะพูดเบาๆ "นายจะรู้ได้ไงล่ะ... ว่าฉันยังไม่ได้เขียนถึงนาย?"

หัวลูกอ๊อดชะงักไปเช่นกัน ดวงตาของเขาเบิกกว้างเล็กน้อย แต่เมื่อเขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ซันไลต์ก็รีบเปลี่ยนเรื่องทันที

"เอาล่ะ! พอแล้ว! ช่วยกันจัดหนังสือต่อเถอะ!"

หัวลูกอ๊อดยิ้มเล็กน้อย มองซันไลต์ที่ก้มหน้าก้มตาหยิบหนังสืออย่างตั้งใจ "ก็ได้ๆ แต่คราวหน้าถ้ามีบทกวีใหม่ นายต้องอ่านให้ฉันฟังนะ"

"ฝันไปเถอะ!" ซันไลต์ตอบกลับอย่างรวดเร็ว แต่ในใจก็อดยิ้มไม่ได้

เขารู้ว่าอย่างน้อย หัวลูกอ๊อดก็ได้สัมผัสความรู้สึกของเขาไปเล็กน้อยแล้ว แม้ว่าจะยังไม่ได้เปิดเผยทั้งหมด แต่การเขียนถึงใครสักคนด้วยหัวใจ ก็เป็นการแสดงความรักในแบบของซันไลต์ ที่ทำให้เขารู้สึกเป็นตัวของตัวเองที่สุด.