เรื่องสั้น:มิตรในโลกคณะละครสัตว์

มิตรในโลกคณะละครสัตว์

บนถนนสายเล็กในนิวยอร์กซิตี้ ปี 1985 ในคลาสกวีที่อัดแน่นด้วยเสียงพึมพำของคนหนุ่มสาวผู้หลงใหลในคำพูดและบทกลอน เขาปรากฏตัวในฐานะชายหนุ่มผู้ไม่เคยหยุดพูด ส่วนเธอคือหญิงสาวผู้ไม่เคยเริ่มต้นสนทนา ทั้งสองเหมือนสองขั้วที่ไม่มีวันบรรจบ แต่ในทางกลับกัน กลับดึงดูดกันเหมือนแม่เหล็ก

เขาชื่อ "เจค" ชายชาวยิวผู้เติบโตในย่านเสื่อมโทรมกลางเมืองแมนฮัตตัน เธอชื่อ "เอลเลน" ลูกครึ่งอิตาเลียน-อเมริกันที่เติบโตในชานเมืองที่เงียบสงบของโพคีปซี่ พวกเขาพบกันในวันอังคารที่ฝนโปรยปราย คลาสกวีจบลงด้วยเสียงหัวเราะแผ่วเบา และการนั่งล้อมวงกินซุปที่ Yaffa Cafe ซึ่งกลายเป็นธรรมเนียม เจคพูดไปเรื่อยราวกับโลกนี้จะหยุดหมุนถ้าเขาหยุดพูด ส่วนเอลเลนเพียงยิ้มและฟัง

บทสนทนาแรก

“คุณคิดว่าใครคือ Beatles ที่ดีที่สุด?” เจคถามอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยในเย็นวันหนึ่ง
“หมายถึงตอนนี้ หรือในอดีต?” เอลเลนตอบโดยไม่ต้องคิด
“ทั้งสอง”
“พอล แล้วก็จอห์น”
“ผมชอบริงโก้ เพราะคนอื่นๆ ดูเป็นนักฉวยโอกาสกันหมด”

เอลเลนหัวเราะ เสียงของเธอเหมือนสายลมอ่อนในเดือนมีนาคม ช่วงเวลานั้นเองที่เจครู้ว่าเขาต้องการให้เธออยู่ในชีวิตของเขาเสมอ

ในครัวเล็กๆ

เจคและเอลเลนย้ายมาอยู่ด้วยกันในอพาร์ตเมนต์เก่าโทรมบนถนน 11 ห้องครัวเล็กจนต้องมีอ่างอาบน้ำอยู่ในมุมหนึ่ง

“การอาบน้ำขณะทำซุปดูจะเป็นเรื่องที่เกินไปหน่อย” เจคแซวในคืนแรก
“ก็แค่ระวังอย่าใส่เกลือลงอ่างผิด” เอลเลนตอบด้วยน้ำเสียงเรียบง่าย แต่ทิ้งท้ายด้วยรอยยิ้มที่มุมปาก

ชีวิตร่วมกันของพวกเขาไม่ใช่เรื่องราบรื่น ทั้งสองต่างมีศาสนา ความเชื่อ และมุมมองที่ไม่เหมือนกัน เอลเลนเป็นชาวพุทธเถรวาท ส่วนเจคอยู่ในลัทธิอนันดามาร์กา การทำสมาธิในห้องเดียวกันของพวกเขาจบลงด้วยการโต้เถียงบ่อยครั้ง

“บางทีการตะโกนอาจเป็นส่วนหนึ่งของจิตวิญญาณ” เจคกล่าวขณะมองเธอหลังจากการถกเถียงกันครั้งล่าสุด
“งั้นเราคงกำลังบรรลุธรรมในเวอร์ชั่นอินเดีย” เอลเลนตอบ

การตัดสินใจครั้งใหญ่

ในเดือนมีนาคม พวกเขาต้องตัดสินใจครั้งใหญ่เกี่ยวกับอนาคต จะยอมแต่งงานและมีลูก หรือจะยุติทุกอย่างที่เป็นอยู่

ในคืนก่อนวันตัดสินใจ เอลเลนนั่งอ่านบทกวีของเจค ซึ่งเขาเพิ่งกลับมาจากเวิร์กชอปพร้อมความผิดหวัง “ไม่มีใครชอบบทกวีของผมเลย” เขาบ่น เธอวางหนังสือลงและมองเขา

“คุณรู้ไหม บางครั้งความหมายของชีวิตอาจไม่ได้อยู่ในสิ่งที่เราสร้างขึ้น แต่มันอยู่ในสิ่งที่เราแบ่งปัน” เธอกล่าวเรียบง่าย

เจคเงียบลงเป็นครั้งแรกในรอบปี เขาคิดถึงทุกบทสนทนา ทุกเสียงหัวเราะ และทุกความเงียบที่พวกเขาเคยแบ่งปัน เขายิ้มเล็กน้อยและพูดว่า
“เอลเลน คุณคือเพื่อนในโลกคณะละครสัตว์นี้”

เช้าวันต่อมา พวกเขาตกลงแต่งงาน ชีวิตของพวกเขายังคงเต็มไปด้วยความขัดแย้ง แต่ทุกครั้งที่เจคพูดจบและเอลเลนเงียบฟัง พวกเขารู้ว่านี่แหละคือชีวิตที่พวกเขาต้องการจริงๆ