เรื่องสั้น:ถึงอีควายสุดที่รักของกู

ถึงอีควายสุดที่รักของกู,

มึงรู้มั้ยว่าวันนี้โต๊ะทำงานของคณะเรากลายเป็นโรงละครแห่งความฮาอีกแล้ว! กูต้องเขียนมาเล่าให้มึงฟัง เพราะกูรู้ว่ามึงชอบหัวเราะเวลาอ่านอะไรบ้าๆ บอๆ แบบนี้แน่นอน

เรื่องมันเริ่มจากอาจารย์ที่ดูเหมือนจะตั้งใจมาเพิ่มริ้วรอยให้พวกเราเล่นๆ ด้วยการให้โจทย์ใหม่ ออกแบบศูนย์ประชุมอะไรซักอย่าง กูบอกตรงๆ กูไม่ได้ตั้งใจฟังตอนบรีฟเลยว่ะ เพราะอะไรรู้มั้ย? กูกำลังนั่งมองมึงทำงานอยู่ มึงวาดแปลนอย่างตั้งอกตั้งใจ ช็อตที่มึงยืนเอียงคอกดเส้นด้วยมือขวา ส่วนมือซ้ายเกาหัวแบบหมาถูกแกล้ง มึงดูน่ารักโคตรๆ แต่กูไม่ได้จะชมอย่างเดียวหรอกนะ เพราะพอมองแปลนมึงทีไร กูอดคิดไม่ได้ว่า...นี่มึงวาดหรือมึงจะเขียนตำราโบราณสมัยอีศรีอีสมรมึงเองวะ?

พอกูต้องลอกการบ้านมึงนะ กูอยากจะร้องไห้ ลายมือมึงแม่งเหมือนภาษาเอเลี่ยนในหนังวิทยาศาสตร์ กูจ้องมันอยู่นานมากจนคิดว่าต้องไปเรียกคนจาก NASA มาถอดรหัส แต่ในที่สุดกูก็ตัดสินใจลอกไปทั้งอย่างนั้น กูบ่นไปด้วยว่า “นี่มึงเป็นสถาปนิกหรือเป็นนักโบราณคดีเนี่ย?” มึงหันมาทำหน้ากวนตีนพร้อมพูดว่า “อย่าลอกถ้าอ่านไม่ออก!” กูขำจนสำลัก แต่ในใจก็คิดว่า "ไม่ลอกก็ไม่รอดไง ไอ้ควาย!"

ตอนลอกการบ้านมึงกูตั้งใจมากนะ แต่มึงมันเสือกทำแบบเหมือนจะท้าทายความสามารถกู ลายเส้นโคตรละเอียด กูพยายามเลียนแบบสุดๆ แต่แล้วไม้บรรทัดในมือกูลื่น เส้นเละ กูสบถไป "เชี่ย!" เสียงดังลั่นห้อง พวกเพื่อนๆ หันมามอง ส่วนมึงนั่งจิบชานมไข่มุกสบายใจเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น กูเลยต้องเติมเส้นมั่วๆ ลงไป หวังว่ามันจะไม่ดูแย่เกินไป

ทีนี้อาจารย์เดินมาตรวจงาน กูกลั้นหายใจแทบไม่ไหว มึงรู้มั้ยว่าเกิดอะไรขึ้น? อาจารย์ชมกูว่ะ! ชมว่ากูมีความคิดสร้างสรรค์ที่เหนือความคาดหมาย มึงหันมามองกูด้วยหน้าที่บอกว่า "โลกนี้มันไม่ยุติธรรม" ก่อนจะหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “มึงดวงดี แต่โง่สุดในรุ่น” เออ กูยอมรับเลยนะว่ากูดวงดี เพราะไม่อย่างนั้นกูคงไม่เจอคนแบบมึงในชีวิตหรอก

ขอบคุณนะ ที่ให้กูลอกงาน ถึงจะด่ากูกวนตีนทุกครั้ง แต่กูรู้ว่ามึงตั้งใจช่วยกูจริงๆ กูรักมึงว่ะ รักแบบอยากเขียนจดหมายด่ามึงทุกวันเลย

ด้วยรักและฮาจากใจ, หัวลูกอ๊อด