เรื่องสั้น: เสียงกระซิบในสายลม

เรื่องสั้น: เสียงกระซิบในสายลม

แสงแดดยามเช้าสาดเข้ามาผ่านหน้าต่างห้องสตูดิโอ ซันไลต์นั่งอยู่ที่โต๊ะไม้เก่าๆ ตัวโปรด มือหนึ่งถือพู่กัน อีกมือคอยเกลี่ยสีบนผ้าใบ บนผืนผ้าใบเป็นภาพทุ่งดอกไม้กว้างไกลที่ทอดยาวไปถึงขอบฟ้า มีต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งตั้งอยู่กลางภาพ ใต้ร่มเงาของมันมีใครบางคนนั่งอยู่

เขาไม่ทันสังเกตว่าหัวลูกอ๊อดแอบเข้ามาในห้องเมื่อไหร่ เจ้าตัวหัวเราะเบาๆ ก่อนจะพูดล้อเลียน
"อีกแล้วเหรอ ซันไลต์? ดอกไม้เยอะขนาดนี้ กะจะเปิดร้านขายกันเลยหรือไง?"

ซันไลต์หันกลับไปมองเพื่อนสนิทด้วยรอยยิ้ม "ก็ใครจะไปเหมือนนายล่ะ วาดแต่ตึกกับเส้นตรงจนน่าเบื่อ"

หัวลูกอ๊อดหัวเราะเสียงดัง "ถ้างั้นก็มาแข่งกัน ใครวาดรูปที่ดีที่สุดในหนึ่งชั่วโมงนี้ต้องเลี้ยงกาแฟ"

ซันไลต์ยักไหล่ "ได้เลย แต่ระวังนะ ครั้งนี้นายจะเสียเงินหนักแน่"

ทั้งสองนั่งลงที่โต๊ะ วาดรูปด้วยความตั้งใจ แม้จะดูเหมือนเป็นเพียงการแข่งขันเล็กๆ แต่บรรยากาศรอบตัวกลับเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและความอบอุ่น หัวลูกอ๊อดคอยหันมาพูดคุยหยอกล้อทุกครั้งที่เขาเห็นซันไลต์ทำหน้าเคร่งเครียด

"นายรู้ไหมว่าบางทีฉันก็อิจฉานาย" หัวลูกอ๊อดพูดขึ้นมาลอยๆ ขณะที่มือยังคงลากเส้นดินสอ "นายมีความสามารถที่ทำให้ทุกอย่างดูมีชีวิตขึ้นมาได้จริงๆ"

ซันไลต์หยุดมือไปชั่วครู่ ก่อนจะหันไปมองเพื่อนสนิท "ฉันว่าฉันก็แค่... วาดจากใจแค่นั้นเอง ไม่ได้พิเศษอะไรขนาดนั้น"

หัวลูกอ๊อดวางดินสอลงแล้วหันมายิ้มให้เขา "แต่นั่นแหละที่พิเศษที่สุด การวาดจากใจมันคือของขวัญที่ไม่ใช่ทุกคนจะมี นายทำให้ภาพของนายพูดได้ ไม่ต้องมีคำอธิบายอะไรเลย"

ซันไลต์ยิ้มเจื่อนๆ "ก็เหมือนกับเวลาที่นายออกแบบนั่นแหละ ทุกครั้งที่ฉันเห็นเส้นของนาย มันเหมือนฉันได้ยินเสียงกระซิบในสายลม เสียงที่บอกว่า 'ที่นี่คือที่ที่ฉันควรอยู่'"

หัวลูกอ๊อดหัวเราะเสียงดัง "พูดซะลึกซึ้ง ฉันแค่ชอบตึกสวยๆ ก็แค่นั้นเอง"

"แต่รู้ไหม?" ซันไลต์พูดต่อ น้ำเสียงแผ่วเบาเหมือนกับความคิดที่เขาไม่เคยบอกใคร "ฉันเคยขอพรให้มีคนแบบนายเข้ามาในชีวิต"

หัวลูกอ๊อดมองเขาด้วยสายตาที่ทั้งแปลกใจและอ่อนโยน "ขอพรเหรอ? แบบไหนกัน?"

ซันไลต์หัวเราะเบาๆ "ก็ขอให้มีคนที่คอยอยู่ข้างๆ ฉัน คนที่เข้าใจในสิ่งที่ฉันเป็น คนที่ทำให้ฉันอยากจะดีขึ้นทุกวัน"

หัวลูกอ๊อดยิ้มกว้าง "งั้นฉันควรจะรู้สึกเป็นเกียรติหรือเปล่า ที่ได้อยู่ในคำอธิษฐานของนาย?"

ซันไลต์ยิ้มตอบ "ก็น่าจะใช่นะ แต่ถ้าอยากขอบคุณจริงๆ ก็น่าจะเลี้ยงกาแฟฉันแทนที่จะให้ฉันเลี้ยงนาย"

หัวลูกอ๊อดหัวเราะเสียงดังอีกครั้ง "ไม่มีทาง!"

เสียงหัวเราะนั้นยังคงก้องอยู่ในใจของซันไลต์เสมอ ทุกครั้งที่เขาคิดถึงช่วงเวลานี้ มันเหมือนกับได้ยินเสียงกระซิบในสายลมที่พัดผ่าน ความรู้สึกอบอุ่นและคำพูดที่เต็มไปด้วยความหวังยังคงอยู่ไม่เปลี่ยนแปลง

แม้วันนี้หัวลูกอ๊อดจะไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้ว แต่ซันไลต์รู้ดีว่าความรักนั้นไม่ได้จางหาย มันยังคงอยู่ในทุกลมหายใจ ในทุกภาพที่เขาวาด และในทุกคำอธิษฐานที่เขาเผลอหลุดปากออกมา

"ฉันขอให้แสงในตัวนายไม่เคยดับ และฉันจะเก็บแสงนั้นไว้ในภาพวาดของฉันตลอดไป"