เรื่องสั้น:เจอกันครั้งแรก

หัวลูกอ๊อดและเจ้าชายดอกไม้ซันไลต์เจอกันครั้งแรกในห้องวาดแบบของคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ หัวลูกอ๊อดซึ่งได้ฉายานี้มาจากทรงผมที่ดูเหมือนจะมีชีวิตของเขา กำลังยืนเหม่อมองกระดาษวาดแบบที่ว่างเปล่า ส่วนซันไลต์ ผู้ที่ได้รับฉายาว่าเจ้าชายเพราะท่าทีสงบเสงี่ยมและฝีมือการวาดแบบที่โดดเด่น กำลังจดจ่อกับงานตรงหน้าด้วยความตั้งใจเหมือนโลกทั้งใบมีแค่เขากับดินสอเท่านั้น

คาบเรียนจบลง หัวลูกอ๊อดตัดสินใจทำในสิ่งที่ไม่มีใครกล้าทำ เขาเดินเข้าไปหาซันไลต์ พร้อมยื่นสมุดเลคเชอร์ที่ดูเหมือนเพิ่งโดนสุนัขเคี้ยวมาให้ “มึง…ยืมลอกการบ้านหน่อยดิ” ซันไลต์เงยหน้าขึ้นมองเขา พร้อมเลิกคิ้วแบบที่หัวลูกอ๊อดบรรยายในใจว่า “ดูถูกขั้นสุด” ก่อนจะตอบสั้นๆ ว่า “อีควาย…ถ้ากูให้มึงลอก กูต้องโดนด่าไปด้วยแน่” แต่ซันไลต์ก็ยื่นสมุดให้ในที่สุด

หลังจากวันนั้น หัวลูกอ๊อดก็หาเรื่องมาหาซันไลต์บ่อยขึ้น ไม่ว่าจะเป็นการยืมลอกการบ้าน ขอยืมดินสอ หรือแม้แต่การมานั่งทำหน้าตาเหมือนกำลังคิดอะไรสำคัญๆ แต่ความจริงคือเขาแค่หาข้ออ้างจะอยู่ใกล้ๆ ซันไลต์

“มึงนี่มันว่างงานจัง…” ซันไลต์พูดขึ้นวันหนึ่งขณะที่หัวลูกอ๊อดกำลังนั่งเท้าคางมองเขาวาดแบบ

“มึงนี่ขยันจนกูนึกว่ามึงเป็นหุ่นยนต์” หัวลูกอ๊อดแกล้งพูดกลับ ก่อนจะเสริม “แต่ขยันแค่ไหนกูก็ชอบมองมึงนะ” คำพูดเล่นๆ ของหัวลูกอ๊อดทำให้ซันไลต์หยุดมือและเงียบไปครู่หนึ่ง

วันหนึ่ง ขณะที่พวกเขานั่งอยู่ในคาเฟ่เล็กๆ ของคณะ หัวลูกอ๊อดก็ถามออกมาอย่างไม่ทันตั้งตัว “มึงว่ากูเป็นคนยังไงวะ” ซันไลต์วางดินสอลงและมองหน้าหัวลูกอ๊อด

“มึงเป็นคนที่…เสียงดัง…น่ารำคาญ…และขี้เล่นเกินไป” ซันไลต์ตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยก่อนจะเสริม “แต่กูก็ไม่ได้เกลียดมึงหรอก…”

หัวลูกอ๊อดยิ้มกว้างทันทีที่ได้ยินคำตอบนั้น เขายื่นมือไปแตะเบาๆ ที่ไหล่ของซันไลต์ พร้อมพูดติดตลกว่า “ดีใจนะเนี่ยที่มึงไม่เกลียดกู…แต่ถ้ามึงเริ่มชอบกูเมื่อไหร่ก็บอกได้เลยนะ”

ซันไลต์หันมามองหัวลูกอ๊อดด้วยสายตาที่บอกไม่ถูกว่ารำคาญหรือขำ ก่อนจะหยิบดินสอขึ้นมาวาดแบบต่อ ปล่อยให้หัวลูกอ๊อดนั่งยิ้มคนเดียวอย่างมีความสุขอยู่ข้างๆ