เรื่องสั้น:ไวน์แดงถึงทำให้ฉันคิดถึงเขา

 ณ ร้านอาหารอิตาเลียนเล็ก ๆ ริมถนนสาย Pacific Coast Highway อันเงียบสงบในช่วงบ่ายโมงสิบของวันพฤหัสบดีที่ยี่สิบสามเดือนมิถุนายน ปีค.ศ. 1988 เสียงเพลงแจ๊สเบา ๆ คลอเคลียกับบรรยากาศของโต๊ะอาหารที่จัดเรียงอย่างพิถีพิถัน กลิ่นไวน์แดงในแก้วคริสตัลทำให้ความทรงจำบางอย่างที่เคยหลับใหลพลันฟื้นคืนขึ้นมาอีกครั้ง

โซเฟีย หญิงสาววัยกลางคนที่มีดวงตาเฉียบคมแต่แฝงไว้ด้วยร่องรอยความอ่อนล้า นั่งจ้องแก้วไวน์ในมือราวกับมันคือช่องหน้าต่างที่เปิดไปสู่อดีต เธอเอ่ยกับตัวเองเบา ๆ "ทำไมไวน์แดงถึงทำให้ฉันคิดถึงเขา? ทั้งที่ตอนนั้นเราดื่มไวน์ขาว"

เสียงของแก้วไวน์ที่กระทบโต๊ะดึงความสนใจจากชายหนุ่มแปลกหน้าในชุดสูทสีเทาเรียบหรูซึ่งนั่งอยู่ไม่ไกล เขาหันมามองพร้อมรอยยิ้มบางเบา "ไวน์มีวิธีเรียกคืนความทรงจำที่เราไม่รู้ว่าลืมไปตั้งแต่เมื่อไหร่ มันเหมือนบทสนทนากับอดีตที่เราไม่เคยจบลงจริง ๆ"

โซเฟียเงยหน้ามองเขา ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ "คุณเป็นนักจิตวิทยาหรือเปล่า? ถึงพูดเหมือนอ่านใจคนได้แบบนี้"

ชายหนุ่มหัวเราะ "ไม่ใช่ ผมแค่เคยเป็นคนที่นั่งจ้องแก้วไวน์เหมือนคุณมาก่อน เราอาจจะไม่ได้ดื่มเพื่อลืม แต่เพื่อจดจำในสิ่งที่เราพยายามลืมต่างหาก"

เธอยิ้มบาง ๆ และเอ่ยขึ้น "ฉันชื่อโซเฟียค่ะ แล้วคุณล่ะ?"

"ลูคัสครับ ยินดีที่ได้รู้จัก" เขายื่นมือออกมาอย่างสุภาพ โซเฟียจับมือเขาแล้วความเงียบครู่หนึ่งก็เกิดขึ้นก่อนที่เธอจะเอ่ยอีกครั้ง

"ครั้งสุดท้ายที่ฉันดื่มไวน์แบบนี้ มันอยู่บนชายหาดใต้แสงจันทร์เต็มดวง เขากำลังจะไปไกลจากฉัน แต่เราต่างไม่พูดคำนั้นออกมา แค่ดื่มและมองจันทร์ในความเงียบ ก่อนที่เขาจะโยนแก้วของเขาลงไปในหินอย่างคนที่ไม่กลัวเสียอะไรเลย"

ลูคัสนิ่งฟัง ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงที่นุ่มลึก "แล้วคุณโยนแก้วตามเขาหรือเปล่า?"

โซเฟียหัวเราะเบา ๆ แต่แฝงไว้ด้วยความเศร้า "ใช่ ฉันโยน ฉันจำได้ว่ามันแตกกระจายใต้แสงจันทร์ ราวกับประกาศให้โลกรู้ว่าความสัมพันธ์ของเราได้แตกสลายไปแล้วอย่างไม่มีวันกอบกู้กลับมา"

ลูคัสพยักหน้า "บางครั้งเราก็ต้องแตกสลาย เพื่อให้แสงจันทร์ฉายผ่านได้"

โซเฟียมองลูคัสด้วยสายตาที่แฝงความชื่นชม "คุณพูดเหมือนพระเจ้าเลยนะ แต่พระเจ้าไม่ได้อยู่ที่นี่ และฉันก็ไม่ได้ต้องการให้ใครช่วยแก้ไขอะไรทั้งนั้น"

เขายิ้มมุมปาก "ไม่ต้องมีพระเจ้าเพื่อเข้าใจความงามของความแตกสลาย บางครั้งเราก็ต้องเรียนรู้ที่จะอยู่กับมันแทน"

ทั้งสองนั่งเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนที่โซเฟียจะยกแก้วไวน์ขึ้นมา "เพื่อแสงจันทร์และความแตกสลาย คุณลูคัส"

"เพื่อแสงจันทร์และความแตกสลาย คุณโซเฟีย" เขาตอบกลับพร้อมยกแก้วชนเบา ๆ

เสียงแก้วคริสตัลกระทบกันในบ่ายวันนั้นดังขึ้นราวกับเป็นบทสรุปของความทรงจำที่แม้จะเจ็บปวด แต่ก็ยังงดงามในแบบของมันเอง และในขณะที่โซเฟียจิบไวน์แดง เธอก็รู้ว่าบางครั้งความทรงจำที่ยังคงหลอกหลอนเรา อาจเป็นเพียงสัญญาณว่าหัวใจเรายังเต้นและยังเปิดรับแสงจันทร์ในค่ำคืนถัดไป.