เรื่องสั้น:จุดเริ่มต้นของการลอกการบ้าน

หัวลูกอ๊อดนั่งอยู่ที่มุมคาเฟ่เล็กๆ ในคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ สายตาของเขาไม่เคยละไปจากซันไลต์ที่กำลังวาดแบบด้วยสีหน้าจริงจัง หัวลูกอ๊อดแอบหัวเราะในใจ “เจ้าชายนี่จริงๆ เลย ท่าทางจริงจังแบบนั้นน่ารักชะมัด” เขาพึมพำกับตัวเองอย่างไม่รู้ตัว แล้วก็หัวเราะเบาๆ เมื่อนึกถึงวันแรกที่พวกเขาได้เจอกัน

ย้อนกลับไปเมื่อหนึ่งปีก่อน

วันนั้นเป็นวันเปิดเทอมวันแรก หัวลูกอ๊อดวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในห้องเรียนที่เต็มไปด้วยเพื่อนใหม่ เขาสายตั้งแต่วันแรก! ด้วยความที่ไม่ได้สนใจอะไรมาก เขาจึงเลือกที่นั่งตรงกลางห้องแบบสุ่มๆ โดยไม่ทันสังเกตว่าข้างๆ เขามีคนหนึ่งนั่งอยู่แล้ว

“นายจะมานั่งตรงนี้หรือไง?” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นจากด้านข้าง หัวลูกอ๊อดเงยหน้าขึ้นมอง พบกับดวงตาคมกริบของซันไลต์ ที่จ้องมาราวกับจะบอกว่า “ไปนั่งที่อื่น”

“เอ่อ… นั่งได้ไหม?” หัวลูกอ๊อดยิ้มแหยๆ พร้อมยกกระเป๋าขึ้นไปวาง ซันไลต์ถอนหายใจแล้วไม่ได้พูดอะไรต่อ หัวลูกอ๊อดจึงถือว่านั่นคือคำอนุญาต

จุดเริ่มต้นของการลอกการบ้าน

หลังจากวันนั้น หัวลูกอ๊อดค้นพบว่าซันไลต์คือคนที่ไม่เพียงแต่เรียนเก่ง แต่ยังเป็นคนที่ทำทุกอย่างได้อย่างสมบูรณ์แบบ ตั้งแต่วาดแบบจนถึงงานออกแบบเชิงสร้างสรรค์ แต่สิ่งที่เขาไม่เคยทำได้เลยก็คือ…ยิ้ม

“เฮ้ ซันไลต์ ให้ฉันลอกการบ้านหน่อยดิ” หัวลูกอ๊อดพูดพลางส่งยิ้มแบบคนที่รู้ตัวว่าไม่เก่งแต่ขอความช่วยเหลือ ซันไลต์เงยหน้าขึ้นจากสมุดแบบร่าง จ้องมองหัวลูกอ๊อดอยู่พักหนึ่งก่อนจะตอบกลับด้วยเสียงราบเรียบ

“ถ้าลอกแล้วไม่เข้าใจ จะลอกไปทำไม?”

“ก็… ฉันจะพยายามเข้าใจหลังจากนี้” หัวลูกอ๊อดตอบกลับพร้อมกับหัวเราะคิกคัก ซันไลต์ถอนหายใจอีกครั้งและยื่นสมุดให้

คาเฟ่ประจำใจ

ช่วงเที่ยงวันหนึ่ง หลังจากการบ้านและแบบร่างเสร็จสิ้น หัวลูกอ๊อดลากซันไลต์ไปที่คาเฟ่เล็กๆ ในคณะ แม้ซันไลต์จะทำหน้าบูดบึ้งแต่ก็ยอมตามไปแต่โดยดี พวกเขานั่งกันที่โต๊ะมุมห้อง ซันไลต์หยิบสมุดแบบร่างขึ้นมาวาดอีกครั้ง ขณะที่หัวลูกอ๊อดนั่งมองด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้

“นายชอบวาดรูปขนาดนี้เลยเหรอ?” หัวลูกอ๊อดถาม ซันไลต์ไม่ได้ตอบแต่พยักหน้าเบาๆ

“งั้น… นายวาดรูปฉันได้ไหม?”

ซันไลต์ชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองหัวลูกอ๊อด ดวงตาคมคู่นั้นมองเขาอย่างพิจารณา “ทำไมนายถึงอยากให้ฉันวาด?”

“เพราะฉันอยากรู้ว่าฉันจะดูเป็นยังไงในสายตาของนาย” หัวลูกอ๊อดตอบด้วยรอยยิ้มสดใส ซันไลต์หันกลับไปเปิดสมุดแบบร่างและเริ่มวาดโดยไม่พูดอะไรต่อ

ครั้งแรกที่ได้เห็นรอยยิ้ม

เมื่อภาพวาดเสร็จ ซันไลต์ยื่นสมุดให้หัวลูกอ๊อด ภาพนั้นเป็นรูปของหัวลูกอ๊อดที่มีรอยยิ้มสดใสจนดูเหมือนมีแสงสว่างออกมา หัวลูกอ๊อดหัวเราะอย่างชอบใจ “นายวาดฉันหล่อขนาดนี้เลยเหรอ?”

“ก็หล่อจริงไม่ใช่เหรอ?” ซันไลต์ตอบกลับเบาๆ โดยไม่มองหน้า หัวลูกอ๊อดนิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะสังเกตเห็นรอยยิ้มเล็กๆ ที่มุมปากของซันไลต์

“เฮ้! นายยิ้มแล้ว!” หัวลูกอ๊อดร้องออกมาด้วยความดีใจ ซันไลต์รีบหุบยิ้มและตีหน้านิ่งเหมือนเดิม “เปล่าสักหน่อย นายตาฝาด”

แต่หัวลูกอ๊อดรู้ดีว่ามันไม่ใช่แค่ตาฝาด เขาได้เห็นรอยยิ้มที่ซ่อนอยู่ของเจ้าชายซันไลต์ และนั่นก็เพียงพอที่จะทำให้หัวใจของเขาพองโตไปทั้งวัน