เรื่องสั้น:กวีกับดารา

ณ หมู่บ้านเล็กๆ ที่เงียบสงบ มีชายชื่อ "กวี" ชายวัยกลางคนผู้ใช้ชีวิตเรียบง่ายแต่เปี่ยมด้วยความรักที่ลึกซึ้งต่อ "ดารา" ลูกสาวเพียงคนเดียวของเขา ดาราคือโลกทั้งใบของกวี เป็นแสงสว่างในวันที่หม่นหมอง และเป็นความหวังในวันที่มืดมน

เมื่อดารายังเล็ก เธอวิ่งเข้าหากวีด้วยเสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความสุข ยกแขนเล็กๆ ขึ้นเพื่อขออ้อมกอด ทุกค่ำคืน กวีนั่งข้างเตียงเล่านิทานจนดาราหลับ เขาดึงผ้าห่มให้เธออย่างเบามือ ปกป้องเธอจากฝันร้าย

ครั้งหนึ่ง ดาราหมุนตัวในชุดกระโปรงสีชมพู ถามด้วยดวงตาเป็นประกายว่า “พ่อว่าหนูสวยไหม?” กวีหัวเราะพลางตอบว่า “สวยที่สุดในโลกเลยลูก” ใบหน้าของเขาสะท้อนความภาคภูมิใจและความรักที่ไร้เงื่อนไข

แต่เมื่อกาลเวลาผ่านไป ดาราเติบโตขึ้นเป็นวัยรุ่น เธอเริ่มปิดกั้นตัวเองจากกวี บทสนทนาของพ่อกลายเป็นเพียงเสียงรบกวน ไร้ความหมายเหมือนภาษาโบราณที่เธอไม่เข้าใจ

วันหนึ่ง ดาราเผลอพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจว่า “พ่อจะมายุ่งกับชีวิตหนูทำไม หนูจัดการเองได้!” คำพูดนั้นเหมือนมีดบาดหัวใจของกวี แต่เขายังคงยิ้มบางๆ แล้วตอบว่า “พ่อแค่อยากให้หนูรู้ว่าพ่อยังอยู่ตรงนี้เสมอ”

คืนหนึ่ง กวีนั่งอยู่คนเดียวใต้ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว เขาจ้องมองพระจันทร์แล้วพูดกับตัวเองเบาๆ “ความรักก็เหมือนแสงจันทร์ บางครั้งดูเหมือนจะจางหายไป แต่ที่จริงมันยังคงอยู่ เพียงแค่รอเวลาที่จะปรากฏใหม่”

วันหนึ่ง ดารากลับมาบ้านพร้อมน้ำตาคลอ เธอเพิ่งผ่านความผิดหวังครั้งใหญ่ กวียิ้มอ่อนโยน เปิดแขนรับเธอเหมือนเมื่อครั้งเธอยังเด็ก ดารากอดเขาแน่น ราวกับเธอพบที่พักพิงจากโลกที่วุ่นวาย

“พ่อ...” ดาราเอ่ยเสียงเบา “พ่อคิดว่าความรักคืออะไร?”

กวีมองลูกสาวด้วยสายตาอ่อนโยน “ความรักคือสิ่งที่อยู่ตรงนี้ลูก มันคือความหวังที่ทำให้เราก้าวต่อไป คำมั่นสัญญาว่าพ่อจะอยู่กับหนูเสมอ และเป็นพลังที่เยียวยาหนูในวันที่หนูเจ็บปวด”

ดารามองหน้าพ่อ น้ำตาไหลอาบแก้ม แต่เป็นน้ำตาแห่งการปลดปล่อย เธอพบความหมายของความรักอีกครั้งในอ้อมแขนของชายผู้เป็นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตเธอ