เรื่องสั้น:ใต้แสงนีออนสลัว

ใต้แสงนีออนสลัวที่สถานีรถไฟใต้ดินแห่งหนึ่ง ชายหนุ่มชื่อ "ดิน" และหญิงสาวชื่อ "ฟ้า" ยืนรอรถไฟที่จะพาพวกเขาไปยังปลายทางที่ไม่ชัดเจน ดินใส่เสื้อยืดสีหม่นที่มีรอยเปื้อนสีเขียวคล้ายใบไม้แห้ง ส่วนฟ้าสวมเดรสสีฟ้าอ่อน ที่ดูเหมือนจะกลืนไปกับแสงนีออน

ดินพูดขึ้นมาขณะมองดูสายไฟที่ห้อยระโยงระยางอยู่บนเพดาน

"ฟ้า เธอเคยคิดไหมว่าทุกอย่างที่เราเห็นในชีวิต มันเหมือนชิ้นส่วนเล็กๆ ของภาพจิ๊กซอว์ที่ไม่มีวันสมบูรณ์?"

ฟ้าหัวเราะเบาๆ ก่อนตอบ "แล้วถ้าภาพนั้นมันไม่ได้ตั้งใจให้สมบูรณ์ล่ะ? มันอาจจะสวยงามในความไม่ครบถ้วนของมันเองก็ได้นะ ดิน"

ดินหันมามองฟ้าด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย แต่ก็แฝงความอ่อนโยน "เหมือนเธอกำลังพูดถึงเราหรือเปล่า?"

ฟ้าสบตาดิน ก่อนจะพยักหน้า "บางทีเราอาจเป็นเพียงเสียงเพลงที่ไม่มีเนื้อร้อง หรือภาพวาดที่ไม่มีกรอบ แต่นั่นแหละคือสิ่งที่ทำให้เรามีความหมายในแบบของเราเอง"

เสียงล้อรถไฟดังแว่วมาเป็นจังหวะ ดินมองไปยังทางเดินรางที่ทอดยาวเหมือนไม่มีจุดสิ้นสุด เขาหยิบหนังสือเล่มหนึ่งจากกระเป๋า มันเป็นบทกวีของ Pierre Reverdy ซึ่งเขาและฟ้าชอบอ่านด้วยกัน ดินเปิดหน้าหนึ่งขึ้นมาแล้วเริ่มอ่าน

"นี่ไงล่ะ ฟ้า บทนี้มันพูดถึงความโดดเดี่ยวของคนที่ทำงานทั้งคืน และกลับบ้านตอนรุ่งเช้าพร้อมกับนมหนึ่งควอร์ต เธอว่าเราจะเข้าใจมันไหมในวันที่เราเหนื่อยจนแทบยืนไม่ไหว?"

ฟ้าหัวเราะเบาๆ "ดิน บางทีเราก็ไม่ได้ต้องการเข้าใจทุกอย่างหรอกนะ แค่รับรู้ว่าเรายังมีความรู้สึกต่อสิ่งนั้นก็เพียงพอแล้ว ฉันว่านั่นแหละคือชีวิต"

รถไฟมาถึง ทั้งสองก้าวขึ้นรถไฟด้วยกัน เสียงเพลงจากนักดนตรีที่นั่งอยู่มุมหนึ่งของตู้ดังขึ้น เป็นเสียงแจ๊ซที่ดูลื่นไหลเหมือนบทสนทนาที่ไม่มีที่สิ้นสุด

"ดิน เธอรู้ไหมว่าทำไมฉันชอบดนตรีแจ๊ซ?" ฟ้าถามขึ้นขณะฟังเพลง

"ทำไมล่ะ?" ดินเอียงคอมองฟ้า

"เพราะมันเหมือนชีวิตเรานี่แหละ ดนตรีแจ๊ซไม่มีคำว่าผิดพลาด ทุกโน้ตที่เล่นออกมามีที่ทางของมันเสมอ ต่อให้ฟังดูเหมือนจะไม่เข้ากัน แต่ถ้าเธอฟังดีๆ มันก็สวยงามในแบบของมันเอง"

ดินยิ้มออกมา "งั้นชีวิตของเราก็คงเหมือนเพลงแจ๊ซที่ยังแต่งไม่เสร็จสินะ ฟ้า"

ฟ้าหันมามองดิน ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น "ใช่ ดิน และบางทีเราอาจไม่จำเป็นต้องให้มันเสร็จสมบูรณ์ด้วยซ้ำ แค่เราเล่นมันไปด้วยกันก็พอแล้ว"

เสียงรถไฟแล่นผ่านอุโมงค์ เสียงหัวเราะและบทสนทนาของพวกเขาละลายไปในบรรยากาศนั้น ทิ้งไว้เพียงความคิดที่สะท้อนถึงความเป็นไปของชีวิต ที่ไม่มีใครสามารถกำหนดได้ว่าจะจบลงอย่างไร แต่ทุกขณะของมันล้วนมีความหมายในแบบที่เป็นของมันเอง