เรื่องสั้น:หัวลูกอ๊อดเล่าเรื่องของเขา
หัวลูกอ๊อดเล่าเรื่องของเขาและเจ้าชายดอกไม้ซันไลต์ในแบบที่ไม่มีใครคาดคิด
เป็นเวลาเกือบสองปีที่กูวนเวียนอยู่ในวงสังคมเดียวกันกับอีซันไลต์ แต่ก็เหมือนมันจะอยู่นอกขอบเขตเอื้อมถึงทุกที จริงอยู่ กูสนใจมันตั้งแต่วันแรกที่เจอ แต่มันก็ปฏิเสธทุกความพยายามของกูที่จะตีสนิท ทั้งชวนไปกินข้าว ชวนไปดูหนัง หรือแม้แต่ตอนที่กูทำเป็นลืมหนังสือแล้วขอยืมของมัน
“กูไม่ว่าง” มันตอบด้วยน้ำเสียงเหมือนโดนบังคับให้พูด
ตอนนั้นกูอายุยี่สิบเอ็ด ยังอยู่ปีสอง ใช้ชีวิตเหมือนเป็นตัวตลกประจำคณะ ไม่ได้คิดว่าความรักมันจะมาถึงตัวกูจริงๆ ถ้าจะมีเรื่องรัก กูก็คงโยนมันไปไว้ในหมวดหนังรักเกรดบี การ์ตูนตาหวาน หรือไม่ก็นิยายที่สาวๆ ในห้องอ่านกัน
แต่วันหนึ่ง อีซันไลต์มันเดินเข้ามาในชีวิตกูแบบที่กูไม่ทันตั้งตัว มันนั่งลงบนโซฟาแดงในห้องพักที่คณะ กอดแบบร่างของมันไว้แน่นเหมือนจะไม่ให้ใครแตะต้อง
“มึงนี่โง่จริงๆ” มันเปิดปากประโยคแรกในวันนั้น “แต่กูจะรักมึงตลอดไป กูจะตายเพื่อมึง กูจะกระโดดข้ามตึกเพราะมึง”
กูยืนมองมันเหมือนมันเป็นคนบ้า และนั่นอาจจะเป็นความคิดที่มีเหตุผลที่สุดในหัวกูวันนั้น มันพูดทุกอย่างที่กูไม่คิดว่าจะได้ยินจากปากมัน มันเล่าเรื่องตอนที่กูนั่งเขียนแบบอยู่มุมห้อง หรือวันที่กูพยายามช่วยมันหาชีทเรียน แม้แต่ว่ากูใส่เสื้อลายอะไรในวันนั้น
แสงในห้องดูเหมือนจะเปลี่ยนไป กูสาบานได้ว่ามันเป็นสีชมพู และกูกำลังจะตกหลุมรัก กูไม่ได้พูดอะไร ได้แต่ยืนมองมันเหมือนกวางที่โดนแสงไฟจากรถบรรทุกมาสาดใส่
“มึงนี่...ควายจริงๆ” มันพูดก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกไป
กูยืนจับขอบโต๊ะเอาไว้แน่น พยายามหาเหตุผลที่จะไม่หลงไปกับคำพูดของมัน แต่เสียงในหัวกูบอกว่า “ดอกซันไลต์มันอาจจะพูดจริงก็ได้”
ตั้งแต่นั้น ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป วันหนึ่งพวกกูกลับมาเจอกันที่คาเฟ่เล็กๆ ในคณะ มันไม่ต้องพูดอะไรอีก กูรู้แค่ว่าต่อจากนี้ กูคงไม่มีวันมองมันเป็นแค่ “อีซันไลต์” ได้อีกแล้ว
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น