เรื่องสั้น: "ทฤษฎีรูหนอนกับวิธีลอกการบ้านในคณะสถาปัตย์"

เรื่องสั้น: "ทฤษฎีรูหนอนกับวิธีลอกการบ้านในคณะสถาปัตย์"

กลางฤดูร้อนอบอ้าว หัวลูกอ๊อดกำลังนั่งปั่นแบบบ้านหน้าตาเคร่งเครียด (ที่จริงแล้วเครียดเพราะยังไม่ได้เริ่มวาดอะไรเลย) ในคาเฟ่ของคณะสถาปัตย์ฯ เขาก้มๆ เงยๆ มองสมุดสเก็ตช์อย่างหมดหวังเหมือนพยายามอัญเชิญแรงบันดาลใจมาจากสิ่งศักดิ์สิทธิ์ แล้วทันใดนั้น... เจ้าชายดอกไม้ซันไลต์ก็เดินเข้ามาในคาเฟ่เหมือนเทพบุตรที่พกกาแฟดำเข้ามาด้วย

"มึง!" หัวลูกอ๊อดรีบตะโกนเรียกทันที

ซันไลต์หยุดมองหน้าเขาแล้วถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเดินมานั่งลงฝั่งตรงข้าม “มึงนี่แม่งดูสิ้นหวังทุกครั้งที่กูเจอ”

"มึงรู้จักรูหนอนไหม?" หัวลูกอ๊อดยิงคำถามทันที

ซันไลต์เลิกคิ้ว “รูหนอน? ทำไมวะ มึงจะเจาะรูแล้วมุดไปไหนอีก?”

หัวลูกอ๊อดยิ้มทะเล้น “เปล่า กูคิดว่าถ้ากูมีรูหนอน กูจะได้ข้ามเวลาไปลอกการบ้านมึงตอนที่มันเพิ่งทำเสร็จใหม่ๆ ไม่ต้องเสียเวลานั่งแกะทีหลัง”

ซันไลต์วางแก้วกาแฟลงอย่างสง่างามแล้วเริ่มอธิบายด้วยน้ำเสียงจริงจัง “มึงเข้าใจผิด รูหนอนมันไม่ใช่แค่รูที่มุดไปมุดมา มันคือโครงสร้างสมมุติฐานในปริภูมิ-เวลาที่เชื่อมจุดสองจุดที่อยู่ไกลกันมาก อย่างเช่น กูอยู่คณะ แต่ถ้ากูอยากไปยืนด่ามึงที่บ้านในอีกหนึ่งวินาที กูก็แค่ใช้รูหนอนแทนการเดินทางธรรมดา”

หัวลูกอ๊อดตาโต “โห เท่ชิบหาย แล้วมันใช้งานได้จริงปะ?”

“ถ้ามึงมีพลังงานเชิงลบก็อาจเป็นไปได้” ซันไลต์ตอบเรียบๆ “แต่มึงดูไม่มีอะไรติดลบ นอกจากสมอง”

หัวลูกอ๊อดหัวเราะพรืด “งั้นกูใช้ความหวานของชานมนี้แทนพลังงานลบได้ไหม? หวานทะลุหลอดดูดขนาดนี้”

ซันไลต์จิ๊ปากอย่างรำคาญ “ความหวานของมึงไม่ช่วยอะไร ปรากฏการณ์คาซิเมียร์แสดงให้เห็นว่าสภาวะพลังงานลบเกิดจากปริภูมิที่มีพลังงานต่ำกว่าปกติ แต่ชานมของมึงแม่งหวานจนพลังงานสูงกว่าปกติสามเท่า กูว่าถ้าใส่ในรูหนอนคงได้หลุมดำแทน”

หัวลูกอ๊อดยิ้มเขิน “กูไม่ค่อยเข้าใจที่มึงพูดว่ะ แต่ฟังดูฉลาดดี มึงช่วยพูดใหม่แบบที่กูเข้าใจได้ไหม?”

“แปลแบบง่ายๆ นะ...” ซันไลต์ยิ้มมุมปาก “...มึงควรเลิกพยายามหาข้ออ้างลอกการบ้าน แล้วทำการบ้านเองซะที”

หัวลูกอ๊อดทำหน้าเหมือนลูกหมาโดนดุ “แต่มึงแม่งเก่งกว่ากูจริงๆ นะ กูคิดไม่ออกจริงๆ ว่าจะทำยังไงให้บ้านนี้ดูเหมือนบ้าน ไม่เหมือนคอกวัว”

ซันไลต์หัวเราะเบาๆ “ก็เพราะมึงขยันแต่พูด ไม่ขยันคิดไง เอามาดู เดี๋ยวกูช่วยดูให้ว่าแบบนี้ควรเริ่มยังไง”

หัวลูกอ๊อดส่งแบบบ้านที่วาดไปแค่เส้นตรงสามเส้นกับวงกลมมั่วๆ ให้ พร้อมยิ้มกว้าง “มึงนี่แม่งดีต่อใจกูจริงๆ กูรักมึงว่ะ ซันไลต์”

ซันไลต์ชะงักไปนิดหน่อย ก่อนจะก้มลงดูแบบบ้านโดยไม่พูดอะไร แต่หัวลูกอ๊อดสังเกตเห็นมุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อย

ผ่านไปสักพัก ซันไลต์พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ “มึงนี่แปลกคน อยู่ดีๆ ก็มาสารภาพรักกับกูตอนที่กูยังไม่ได้เริ่มช่วยมึงเลย”

“เพราะมึงทำให้กูรู้สึกเหมือนมึงคือรูหนอน” หัวลูกอ๊อดพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความจริงใจ

ซันไลต์เลิกคิ้ว “มึงเปรียบกูเป็นรูหนอน?”

“เออ เพราะมึงทำให้ทุกอย่างที่ดูเป็นไปไม่ได้ในชีวิตกูกลายเป็นไปได้” หัวลูกอ๊อดตอบด้วยรอยยิ้มกวนๆ

ซันไลต์หลุดขำออกมาในที่สุด “เออๆ ถ้ากูคือรูหนอน งั้นมึงก็ทำตัวให้มีประโยชน์แล้วพยายามอย่าเอาสมองติดลบมาใส่ในระบบปริภูมิ-เวลา กูเหนื่อย”

หัวลูกอ๊อดหัวเราะลั่น “กูสัญญา! แต่พรุ่งนี้มึงก็ต้องให้กูลอกการบ้านอีกนะ”

ซันไลต์มองหน้าหัวลูกอ๊อดด้วยแววตากึ่งรำคาญกึ่งเอ็นดู “ถ้ากูยังมีรูหนอนในตัวเอง กูคงหายไปจากโต๊ะนี้แล้ว”

“แต่โชคดีที่มึงไม่มี เพราะงั้นมึงอยู่ช่วยกูตรงนี้จนเสร็จนะ” หัวลูกอ๊อดตอบทันที

และนั่นแหละ จุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ที่วุ่นวาย ตลก และเต็มไปด้วยความหวานที่พวกเขายังไม่รู้ตัวเองด้วยซ้ำว่ามันคืออะไร

(และแน่นอน หัวลูกอ๊อดยังคงลอกการบ้านซันไลต์ต่อไปในอนาคต)