เรื่องสั้น: แสงสุดท้ายของหัวใจ

เรื่องสั้น: แสงสุดท้ายของหัวใจ

ในห้องทำงานเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยแบบร่างและโมเดลจำลอง ซันไลต์นั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้ตัวเก่า แสงแดดยามเย็นลอดผ่านหน้าต่างบานใหญ่ ส่องกระทบโต๊ะไม้ที่เต็มไปด้วยรอยดินสอ เขามองไปยังกล่องเหล็กใบเล็กที่วางอยู่ตรงมุมโต๊ะ กล่องที่หัวลูกอ๊อดเคยใช้ใส่ของจุกจิก ทั้งลูกอม สมุดโน้ต และข้อความเล็กๆ ที่เคยยัดใส่มาให้เขาเสมอ

ซันไลต์ไม่เคยบอกว่าชอบของพวกนั้น แต่เขาก็ไม่เคยทิ้งไปสักครั้ง

"กูไม่รู้จะอยู่ยังไงโดยไม่มีมึงแล้ว" เขาพึมพำออกมาเบาๆ เสียงแตกพร่า เขายกมือขึ้นปิดหน้า หยุดน้ำตาที่เริ่มไหลลงมา

หัวลูกอ๊อดตายไปแล้ว
คำนี้ยังวนเวียนในหัวของเขาเหมือนเสียงสะท้อน มันเจ็บ มันเหมือนโดนฉีกหัวใจออกจากอก ทั้งที่เมื่อก่อนเขามักจะรำคาญเวลาอีกฝ่ายแกล้งทำตัวกวนๆ พยายามเรียกร้องความสนใจ แต่ตอนนี้เขากลับเฝ้ารอความกวนประสาทนั้นอย่างไร้ความหวัง

วันนั้นที่เขาได้ยินข่าวว่าโรคกล้ามเนื้ออ่อนแรงของหัวลูกอ๊อดแย่ลงจนต้องเข้าโรงพยาบาล เขายังจำความรู้สึกเหมือนโลกพังทลายได้ดี ทุกอย่างหลังจากนั้นดูเหมือนภาพเบลอๆ เสียงหมอบอกข่าวร้าย เสียงเครื่องช่วยหายใจ และมืออุ่นๆ ของหัวลูกอ๊อดที่กุมมือเขาเป็นครั้งสุดท้าย

"กูไม่ได้กลัวตายเลยนะซันไลต์ แต่กูกลัวมึงอยู่คนเดียว... อย่าลืมกินข้าว อย่านอนดึกมาก แล้วก็อย่าทำหน้าเครียดใส่คนอื่นมากไป มันน่ากลัว... มึงจะไม่มีเพื่อน" หัวลูกอ๊อดพูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ แม้จะอ่อนแรงจนแทบพูดไม่ไหว

คำสัญญา
เขาสัญญาว่าจะไม่ลืม แต่การทำตามมันกลับยากกว่าที่คิด

หลังจากงานศพของหัวลูกอ๊อดผ่านไป ซันไลต์เก็บตัวอยู่ในห้องทำงาน ใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการออกแบบโมเดลที่ไม่มีวันเสร็จ เขาไม่ออกไปเจอใคร ไม่พูดกับใคร แม้แต่เพื่อนในคณะก็ติดต่อเขาไม่ได้

แต่ในคืนหนึ่งที่เขานั่งมองกล่องเหล็กใบนั้น เขาพบจดหมายแผ่นหนึ่งซ่อนอยู่ข้างใน มันเป็นลายมือยุ่งๆ ที่เขาจำได้ดี

"ถึงซันไลต์... กูรู้ว่ามึงต้องด่าแน่ๆ ที่กูเขียนจดหมายนี้ไว้ล่วงหน้า แต่กูก็อยากจะฝากอะไรไว้ให้มึง กูอยากให้มึงใช้ชีวิตเหมือนเดิม—ไม่สิ ให้ดีกว่าเดิมด้วย กูอยากเห็นมึงยิ้ม อยากเห็นมึงทำสิ่งที่มึงรัก กูเชื่อว่ามึงจะทำได้ เพราะมึงเป็นคนที่เก่งที่สุดในโลกของกู"

เขานั่งอ่านซ้ำไปซ้ำมา จนกระทั่งน้ำตาหยดลงบนกระดาษ เขายิ้มทั้งน้ำตา

เริ่มต้นใหม่
เช้าวันต่อมา ซันไลต์เดินออกจากห้องทำงานเป็นครั้งแรกในรอบเดือน เขาเริ่มจัดการชีวิตตัวเองใหม่ เริ่มจากการเก็บความทรงจำเกี่ยวกับหัวลูกอ๊อดไว้ในกล่องเหล็กใบนั้น แล้วหันมาทำโปรเจกต์ออกแบบที่เขาเคยค้างไว้

โปรเจกต์นั้นคือการสร้างคาเฟ่เล็กๆ ใต้ต้นไม้ใหญ่ ซึ่งเป็นที่ที่หัวลูกอ๊อดเคยพูดว่าอยากจะเปิดเมื่อเรียนจบ คาเฟ่ที่มีมุมสงบให้คนได้มานั่งพักผ่อนและหัวเราะ

ในวันเปิดร้าน ซันไลต์ยืนมองภาพวาดลายเส้นง่ายๆ ที่หัวลูกอ๊อดเคยขีดเล่นแปะอยู่บนผนังร้าน เขายิ้มให้กับมัน และพูดในใจว่า

"กูทำได้แล้วนะ หัวลูกอ๊อด มึงคงยิ้มกวนๆ อยู่ข้างบนใช่ไหม?"

แม้หัวลูกอ๊อดจะจากไป แต่ความรักและความทรงจำยังคงเป็นแสงที่ส่องนำทางให้ซันไลต์เดินหน้าต่อไปเสมอ