เรื่องสั้น:ค่ำคืนในบาร์ร็อก
ค่ำคืนในบาร์ร็อก
ในเมืองเล็ก ๆ ที่มีเพียงสายลมหนาวและไฟนีออนริบหรี่ ค่ำคืนที่บาร์ "LayZ J" เป็นสถานที่ที่รวมความวุ่นวายและความเปราะบางของชีวิตเข้าไว้ด้วยกัน เสียงดนตรีร็อกแผดก้องจนกลบเสียงหัวเราะ เสียงร้อง และเสียงกระซิบของผู้คนที่พยายามจะสื่อสารบางสิ่งในที่ซึ่งเหมือนไม่มีใครฟังใคร
นีล บาร์เทนเดอร์สาวผู้ช่างสังเกต มองดูผู้คนที่แวะเวียนเข้ามาในบาร์แห่งนี้ เธอมักจะสงสัยเสมอว่าแต่ละคนเข้ามาด้วยเหตุผลใด บางคนหนีความเศร้า บางคนหาความสุขชั่วคราว และบางคนก็แค่อยากลืมตัวตนเดิมของพวกเขาในอีกมิติหนึ่งของชีวิต
แต่ชัค ชายหนุ่มดวงตาสีฟ้าที่มักจะยืนพิงเคาน์เตอร์พร้อมรอยยิ้มมุมปาก เขาไม่เหมือนใครในที่แห่งนี้ เขาไม่ได้ดูเหมือนคนที่หนีอะไรมา เขากลับดูเหมือนคนที่มาเพื่อค้นหาบางอย่าง
"ทำไมถึงมาที่นี่ล่ะ?" นีลถามเขาในคืนหนึ่งที่เงียบกว่าปกติ
ชัคยกแก้วเบียร์ขึ้นจิบก่อนตอบ "บางทีผมแค่มองหามุมที่โลกมันเบลอพอจะมองเห็นตัวเองชัดขึ้น"
นีลหัวเราะเบา ๆ "แปลว่ามาที่นี่เพื่อค้นหาความหมายในที่ที่มันดูไม่มีความหมายสินะ?"
เขายิ้มตอบ "แล้วคุณล่ะ ทำไมถึงทำงานที่นี่?"
"ฉันก็เหมือนกันล่ะมั้ง" เธอตอบกลับด้วยเสียงเรียบง่าย
ในเวลานั้น บางสิ่งบางอย่างในบรรยากาศที่ดูเหมือนจะไร้สาระ กลับรู้สึกหนักแน่นขึ้น คล้ายกับว่าบทสนทนานั้นกำลังนำพาพวกเขาไปยังจุดที่สำคัญกว่าชีวิตในบาร์ที่วุ่นวายนี้
ชัคมักจะพูดถึงปรัชญาและแนวคิดแปลก ๆ เขาแนะนำหนังสือเล่มหนึ่งให้นีล "Tools for Conviviality" ของ Ivan Illich หนังสือเล่มเล็ก ๆ ที่เขาบอกว่าสำคัญต่อเขาเหมือนแผนที่ชีวิต
"คุณเคยรู้สึกไหม ว่าบางทีเราก็หลงอยู่ในโลกที่เราสร้างขึ้นมาเอง" ชัคถามขณะส่งหนังสือให้เธอ
"แน่นอนสิ" นีลตอบ "แต่คำถามคือ เราจะหลุดออกจากเขาวงกตที่เราสร้างเองได้ยังไง?"
เขายิ้มบาง ๆ "บางทีมันอาจไม่ใช่เรื่องของการหลุดออก แต่เป็นการเรียนรู้ที่จะอยู่ในนั้นโดยไม่หลงลืมว่าเรายังเป็นมนุษย์"
นีลมองเขานิ่ง สายตาของเขาไม่เหมือนใครในที่แห่งนี้ มันเหมือนกระจกที่สะท้อนภาพของเธอกลับมา แต่เป็นภาพที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน
วันหนึ่งในฤดูใบไม้ร่วงที่อากาศเย็นสบาย นีลตระหนักว่าความรู้สึกบางอย่างกำลังงอกเงยขึ้นในใจของเธอ ไม่ใช่แค่ความรักในตัวชัค แต่เป็นความรักในสิ่งที่เขาทำให้เธอเห็น นั่นคือเธอสามารถเป็นอะไรก็ได้ที่เธอเลือกจะเป็น
"ชัค คุณเชื่อในความรักไหม?" เธอถามเขาในเย็นวันหนึ่ง
เขาหัวเราะ "ผมไม่คิดว่าความรักคือสิ่งที่เราต้องเชื่อหรือไม่เชื่อ มันแค่เป็น"
"แล้วมันมีความหมายยังไงสำหรับคุณ?"
เขามองออกไปยังใบไม้ที่ปลิวไสว "มันเหมือนกับลม คุณไม่สามารถจับต้องมันได้ แต่คุณรู้สึกได้ว่ามันเปลี่ยนแปลงบางสิ่งในตัวคุณ"
ค่ำคืนสุดท้ายที่ชัคมาที่บาร์ นีลไม่รู้ว่ามันจะเป็นครั้งสุดท้าย เขาทิ้งรอยยิ้มสุดท้ายและคำพูดที่เธอจะไม่มีวันลืมไว้
"อย่าปล่อยให้ตัวเองหลงอยู่ในเขาวงกตที่คนอื่นสร้างให้คุณ หรือแม้แต่ที่คุณสร้างเองนะนีล คุณต้องสร้างทางออกของตัวเอง และบางที คุณอาจเจอใครบางคนที่เดินไปพร้อมกับคุณ"
ในคืนนั้น เมื่อบาร์ปิดลง นีลเปิดหนังสือเล่มเล็ก ๆ นั้นและเริ่มอ่าน เธอรู้ว่าแม้ชัคจะจากไป แต่สิ่งที่เขาทิ้งไว้ในหัวใจของเธอจะคงอยู่ตลอดไป เหมือนกับลมที่เธอไม่อาจจับต้องได้ แต่รู้สึกได้ว่ามันพัดพาเธอไปในทางที่เธอไม่เคยคิดจะเดินมาก่อน
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น