เรื่องสั้น:ช่วงปีสองของหัวลูกอ๊อดในคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์

มันเป็นช่วงปีสองของหัวลูกอ๊อดในคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ ช่วงเวลาที่โลกยังคงดูวุ่นวายไปด้วยงานออกแบบ การบ้าน และโปรเจกต์ที่เหมือนภูเขาลูกใหญ่ที่ถมอยู่บนหัวทุกคน แต่หัวลูกอ๊อดกลับไม่เคยปล่อยให้ตัวเองจมกับความเครียด เขาเป็นคนที่ยิ้มง่าย หัวเราะดัง และหาเรื่องสนุกทำอยู่เสมอ แม้ว่าจะต้องนั่งลอกการบ้านของซันไลต์เป็นงานประจำก็ตาม

ครั้งแรกที่เขาเจอกับซันไลต์ เขาจำได้ดีว่ามันไม่ได้โรแมนติกเลยสักนิด ซันไลต์นั่งอยู่ที่มุมโต๊ะใหญ่ในห้องสตูดิโอ วาดแบบด้วยท่าทางจริงจังจนดูเหมือนจะตัดขาดจากโลกภายนอก ผมสีดำเข้มและแววตาคมของเขาทำให้หัวลูกอ๊อดคิดในใจว่า “คนนี้แหละ เพอร์เฟกต์เหมือนหลุดออกมาจากนิยาย”

แต่เมื่อเขาเดินเข้าไปขอยืมดินสอแบบหน้าด้านๆ ซันไลต์กลับเงยหน้าขึ้นมามอง พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ดูเหมือนนายจะไม่ค่อยมีของใช้เองสินะ” คำพูดนั้นทำให้หัวลูกอ๊อดอึ้งไปชั่วครู่ ก่อนจะหัวเราะแห้งๆ และพูดกลับไปว่า “ก็ใช่น่ะสิ ฉันมีเพื่อนเก่งๆ อย่างนายนี่ไง”

ตั้งแต่นั้นมา หัวลูกอ๊อดก็พยายามตีสนิทซันไลต์ทุกวิถีทาง ตั้งแต่แกล้งทำเป็นลืมเอาของมาเพื่อขอยืม ขยันนั่งใกล้ในคาเฟ่คณะ ไปจนถึงช่วยถือของหนักๆ ให้ตอนที่ซันไลต์กำลังยุ่งๆ ถึงแม้ว่าเจ้าชายของเราจะปากร้ายและดูเหมือนรำคาญ แต่ในทุกการกระทำที่ซันไลต์ทำ มันกลับแฝงไปด้วยความใส่ใจที่หัวลูกอ๊อดมองเห็นเสมอ

วันหนึ่งในคาเฟ่คณะ หัวลูกอ๊อดนั่งจ้องซันไลต์ที่กำลังวาดแบบด้วยท่าทางเข้มขรึม เขามองเส้นสายที่ไหลลื่นบนกระดาษอย่างตั้งใจ มันทำให้หัวลูกอ๊อดอดยิ้มไม่ได้ “นายเคยยิ้มบ้างไหม เวลาอยู่คนเดียว?” หัวลูกอ๊อดถาม ซันไลต์หยุดมือ หันมามองด้วยสีหน้าสงสัย

“ทำไมต้องยิ้ม?” ซันไลต์ถามกลับ แต่ในน้ำเสียงนั้นมีความอ่อนลงเล็กน้อย

“ก็เพราะฉันอยากเห็นไง” หัวลูกอ๊อดตอบพร้อมรอยยิ้มจริงใจ

ซันไลต์เงียบไปสักพักก่อนจะหัวเราะเบาๆ ออกมาเป็นครั้งแรก มันไม่ใช่เสียงหัวเราะดังๆ แต่เป็นเสียงที่ทำให้หัวลูกอ๊อดรู้ว่า เขากำลังเข้าใกล้หัวใจของซันไลต์ทีละนิด

จากนั้นมา เวลาพวกเขาอยู่ด้วยกันก็เต็มไปด้วยการหยอกล้อ ซันไลต์ยังคงปากร้ายเหมือนเดิม แต่ก็มีความอ่อนโยนที่ซ่อนอยู่ หัวลูกอ๊อดก็ยังคงเป็นคนที่พยายามสร้างเสียงหัวเราะในทุกสถานการณ์ แม้กระทั่งตอนที่ทั้งสองคนต้องอดหลับอดนอนเพื่อทำโปรเจกต์ให้เสร็จ หัวลูกอ๊อดก็ยังหาเรื่องเล่าแปลกๆ มาเล่าให้ซันไลต์ฟัง เพื่อให้บรรยากาศในห้องไม่เงียบเหงา

แฟลชแบ็คจบลงที่ภาพของหัวลูกอ๊อดและซันไลต์ในคาเฟ่เล็กๆ ที่คณะ หัวลูกอ๊อดกำลังยิ้มกว้าง ขณะที่ซันไลต์ก้มหน้าลงวาดแบบ แต่ริมฝีปากของเขาก็มีรอยยิ้มจางๆ อยู่เช่นกัน มันเป็นช่วงเวลาที่ทั้งสองไม่ต้องการอะไรจากจักรวาลอีกแล้ว นอกจากเวลาเล็กๆ ที่จะได้ใช้ร่วมกัน