บทที่เศร้า: พายุของหัวใจ

บทที่เศร้า: พายุของหัวใจ

คืนนั้น ห้องทำงานที่คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ดูเงียบสงัดกว่าปกติ หัวลูกอ๊อดนั่งอยู่ที่โต๊ะตัวประจำ ใจล่องลอยอยู่ในความคิดที่เต็มไปด้วยคำถามและความเจ็บปวด ซันไลต์นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม เขากำลังตั้งใจวาดแบบราวกับไม่สนใจสิ่งรอบตัว แต่ในความเงียบที่เหมือนสงบสุข กลับซ่อนความอึดอัดที่ทั้งสองรู้สึกได้

“ซันไลต์...” เสียงของหัวลูกอ๊อดดังขึ้นเบาๆ

ไม่มีคำตอบ ซันไลต์ยังคงวาดเส้นสายบนกระดาษด้วยมือที่มั่นคง

หัวลูกอ๊อดยิ้มเศร้าให้กับความเงียบที่ได้มาแทนคำตอบ ก่อนที่เสียงของเขาจะดังขึ้นอีกครั้ง “ฉันรู้ว่านายคงรำคาญฉัน... แต่ฉันอยากให้นายรู้ว่าฉันไม่เคยตั้งใจจะทำให้นายลำบากใจเลย”

ซันไลต์หยุดมือชั่วขณะ แต่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามอง

“ฉันรู้ว่าฉันไม่เก่ง ไม่เหมือนนายที่ทำอะไรก็เพอร์เฟ็กต์ไปหมด ฉันอาจจะดูเหมือนไม่เอาไหนในสายตาของคนอื่น หรือแม้กระทั่งในสายตาของนาย...” หัวลูกอ๊อดกลืนน้ำลายฝืดๆ ลงคอ ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงสั่น “แต่ฉันพยายามแล้วจริงๆ ทุกครั้งที่นายพูดว่าฉันโง่ หรือมองฉันด้วยสายตาแบบนั้น มันทำให้ฉันรู้สึกเหมือน... ฉันไม่ควรอยู่ตรงนี้เลย”

ซันไลต์เงยหน้าขึ้นช้าๆ สายตาของเขาดูเหมือนจะไหววูบ แต่ปากของเขายังคงปิดสนิท

“นายรู้ไหม... บางครั้งมันรู้สึกเหมือนนายสร้างพายุขึ้นในใจฉัน แล้วพอฉันระเบิดออกมา นายก็แค่ชี้นิ้วแล้วบอกว่าฉันมันเป็นคนแย่” หัวลูกอ๊อดหัวเราะเบาๆ แต่มันไม่ใช่เสียงหัวเราะที่มีความสุข “ทั้งที่จริงแล้ว... ฉันแค่อยากให้นายหันมามองฉันบ้าง แค่นั้นเอง”

น้ำตาเริ่มเอ่อขึ้นในดวงตาของเขา แต่มันไม่ได้หล่นลงมา หัวลูกอ๊อดลุกขึ้นยืน หยิบกระเป๋าของตัวเองก่อนจะมองซันไลต์เป็นครั้งสุดท้าย

“ถ้านายไม่ต้องการให้ฉันอยู่ในชีวิตนาย... ฉันจะไปเอง”

ซันไลต์นิ่งค้างอยู่ที่เดิม เสียงฝีเท้าของหัวลูกอ๊อดค่อยๆ ไกลออกไป ความเงียบในห้องกลายเป็นความว่างเปล่าที่ทำให้หัวใจของเขาแน่นหนึบ

ซันไลต์หันมองไปทางประตู แต่สายเกินไปแล้ว หัวลูกอ๊อดจากไปพร้อมกับพายุในใจที่ไม่มีใครหยุดได้

คืนนั้น ซันไลต์นั่งอยู่ในห้องเพียงลำพัง รู้ตัวดีว่าเขาสร้างอะไรขึ้นมา และเขาจะไม่มีวันลืมเสียงของหัวลูกอ๊อดที่แตกสลายอยู่ในใจของเขาตลอดไป

บทที่เศร้าก่อนคลี่คลาย: พายุที่สงบลง

ซันไลต์นั่งนิ่งในความเงียบของห้องที่ไร้เงาของหัวลูกอ๊อด หัวใจเขารู้สึกเหมือนถูกบีบจนหายใจไม่ออก เส้นสายบนแบบที่วาดไว้สะท้อนถึงความสมบูรณ์แบบที่เขาเคยคิดว่าเป็นสิ่งสำคัญที่สุด แต่กลับกลายเป็นสิ่งที่ทำให้เขาสูญเสียสิ่งที่มีค่าไป

ไม่ทันคิดอะไรอีกต่อไป เขาคว้ากระเป๋าแล้ววิ่งออกไปจากห้อง สายลมยามค่ำคืนเย็นเยียบ แต่ก็ไม่อาจดับความรู้สึกที่ร้อนรุ่มอยู่ในใจได้

---

หัวลูกอ๊อดเดินช้าๆ ไปตามถนนที่เงียบสงบ เสียงลมพัดใบไม้ร่วงกราวเหมือนบทเพลงเศร้าที่ดังอยู่ในใจของเขา “บางที... บางทีเราคงไม่ควรพยายามอีกแล้ว” เขาพึมพำกับตัวเอง

ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าดังไล่ตามหลังเขามา หัวลูกอ๊อดหันไปมองก่อนจะเห็นซันไลต์หยุดยืนอยู่ตรงหน้า ใบหน้าของเขาแดงก่ำจากการวิ่ง แต่สายตากลับเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หัวลูกอ๊อดไม่เคยเห็นมาก่อน

“อย่าไป...” ซันไลต์พูดออกมา เสียงเขาสั่นไหว

หัวลูกอ๊อดนิ่งไป หัวใจเต้นแรงเกินกว่าจะตอบอะไรได้

“ฉันรู้ว่าฉันพูดไม่ดี... ฉันรู้ว่าฉันทำให้นายเจ็บ แต่นายก็ไม่เคยยอมแพ้กับฉันเลย นายรู้ไหม... มันไม่ใช่ว่าฉันรำคาญนาย แต่มันเป็นเพราะ... ฉันกลัว”

“กลัว?” หัวลูกอ๊อดทวนคำ

“ใช่” ซันไลต์พูดพลางหายใจลึก “ฉันไม่เคยรู้ว่าจะจัดการกับความรู้สึกตัวเองยังไง ฉันกลัวจะเปิดใจ กลัวว่านายจะมองเห็นว่าฉันไม่สมบูรณ์แบบอย่างที่ใครๆ คิด”

หัวลูกอ๊อดจ้องมองเขา รู้สึกเหมือนกำลังเห็นซันไลต์ในมุมใหม่ มุมที่เปราะบางและจริงใจ

“ซันไลต์...” เสียงของเขาเบาและอ่อนโยน

“ฉันขอโทษ” ซันไลต์พูดต่อ “ฉันรู้ว่ามันคงไม่พอสำหรับสิ่งที่ฉันทำ แต่นายสำคัญสำหรับฉันมากกว่าที่นายคิด ฉันไม่อยากให้นายไป... ได้โปรดอยู่กับฉันต่อเถอะ”

หัวลูกอ๊อดยิ้มออกมาเป็นครั้งแรกหลังจากความเศร้าที่สะสมมาทั้งวัน เขาไม่พูดอะไร แต่ก้าวเข้าไปหาซันไลต์ช้าๆ

“แน่ใจนะว่าฉันจะไม่รำคาญนายอีก?” เขาแหย่ด้วยน้ำเสียงขี้เล่น

ซันไลต์หัวเราะเบาๆ เขาส่ายหัวก่อนจะพูดด้วยเสียงที่มั่นคงกว่าเดิม “นายไม่มีวันรำคาญฉัน เพราะฉันจะพยายามทำให้ดีกว่านี้”

และก่อนที่หัวลูกอ๊อดจะทันตอบอะไร เขาก็รู้สึกถึงอ้อมกอดอุ่นๆ ที่โอบรอบตัวเขาไว้ ซันไลต์กอดเขาเป็นครั้งแรก มันไม่ใช่อ้อมกอดที่สมบูรณ์แบบ แต่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ทั้งสองไม่เคยกล้าแสดงออกมาก่อน

หัวลูกอ๊อดยืนนิ่งอยู่ในอ้อมกอดนั้น ก่อนจะยกมือขึ้นกอดตอบ พร้อมกับน้ำตาไหลออกมาด้วยความสุข

พายุในใจของพวกเขาสงบลงแล้ว... และความรักครั้งนี้ก็เริ่มต้นขึ้นอย่างแท้จริงในอ้อมกอดแรกนั้นเอง