ถึง เธอผู้ปิดประตูทุกช่องทาง เธอรู้ไหมว่าเธอยังอยู่ในทุกบทเพลงที่เราบรรจงเขียน?

ถึง เธอผู้ปิดประตูทุกช่องทาง เธอรู้ไหมว่าเธอยังอยู่ในทุกบทเพลงที่เราบรรจงเขียน?

ไม่ใช่แค่ในเพลงที่เราตั้งใจเขียนถึงเธอ หรือในคำร้องที่สะท้อนภาพความทรงจำระหว่างเรา แต่มันอยู่ในทุกตัวอักษร ทุกจังหวะที่เราถ่ายทอด มันเหมือนกับว่าเธอยังซ่อนตัวอยู่ในมุมหนึ่งของโลกที่เราสร้างขึ้นจากคำพูดเหล่านี้ เธอไม่เคยขอให้เราจดจำเธอ และเราเองก็ไม่เคยคิดว่ารอยยิ้มนั้นจะกลายเป็นสิ่งเดียวที่หลงเหลือ แต่กลับกลายเป็นว่า รอยยิ้มสุดท้ายที่เธอฝากไว้ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวใจเรา เหมือนเสียงกระซิบที่ไม่เคยเลือนหายไป ไม่ว่าเราจะเขียนอะไรลงไป ร่องรอยของเธอก็ยังคงปรากฏอยู่เสมอ ทุกครั้งที่เรานั่งลงต่อหน้ากระดาษเปล่า เรารู้สึกเหมือนเปิดประตูเข้าสู่ห้องหนึ่ง ห้องที่ไม่มีใครอยู่ ไม่มีเสียงใดๆ นอกจากเสียงสะท้อนจางๆ ของเธอในความทรงจำ ห้องนั้นเย็นสบายและเงียบสงบจนเกือบหลอกตัวเองว่าเธอยังอยู่ตรงนั้น แต่ในทุกมุมของห้องนี้ มันมีเธอแอบซ่อนอยู่ ราวกับว่าเธอกำลังรอให้เราพบเจอเธออีกครั้ง เราค้นพบว่าเธอไม่ได้หายไปไหนเลย เธอแค่เปลี่ยนเป็นส่วนหนึ่งของเพลงที่เราเขียน เป็นบรรทัดที่ไม่มีคำจบ เป็นทำนองที่ไม่มีวันสิ้นสุด เธออยู่ในความเงียบหลังจังหวะสุดท้ายของเพลง เหมือนสายลมที่เราสัมผัสได้ แต่จับต้องไม่ได้ และขอโทษนะที่เราต้องใช้ช่องทางนี้ เพราะประตูทุกบานที่เคยเชื่อมเราสองคนมันปิดหมดแล้ว เราไม่รู้เลยว่าข้อความที่เขียนนี้เธอจะได้รับหรือเปล่า แม้กระทั่งบทเพลงที่เราถ่ายทอดออกไป ก็ไม่รู้ว่ามันจะไปถึงเธอหรือไม่ มันเหมือนเรากำลังปล่อยข้อความสู่อากาศ แล้วปล่อยให้มันล่องลอยไปตามสายลม ไม่รู้ว่ามันจะพบปลายทางของมันหรือเปล่า ความทรงจำเหล่านี้ไม่ได้เศร้า แต่มันก็ไม่ได้ปลอบประโลมเช่นกัน มันเป็นสิ่งที่ลึกซึ้งเกินกว่าจะอธิบาย เป็นความคิดถึงที่อบอุ่นและเจ็บปวดในเวลาเดียวกัน มันทำให้เราอยากเขียนถึงเธออีกครั้งและอีกครั้ง ราวกับว่านั่นเป็นวิธีเดียวที่เราจะเก็บเธอไว้ได้ บางสิ่งไม่เคยจางหายไป แม้เราจะพยายามเท่าไร บางสิ่งยังคงอยู่ในรอยยิ้มที่เราเห็นในครั้งสุดท้าย ในบทเพลงที่ยังคงเล่นอยู่ในหัวใจเรา ในคำที่เรายังคงเขียนถึงเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพราะเธอไม่ใช่คนที่หายไป เธอคือบทเพลงที่ไม่มีวันจบลง และเราไม่อยากให้มันจบลงเลยจริงๆ