เรื่องสั้น:หัวลูกอ๊อด vs. เจ้าชายดอกไม้ซันไลต์: ศึกเศรษฐศาสตร์ในคณะสถาปัตย์

หัวลูกอ๊อด vs. เจ้าชายดอกไม้ซันไลต์: ศึกเศรษฐศาสตร์ในคณะสถาปัตย์

ที่คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์แห่งหนึ่ง มีนักศึกษา 2 คนที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง "หัวลูกอ๊อด" เด็กหนุ่มขี้เล่นประจำคณะที่ใครๆ ก็รักเพราะความฮา และ "เจ้าชายดอกไม้ซันไลต์" หรือที่เพื่อนเรียกขำๆ ว่า "อีซันไลต์" เพราะความหยิ่งทระนงและความปากร้ายที่ไม่เคยมีใครลอกเลียนแบบได้

วันนี้ทั้งคู่กำลังอยู่ในคาเฟ่เล็กๆ ในคณะที่กลายเป็นแหล่งรวมตัวของนักศึกษาสถาปัตย์ที่ต้องการหลบหนีจากแบบที่กองสุมจนเหมือนตึกถล่ม หัวลูกอ๊อดนั่งตรงข้ามซันไลต์ ซึ่งกำลังวาดแปลนตึกด้วยหน้าตาขึงขัง

"มึง ซันไลต์ ช่วยกูทำการบ้านเศรษฐศาสตร์หน่อยดิ กูไม่เข้าใจเลยว่าหนี้สาธารณะมันต่างจากหนี้ส่วนตัวยังไง" หัวลูกอ๊อดถามด้วยน้ำเสียงจริงจังแบบปลอมๆ

ซันไลต์เงยหน้าขึ้นด้วยสายตาเบื่อหน่าย "มึงนี่มันอีควายจริงๆ เศรษฐศาสตร์ง่ายๆ แบบนี้ก็ไม่รู้หรือไง"

"เออน่า กูมันควาย แต่มึงก็เป็นเจ้าชายที่เก่งที่สุดในคณะนี่ ช่วยกูหน่อยสิ" หัวลูกอ๊อดพูดพร้อมส่งสายตาวิ้งๆ

ซันไลต์ถอนหายใจแล้วหยิบกระดาษขึ้นมาเขียนกราฟ "ฟังนะ หนี้สาธารณะมันเหมือนกับที่มึงไปยืมเงินเพื่อนทั้งห้องมาซื้อของกิน แล้วประกาศว่าจะคืนในชาตินี้ แต่มึงไม่มีแผนจะคืนจริง ส่วนหนี้ส่วนตัวก็เหมือนที่มึงยืมเงินกูไปซื้อกาแฟเมื่อเช้า และยังไม่มีปัญญาจ่ายคืน"

หัวลูกอ๊อดหัวเราะออกมาจนแทบจะตกเก้าอี้ "โอ้โห มึงเปรียบเทียบได้เจ็บจริงๆ ว่าแต่มึงจะเก็บดอกเบี้ยกูไหมล่ะ"

ซันไลต์ยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจ "แน่นอน ดอกเบี้ย 100% ต่อวัน ถ้ามึงไม่คืนก็เตรียมโดนยึดชีทลอกไปได้เลย"

หัวลูกอ๊อดทำหน้าเหมือนถูกสายฟ้าฟาด "เฮ้ย ใจร้ายไปป่ะวะ! งั้นกูขอเป็นเศรษฐกิจพอเพียงแทนได้ไหม?"

ซันไลต์แค่นเสียงหัวเราะ "มึงนี่มันเหมือนจีนตอนนี้เลยนะ หนี้บาน แต่ยังทำตัวเหมือนเศรษฐกิจมั่นคง"

"อ้าว ทำไมต้องเทียบกูกับจีนนะ! แล้วถ้ากูเหมือนจีน มึงก็เหมือนอเมริกาอะดิ เก่งทุกเรื่อง ชอบวิจารณ์ แต่ก็มีหนี้เยอะเหมือนกัน"

ซันไลต์หยุดวาดแล้วมองหัวลูกอ๊อดด้วยสายตาท้าทาย "โอเค งั้นมาดูกันว่าใครจะทำการบ้านเศรษฐศาสตร์เสร็จก่อน ถ้ามึงทำไม่เสร็จ กูจะคิดดอกเบี้ย 200% เลย"

หัวลูกอ๊อดทำหน้าเหมือนโลกถล่ม "อะไรวะ กูนึกว่ามึงช่วยกู ไม่ใช่มาแข่งกับกู!"

"ก็ช่วยไง แต่แบบนี้จะได้ฝึกให้มึงคิดเป็นบ้าง" ซันไลต์ตอบพร้อมยิ้มมุมปากแบบเจ้าเล่ห์

ท้ายที่สุด หัวลูกอ๊อดก็ลอกการบ้านจากซันไลต์เหมือนเดิม แต่สิ่งที่เขาได้มากกว่าเนื้อหาเศรษฐศาสตร์ก็คือรอยยิ้มมุมปากของซันไลต์ที่เขาเผลอใจเต้นทุกครั้งที่เห็น

"นี่ ซันไลต์ มึงรู้อะไรไหม" หัวลูกอ๊อดพูดพลางเก็บชีทการบ้านเข้ากระเป๋า

"อะไรอีกล่ะ"

"กูว่ามึงไม่ได้เป็นแค่เจ้าชายซึนๆ หรอก มึงเป็นอาจารย์เศรษฐศาสตร์ในอนาคตได้เลยนะ"

ซันไลต์แกล้งทำเป็นไม่สนใจ "หุบปากไปเถอะ แล้วตั้งใจทำการบ้านของมึงซะ"

หัวลูกอ๊อดยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ "ถ้ากูได้คะแนนดี มึงต้องพากูไปเลี้ยงกาแฟนะ!"

ซันไลต์แอบยิ้มจางๆ ก่อนตอบเบาๆ "แล้วถ้ามึงตกล่ะ กูจะยึดทุกอย่างที่มึงมี"

หัวลูกอ๊อดหัวเราะลั่น "แหม แบบนี้กูจะได้เป็นเศรษฐีหรือคนล้มละลายก็เพราะมึงนี่แหละ!"

ทั้งสองหัวเราะให้กับความวุ่นวายที่พวกเขาสร้างขึ้นเอง และนั่นก็เป็นอีกหนึ่งวันธรรมดาที่พวกเขาอยู่ด้วยกันในคณะสถาปัตย์ ที่เต็มไปด้วยการล้อเล่น แกล้งกัน และความรู้สึกที่หัวลูกอ๊อดไม่กล้าบอกใครว่า มันอาจจะมากกว่าคำว่า "เพื่อน"