เรื่องสั้น:โอกาสที่ไม่มีวันมาถึง

เสียงฝนเริ่มโปรยปรายลงมาจากฟากฟ้า ฉันเงยหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง เม็ดฝนกระทบหลังคาและพื้นถนนเป็นจังหวะสม่ำเสมอ บรรยากาศเย็นชื้นแผ่ซ่านไปทั่ว ฉันถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะละสายตากลับมายังโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างตัว

หน้าจอแจ้งเตือนข้อความที่ยังไม่ได้อ่าน ฉันลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะปลดล็อกมัน เปิดเข้าไปดูข้อความเก่าๆ ที่ค้างอยู่ ตั้งแต่วันที่เราทะเลาะกัน ฉันก็ไม่ได้เปิดอ่านข้อความของเธออีกเลยจนวันนี้

"วันนี้ฝนตกอีกแล้ว นายชอบฝนใช่ไหม?"
"ฉันคิดถึงนาย..."
"ขอโทษนะ..."

ฉันอ่านข้อความเหล่านั้นซ้ำๆ แต่กลับไม่กล้าตอบอะไรออกไป ความโกรธ ความน้อยใจ และทิฐิยังคงวนเวียนอยู่ในใจ ฉันคิดว่าหากฉันตอบกลับไป เธอคงจะรู้สึกว่าเธอชนะ ฉันไม่ต้องการให้เป็นแบบนั้น แม้จะรู้ดีว่าความสัมพันธ์ของเรากำลังร้าวลึกขึ้นเรื่อยๆ ก็ตาม

เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นอีกครั้ง เป็นข้อความใหม่จากเธอ

"ฉันรอคำตอบจากนายมานานมากแล้วนะ..."

ฉันจ้องมันอยู่นาน กำลังจะพิมพ์อะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็ปิดหน้าจอลง ฉันไม่พร้อมจะคุย ไม่พร้อมจะเผชิญหน้ากับความรู้สึกตัวเอง

ฝนเริ่มตกหนักขึ้น เสียงฟ้าร้องดังครืนมาแต่ไกล ฉันลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่าง มองออกไปยังถนนที่เปียกโชกด้วยสายฝน ภาพความทรงจำในวันสุดท้ายที่เราพบกันย้อนกลับเข้ามาในหัว

วันนั้นเราทะเลาะกันรุนแรงกว่าครั้งไหนๆ คำพูดที่เต็มไปด้วยอารมณ์และความไม่เข้าใจกันถูกโยนออกไป เธอมองฉันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง ก่อนจะหันหลังเดินจากไป ฉันมองตามแผ่นหลังของเธอ โดยที่ไม่คิดเลยว่านั่นอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้เจอกัน

ฉันกลับมานั่งลงบนเตียง มองโทรศัพท์อีกครั้ง ลังเลว่าควรจะพิมพ์อะไรบางอย่างไปหาเธอหรือไม่ แต่สุดท้ายก็เลือกที่จะวางมันลงเหมือนเดิม

"พรุ่งนี้ก็ยังมีเวลา" ฉันคิดแบบนั้นเสมอ แต่ไม่เคยรู้เลยว่า...เวลาของเราอาจจะหมดลงแล้วตั้งแต่ตอนนั้น

"วันนี้ฝนตกอีกแล้ว ฉันคิดถึงนาย"
"เมื่อไหร่จะคุยกับฉันซะที?"
"ขอโทษนะ..."

ข้อความสุดท้ายถูกส่งมาเมื่อคืนก่อน ฉันมองมันซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เพราะความโกรธและทิฐิที่ยังคงฝังลึก

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ฉันรับสาย เสียงปลายสายสั่นเครือบอกข่าวที่ทำให้ร่างกายของฉันเย็นเฉียบ “เธอ...จากไปแล้ว”

หัวใจของฉันเหมือนหยุดเต้นไปชั่วขณะ มือกำโทรศัพท์แน่นจนเจ็บ หูอื้อไปหมด ฉันอยากจะเชื่อว่านี่เป็นแค่ฝันร้าย แต่เมื่อฉันไปถึงโรงพยาบาล ร่างของเธอนอนนิ่งอยู่บนเตียงสีขาว ไม่มีลมหายใจอีกแล้ว

ฉันมองใบหน้าของเธอ น้ำตาร่วงลงมาช้าๆ ทำไมถึงเป็นแบบนี้? ทำไมเราถึงไม่ได้พูดกันอีกครั้ง?

ฉันเดินออกมาจากห้องด้วยหัวใจที่แตกสลาย ฝนยังคงตกหนักราวกับจะล้างความเสียใจออกไป แต่ไม่มีอะไรช่วยได้แล้ว

วันต่อมา ฉันยืนอยู่หน้าศาลาวัด มองเข้าไปเห็นรูปของเธอถูกวางอยู่บนโต๊ะหน้าหีบศพ เธอยิ้มในรูปนั้น ยิ้มที่ฉันจะไม่ได้เห็นอีกตลอดไป...

รูปของเธอวางอยู่บนโต๊ะหน้าหีบศพ รอยยิ้มสุดท้ายที่ถูกตรึงไว้ในภาพถ่ายทำให้ฉันแทบล้มทั้งยืน นี่มันเป็นเรื่องจริงใช่ไหม? เธอจากไปแล้วจริงๆ หรือ? ฉันรู้สึกเหมือนลมหายใจของตัวเองถูกดึงออกจากร่าง

เสียงพระสวดดังก้องทั่วศาลา แต่ฉันไม่ได้ยินอะไรเลย นอกจากเสียงหัวใจตัวเองที่เต้นอย่างหนักหน่วง ในหัวฉันมีแต่ภาพความทรงจำระหว่างเราสองคน หัวเราะด้วยกัน ทะเลาะกัน และ...วันสุดท้ายที่เราพบกัน

เราทะเลาะกันวันนั้น ฉันจำได้ดี คำพูดที่เต็มไปด้วยอารมณ์และความเข้าใจผิดถูกสาดใส่กันเหมือนคมมีด เธอหันหลังให้ฉันไปโดยไม่หันกลับมาอีกเลย ฉันคิดว่าคงมีโอกาสที่เราจะได้พูดกันใหม่ในสักวัน แต่แล้ววันนั้นก็ไม่เคยมาถึง

ฉันไม่เคยรู้เลยว่า...เธอเองก็รักฉันเช่นกัน

มีใครบางคนยื่นสมุดบันทึกเก่าๆ เล่มหนึ่งให้ฉัน ฉันมองมันด้วยความลังเล ก่อนจะเปิดอ่าน มันเป็นไดอารี่ของเธอ หน้าสุดท้ายเขียนไว้ไม่กี่ประโยค แต่มันกลับทำให้โลกทั้งใบของฉันพังทลาย

“ฉันอยากบอกเขาว่าฉันรักเขา... แต่คงไม่มีวันนั้นแล้ว เขาคงเกลียดฉันไปแล้วจริงๆ”

ตัวหนังสือของเธอเริ่มขาดช่วงและเลือนรางเหมือนคนที่มือสั่นตอนเขียน ฉันหลับตาลง กลั้นน้ำตาอย่างสุดความสามารถ แต่ความเจ็บปวดมันมากเกินไป ทุกอย่างมันสายไปแล้วจริงๆ หรือ?

ฉันก้าวเข้าไปใกล้รูปของเธอ วางมือบนขอบหีบศพที่เย็นเยียบ “เธอรู้ไหม... ฉันก็รักเธอ” ฉันกระซิบเสียงแผ่วเบา แต่ไม่มีเสียงตอบกลับอีกต่อไปแล้ว

เสียงเผาไม้ในเตาเผาดังแผ่วเบา เปลวไฟกลืนกินร่างของเธอไปช้าๆ เธอจากไปแล้ว... พร้อมกับคำว่ารักที่เราไม่เคยได้พูดออกมา

ฝนยังคงตกลงมาอย่างต่อเนื่อง มันอาจจะเป็นน้ำตาของฟ้า หรือบางที... มันอาจเป็นน้ำตาของฉันเอง

ฉันย้อนคิดถึงวันสุดท้ายที่เราพบกัน คำพูดรุนแรงที่ถูกโยนออกไปด้วยความโกรธ การหันหลังให้กันโดยไม่แม้แต่จะมองกลับมา ถ้าหากวันนั้นฉันรู้ว่าเหลือเวลาอีกแค่ไม่กี่วันก่อนที่เธอจะจากไป... ฉันจะยังเลือกความดื้อรั้นของตัวเองอยู่ไหม?

ฉันคงไม่ปล่อยให้เธอเดินจากไปโดยที่ยังโกรธกัน
ฉันคงกอดเธอไว้นานกว่านั้น
ฉันคงบอกเธอไปตรงๆ ว่า "ขอโทษ" และ "ฉันไม่อยากเสียเธอไป"

ฉันจะตอบข้อความของเธอทุกครั้ง
จะโทรหาเธอเมื่อคิดถึง ไม่ใช่รอให้เธอเป็นฝ่ายติดต่อมาก่อน
ฉันจะไปหาเธอในวันฝนตก ไม่ใช่นั่งมองข้อความของเธอแล้วปล่อยให้มันผ่านไป

แต่ไม่มี "ถ้าหาก" อีกแล้ว...

เวลาผ่านไปเนิ่นนาน แต่ความทรงจำของเธอยังคงอยู่ หลอกหลอนฉันในทุกค่ำคืน เงาของเธอในความฝันยังคงยืนอยู่ตรงนั้น มองมาทางฉันด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ไม่เคยได้พูดออกไป

ฉันยังคงได้ยินเสียงของเธอ เสียงที่ฉันไม่ได้ตอบกลับ ได้ยินข้อความที่เธอเคยส่งมา ได้เห็นรอยยิ้มของเธอที่ฉันจะไม่มีวันได้เห็นอีกตลอดไป

ความรักที่ฉันไม่เคยพูดออกไป ความรู้สึกที่ฉันไม่เคยเอ่ย ความเสียใจที่ฉันไม่มีวันได้แก้ไข ทุกสิ่งหล่อหลอมเป็นเงาติดตามฉันไปตลอดชีวิต

และฉันจะต้องอยู่กับมัน... ตลอดไป