เรื่องยาว:Vlog นี้มีแต่เธอ (20 ตอน จบยาวทีเดียวเวอร์ชันยังไม่อีดิท)
เรื่องยาว(21 ตอน จบยาวทีเดียว):Vlog นี้มีแต่เธอ
อ่านเวอร์ชันอีดิทที่นี่นะคะ
ตอน 1 | ถ่ายทำไม่หยุดพัก
"กูว่ามึงแม่งน่ารำคาญว่ะ"
เสียงทุ้มต่ำของธันดังขึ้นพร้อมกับการจ้องกล้องที่จ่อหน้าเขาอยู่ไม่ห่าง แววตาเหนื่อยใจแต่ก็ยังไม่ผลักมันออกไปไหน
"มึงก็พูดงี้ทุกวัน" พายหัวเราะ ก่อนจะหมุนกล้องกลับมาถ่ายตัวเองแล้วพูดกับคนดู "ทุกคนครับ ยินดีต้อนรับสู่ Vlog ของกู วันนี้เรามากับเจ้าตัวเดิม—ธันผู้ปากร้ายแต่ใจดีที่ยังไงก็หนีไม่พ้นกล้องกู!"
ธันถอนหายใจยาว "มึงนี่มัน—"
"เฮ้ย ๆ อย่าพูดคำหยาบ กูต้องเซนเซอร์อีกนะเว้ย!" พายหัวเราะ ยกมือขึ้นปิดปากธันเบา ๆ ก่อนจะรีบดึงกลับเมื่อเห็นคิ้วของอีกฝ่ายกระตุกน้อย ๆ
ธันกลอกตา ก่อนจะยกขวดน้ำขึ้นจิบ พายจับภาพไว้ได้พอดี "มึงรู้ปะว่ามึงดูดีตอนทำอะไรธรรมดา ๆ แบบนี้ว่ะ"
"กูว่ามึงหยุดพูดได้แล้ว"
"ไม่หยุด มึงเคยเห็นกูหยุดปะ?"
แน่นอนว่าไม่ ธันรู้ว่าพายไม่มีทางหยุด ไม่ว่าจะวันไหนก็ตาม แม่งถือกล้องไล่ถ่ายเขาตลอด ตั้งแต่ตื่นนอน นั่งเรียน กินข้าว ยันเดินกลับห้อง ไม่เคยมีวันไหนที่ไม่มีเลนส์กล้องพายตามติด
แต่ประเด็นคือ...ทำไมมันชอบถ่ายเขานัก?
ธันเคยคิดว่ามันก็เป็นคอนเทนต์ปกติของ Vlogger คนหนึ่ง แต่พอดูไปดูมา กลายเป็นว่าพายถ่ายตัวเองคู่กับเขามากกว่าถ่ายวิวหรือคนอื่น แล้วแบบนี้มันจะเรียก Vlog ได้ยังไงวะ?
"มึงชอบถ่ายกูมากกว่าถ่ายวิวอีกนะรู้ตัวปะ?" ธันเอ่ยขึ้นแบบไม่ได้ตั้งใจคิดมาก แค่พูดตามที่เห็น
พายชะงักไปนิดเดียว ก่อนจะหัวเราะออกมา "เออว่ะ...แสดงว่ามึงเป็นจุดขายไง กูจะเปลี่ยนชื่อช่องเป็น 'ชีวิตติดธัน' ดีปะ?"
"ไม่ดี"
"งั้น 'ธันผู้หนีไม่พ้น Vlog' ?"
"...ยิ่งไม่ดีเข้าไปใหญ่"
พายหัวเราะดังขึ้น "โอเค งั้นเอาเป็น 'แฟนคลับธัน' ดีปะ?"
"พาย!" ธันเริ่มจะหมดความอดทน ถึงจะแอบมีไอ้ความอุ่น ๆ แปลก ๆ แทรกเข้ามาในใจ แต่กูไม่หลงกลมึงหรอกเว้ย!
พายกดปิดกล้องแล้วยิ้ม "ล้อเล่นน่า เอานี่ กูซื้อน้ำมาให้"
ธันรับขวดน้ำเย็น ๆ มาถือไว้ ถอนหายใจพลางส่ายหน้า "มึงแม่ง...น่ารำคาญจริง ๆ"
พายไม่ตอบ แค่ยิ้มขำแล้วเดินนำไปข้างหน้า ทิ้งให้ธันยืนมองแผ่นหลังของอีกคนแล้วรู้สึกว่า...ไอ้ความน่ารำคาญนี่แม่งก็น่ารักดีเหมือนกัน
ตอนที่ 2: เมื่อกูเป็นคนในเฟรม
Scene 1: เปิดกล้อง
[ฉากเปิดที่ร้านคาเฟ่กลางเมือง พายถือกล้อง vlog พร้อมรอยยิ้มกวน ๆ ธันนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม กำลังคนกาแฟในแก้วอย่างใจเย็น]
พาย: (ยื่นกล้องเข้าไปใกล้หน้า) “ทุกคนครับ วันนี้เรามากับคนที่ปากบอกว่าไม่อยากมา แต่ก็ตามกูมาอีกแล้ว~”
ธัน: (ถอนหายใจ มองกล้องแว้บหนึ่งก่อนหันกลับไปสนใจกาแฟ) “กูแค่ไม่มีอะไรทำ”
พาย: “เหรอวะ? งั้นทำไมต้องใส่เสื้อตัวที่กูบอกว่าหล่อด้วย”
ธัน: (ชะงักเล็กน้อย ก่อนแค่นเสียงหัวเราะ) “มึงจะพูดอะไรก็พูดไปเหอะ”
พาย: (หัวเราะเบา ๆ ก่อนหันกล้องเข้าหาตัวเอง) “Vlog วันนี้กูขอให้มีแต่มึง”
[ธันเลิกคิ้วมองพาย แวบหนึ่งเหมือนจะแปลกใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร]
Scene 2: ถามไปเรื่อย
[พายยังถือกล้องถ่าย vlog ไปเรื่อย ๆ ระหว่างเดินเที่ยว ธันเดินข้าง ๆ แต่พยายามหลบกล้องเป็นระยะ]
พาย: “ธัน ถ้ามึงต้องติดเกาะกับกูสองคน จะเลือกกูเป็นเมียหรือเป็นผัว?”
ธัน: (ขมวดคิ้ว หันไปมอง) “กูเลือกไปว่ายน้ำออกจากเกาะ”
พาย: (หัวเราะลั่น) “ไม่ได้นะเว้ย! สมมติมึงไปไม่ได้ไง!”
ธัน: “ก็ไม่ต้องสมมติป่ะวะ”
พาย: “ไอ้คนขี้โกง! เออ ๆ ไม่ตอบก็ได้ แต่กูว่า—”
[พายยังพูดไม่ทันจบ ธันก็ยื่นมือมาดึงแขนให้หยุดเดิน]
ธัน: “เดินดี ๆ มึงจะชนเสาแล้ว”
[พายนิ่งไปนิดหนึ่ง มองแขนตัวเองที่โดนจับก่อนจะเหล่มองธันแล้วแอบยิ้ม]
พาย: “โอ๊ะ! เขินว่ะ!”
ธัน: (ปล่อยมือทันที) “ฝันไปเถอะ”
Scene 3: คนสำคัญของ vlog
[ฉากช่วงเย็นที่สวนสาธารณะ พายนั่งตัดต่อ vlog ในแล็ปท็อป ธันนั่งข้าง ๆ มองหน้าจอด้วยสายตาสงสัย]
ธัน: “มึงเอากูเข้าทุกช็อตเลยเหรอ”
พาย: “เออดิ ก็บอกแล้วไงว่า vlog นี้กูขอให้มีแต่มึง”
[ธันเงียบไป มองพายที่กำลังตั้งใจเลือกฟุตเทจดี ๆ เข้าคลิป]
ธัน: “ทำไมวะ?”
พาย: (หันไปสบตา แล้วยิ้ม) “เพราะมึงเป็นคนสำคัญของกู”
[ธันชะงักไปนิดหนึ่ง แต่ไม่พูดอะไร พายแอบสังเกตเห็นว่าหูธันแดงขึ้นนิด ๆ แล้วเลยแกล้งพูดต่อ]
พาย: “แต่ไม่ต้องเขินนะ กูหมายถึงสำคัญกับ vlog อ่ะ!”
ธัน: (กลอกตา) “กวนตีน”
[พายหัวเราะ ก่อนปิดแล็ปท็อป หันไปมองธัน]
พาย: “แต่ก็สำคัญกับกูจริง ๆ แหละ”
[ธันหันไปมองพาย แวบหนึ่งเหมือนจะตอบอะไร แต่สุดท้ายก็แค่ยกกาแฟขึ้นมาจิบเงียบ ๆ]
Scene 4: ปิด vlog
[ฉากสุดท้าย พายตั้งกล้องไลฟ์สดกับแฟนคลับ ธันนั่งอยู่ข้าง ๆ แม้จะพยายามไม่สนใจแต่ก็มองจอเป็นระยะ]
พาย: “วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ดีมาก ๆ เพราะมีธันอยู่ด้วย!”
[ธันกลอกตาเล็กน้อย แต่ไม่ปฏิเสธ]
พาย: “สรุปนะทุกคน— Vlog นี้กูขอให้มีแต่มึง และมันก็จะเป็นแบบนั้นต่อไป”
[ธันเงียบไป มองพายที่พูดด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่น แต่คราวนี้เขาไม่ได้ปฏิเสธอะไรอีกแล้ว]
ตอนที่ 3: Shot จบที่ไม่มีใครแทรกได้
ฉาก: ห้องพักพาย
พายตั้งกล้องถ่าย vlog ตัวเองนั่งเล่นมือถืออยู่บนเตียง ธันนั่งอยู่มุมห้อง ทำเป็นไม่สนใจแต่แอบมองเป็นระยะ
พาย: "ทุกคนนนน วันนี้เรามาอ่านคอมเมนต์กัน!"
ธัน: "เออ จะเอากูไปประจานอีกแล้วล่ะสิ"
พาย: "ไม่ๆ รอบนี้น่ารัก กูสัญญา! อ่ะ ดูนี่" ยื่นมือถือให้
📱 [คอมเมนต์จากคนดู]
- "พายกับธันเป็นอะไรกันคะ? ทำไมดูเหมือนแฟนกันมากกก"
- "ธันมีแฟนยังคะ ถ้ายัง หนูขอสมัคร!"
- "พาย! มาคบกับเราเถอะ!"
ธัน: ชะงัก "หึ" คืนมือถือให้
พาย: "อะไรของมึงวะ ตอบดิ"
ธัน: "กูจะตอบอะไรล่ะ"
พาย: "ก็…มึงไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ คนแห่มาจีบกูขนาดนี้อ่ะ!"
ธัน: หยิบมือถือขึ้นมา กดเล่นอะไรไม่รู้ "เรื่องของมึงดิ"
พาย: ยิ้มกริ่ม เอียงหัวไปมองธันใกล้ ๆ "หึงปะ?"
ธัน: เหล่ตามอง "กูจะหึงทำไม"
พาย: "เอ้า! ก็คนเขาจีบกูเยอะเลยนะ"
ธัน: ถอนหายใจ พูดเสียงเรียบ "ถ้ามึงจะมีแฟน ก็รีบมีไปเลย"
พาย: หน้าชะงักไปแว้บนึง ก่อนยิ้มเหมือนเดิม "พูดแบบนี้แปลว่า—"
ธัน: "แปลว่าอะไรก็เรื่องของมึง" ลุกออกจากเฟรม vlog เดินไปเปิดตู้เย็นหาอะไรดื่ม
พาย: มองตามธัน แล้วแอบยิ้ม "หึหึ"
ตอนที่ 4: หวงแต่ปากแข็ง
ฉาก: ร้านกาแฟใกล้มหา’ลัย
พายกับธันมานั่งทำงานที่ร้านกาแฟ ระหว่างนั้นมีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาหาพาย
เซฟ: "พายใช่มั้ย?"
พาย: เงยหน้าจากไอแพด "อ่า…ครับ?"
เซฟ: ยิ้มเท่ๆ "ผมเซฟนะ ติดตามช่องคุณอยู่ สนุกมากเลย"
พาย: ยิ้มรับอัตโนมัติ "โห ขอบคุณครับ ไม่คิดว่าจะมีแฟนคลับมาเจอถึงที่"
เซฟ: "ไม่ใช่แค่แฟนคลับนะ…จริง ๆ ผมอยากรู้จักคุณมากขึ้นด้วย" พูดพร้อมสบตาแน่วแน่
ธัน: เงยหน้าจากโน้ตบุ๊กทันที
พาย: หัวเราะแห้ง ๆ "อ่า…ขอบคุณครับ"
เซฟ: "ว่างมั้ยครับ ผมอยากเลี้ยงกาแฟตอบแทนความสนุกที่คุณให้พวกเรา"
ธัน: แทรกขึ้นมาก่อนที่พายจะตอบ "เขากินแต่ที่กูซื้อให้"
พาย: หันขวับไปมอง "เห้ย! มึงพูดอะไรเนี่ย!"
ธัน: ยักไหล่ "ก็บอกเฉย ๆ"
เซฟ: ยิ้มมุมปาก "แปลว่าคุณเป็นแฟนพายเหรอครับ?"
พาย: "ไม่—"
ธัน: "…" ไม่ตอบอะไร แต่จ้องเซฟนิ่ง ๆ
พาย: ใจเต้นตึกตัก แต่ต้องรีบแก้ "เราสองคนเป็นเพื่อนกันเฉย ๆ ครับ"
เซฟ: "งั้นดีเลย ผมขอไลน์พายได้มั้ย?"
ธัน: จับแก้วกาแฟแน่น "…"
พาย: ลังเลนิดหน่อย แต่ก็ยื่นมือถือให้ "อ่า…ได้ครับ"
ธัน: ขมวดคิ้ว ลุกขึ้นทันที "กูไปเข้าห้องน้ำ" เดินออกไปแบบหัวเสีย
ตอนที่ 5: ไม่ได้หวง แค่...
ฉาก: ห้องเรียน
พายนั่งเล่นมือถืออยู่ก่อนเข้าเรียน ธันนั่งข้าง ๆ แต่ดูเหมือนจะหงุดหงิดอะไรบางอย่าง
พาย: หัวเราะขำ ๆ "เซฟส่งมีมมาให้กูว่ะ"
ธัน: เหลือบมอง "หึ"
พาย: "อะไรของมึง?"
ธัน: "ขำอะไรขนาดนั้นวะ?"
พาย: ทำหน้าสงสัย "ก็มีมมันตลก"
ธัน: "กูส่งให้บ้างก็มึงไม่เคยขำขนาดนี้"
พาย: หัวเราะพรืด "มึงประชดเหรอ?"
ธัน: "เปล๊า" ทำเป็นสนใจชีตเรียน แต่มือกำปากกาแน่น
ฉาก: โรงอาหาร
หลังเลิกเรียน พายกับธันเดินมาหาข้าวกิน เจอเซฟที่มารอพาย
เซฟ: "เฮ้ พาย! พอดีผมผ่านมาพอดีเลย แวะมาหา"
พาย: ยิ้ม "บังเอิญจัง"
ธัน: ยืนกอดอก "..."
เซฟ: "ว่าแต่...กินข้าวกันยัง? ไปกินด้วยกันมั้ยครับ?"
พาย: กำลังจะตอบ แต่—
ธัน: "ไม่ต้องหรอก พายมันกินกับกูอยู่แล้ว"
พาย: หันไปมองธัน "ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ?"
ธัน: "ก็ตั้งแต่ตอนนี้" จับข้อมือพายลากไปทางแถวสั่งอาหาร
พาย: อึ้งแต่ขำ "มึงเป็นอะไรเนี่ย?"
ธัน: "หึ ก็แค่ไม่อยากกินข้าวกับคนแปลกหน้า"
พาย: "กูว่า มึงไม่ชอบเซฟใช่ป่ะ?"
ธัน: ทำหน้าเรียบ "เปล่า"
พาย: "งั้นทำไมทำตัวแปลก ๆ ตั้งแต่เซฟเข้ามา?"
ธัน: "ก็แค่...รำคาญ"
พาย: จ้องธันอย่างจับผิด "แน่ใจ?"
ธัน: เบือนหน้าหนี "กินข้าวเถอะ"
ตอน 6 | บ้าชิบ กูเป็นเหี้ยไรไปแล้ววะ
“ธัน ธัน ธันนนน”
เสียงของพายดังขึ้นไม่หยุด ธันเหลือบตามองมันที่เดินตามมาไม่ห่าง มือก็ยกกล้องขึ้นถ่าย vlog ตามเคย วันนี้พายอยู่ในเสื้อโอเวอร์ไซส์ลายโดนัทสีหวาน ๆ ตัดกับกางเกงยีนส์ขาดที่แม่งใส่จนกูนึกว่ามันจะขาดหมดตัวอยู่แล้ว
“มึงจะเรียกกูทำไมเยอะแยะ” ธันถอนหายใจ พยายามไม่สนใจไอ้กล้องที่มันจ่อหน้ากูอยู่
“กูอยากได้ reaction สด ๆ ไง” พายยักคิ้วกวน ๆ “ถ้ามีคนมาจีบกู มึงจะว่าไง?”
“หืม?”
“เร็ว ๆ กูจะเอาคำตอบลง vlog” พายขยับเข้ามาใกล้พร้อมรอยยิ้มแปลก ๆ ที่ธันแม่งไม่ค่อยชอบเลยเวลานี้ เพราะทุกครั้งที่พายทำหน้าแบบนี้ มันต้องมีอะไรบางอย่างที่ทำให้กูเผลอหลุดไปตามเกมของมันตลอด
“เรื่องของมึง” ธันตอบเสียงนิ่ง
“โห ใจร้าย” พายทำหน้าเหมือนหมาหงอย แต่ตามันยังมีแววขำ “ถ้ากูไปเดทกับคนอื่น มึงจะคิดถึงกูปะ?”
“จะไปไหนก็ไป”
“โอเค งั้นกูไปนัดเดทละ”
ธันหยุดเดิน หันขวับไปมองมันทันที “หา?”
พายหัวเราะลั่น “โอ๊ย มึงรีแอคแรงขนาดนี้คืออะไรวะธัน”
“มึงเล่นอะไรของมึงอีกเนี่ย”
“กูแค่อยากดูว่ามึงจะสนใจมั้ยไง” พายยื่นกล้องมาใกล้ ๆ “แต่ดูท่าแล้ว มึงสนใช่มั้ย?”
“บ้าไปแล้ว” ธันเบือนหน้าหนี แต่ทำไมในใจมันถึงร้อน ๆ แปลก ๆ วะ?
บ้าชิบ กูเป็นเหี้ยไรไปแล้ววะ
"พาย มึงจะถ่ายกูอีกนานมั้ย?"
เสียงโคตรรำคาญใจของธันดังขึ้นขณะที่เขานั่งกอดอกอยู่ในร้านคาเฟ่แห่งหนึ่ง พายยกกล้องขึ้นมาจ่อหน้ามัน ยิ้มทะเล้น
"ก็ต้องถ่ายดิวะ คนดูอยากเห็นหน้ามึง"
"กูไม่ได้เป็นดารา!"
"แต่เป็นผัวมโนของแฟนคลับกูไง"
"ไอ้พาย!!"
ธันเผลอฟาดมือลงบนโต๊ะจนกาแฟสั่น พายหัวเราะลั่น รีบยกกล้องหนีอย่างรวดเร็ว
"โห ๆ อย่าหึงดิ เพิ่งชมว่าหล่อไปเมื่อกี้เอง"
"ใครหึงมึง!?"
"ก็ใครล่ะ กูยังไม่ได้เอ่ยชื่อเลย"
ธันถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วเบือนหน้าหนี สาบานเลยว่าไอ้นี่แม่งกวนตีนขึ้นทุกวัน แต่ทำไมเขาถึงยังนั่งอยู่ตรงนี้... แล้วทำไมไอ้ความรู้สึกแปลก ๆ ในอกมันถึงมากขึ้นเรื่อย ๆ วะ?
เขามองพายที่กำลังง่วนอยู่กับการตั้งกล้องและพูดอะไรสักอย่างใส่ไมค์เล็ก ๆ บนตัวมัน คนตัวขาวอมชมพูที่ยิ้มกว้างตลอดเวลา ดูมีพลังเหมือนคนที่ไม่มีวันเหนื่อย
ทำไมวันนี้รู้สึกว่าพายดู...น่ารักเป็นพิเศษวะ?
บ้าชิบ
กูเป็นเหี้ยไรไปแล้ววะ
หลังจากถ่ายคอนเทนต์กันเสร็จ พายก็ลากธันออกมาเดินเล่นที่สวนสาธารณะใกล้ ๆ พูดให้ถูกคือมันเป็นคนเดินนำ ส่วนธันไม่มีสิทธิ์เลือกนอกจากเดินตาม
"ไอ้ธัน กูถามจริง มึงเคยคิดจะมีแฟนบ้างป่ะ?"
คำถามนั้นทำให้ธันชะงักไปนิดหน่อย เขาหันไปมองพายที่กำลังเดินไปข้างหน้า มือซุกอยู่ในกระเป๋าเสื้อฮู้ด ท่าทางดูเหมือนถามเล่น ๆ แต่แววตาแม่งจริงจังแปลก ๆ
"...ทำไมถาม"
"กูแค่สงสัย"
"สงสัยเหี้ยไร?"
"ก็มึง...ดูไม่สนใจใครเลย"
ธันยักไหล่ "ขี้เกียจยุ่งกับใครเฉย ๆ"
"แล้วถ้ามีคนที่ยุ่งกับมึงตลอดอยู่แล้วอะ?"
"...หมายถึง?"
"ก็อย่างกูไง"
ธันหยุดเดินทันที พายนำหน้าไปสองก้าวก่อนจะชะงักและหันกลับมามอง ยิ้มกวน ๆ ประจำตัวฉายชัด
"มึงหมายความว่ายังไง?"
"เปล๊า~ กูแค่บอกว่า กูก็ยุ่งกับมึงตลอดไง"
"..."
ไอ้เวรนี่... ทำไมต้องมายืนยิ้มแบบนี้ใกล้ ๆ ด้วยวะ?
"แล้วไง?" ธันพยายามทำหน้านิ่ง
"ก็ไม่มีอะไร กูแค่คิดว่าถ้ามึงมีแฟน คนนั้นต้องทำใจเก่งมากเลยนะ"
"ทำไมวะ?"
"ก็เพราะมึงสนใจกูเยอะขนาดนี้ไง~"
"ไอ้พาย!!!"
ธันเผลอยกมือขึ้นจะบีบคอคนตรงหน้า แต่พายหัวเราะแล้วถอยกรูดหนี ท่ามกลางเสียงลมเย็น ๆ ของยามเย็น ใจของธันแม่งก็เต้นระรัวไม่หยุด
เหี้ยเอ๊ย...
กูเป็นเหี้ยไรไปแล้ววะ!?!?
หลังจากหนีการเอาคืนของธันมาได้ พายก็เดินล้วงกระเป๋าอย่างอารมณ์ดี สวนทางกับธันที่เดินข้าง ๆ แต่ทำหน้าบึ้งแบบโคตรจะออกอาการ
"ไอ้พาย"
"ว่า~"
"เมื่อกี้มึงแกล้งกูทำไม?"
"หื้ม? แกล้งไรอะ" พายทำเป็นไม่รู้เรื่อง
"มึงพูดเหมือนคนจีบกูอะ"
"จีบ?"
"เออ! หรือมึงจีบกูจริง ๆ วะ?"
ธันถามตรงจนพายชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหัวเราะออกมาแล้วตีไหล่ธันเบา ๆ "มึงคิดเองป่ะเนี่ย? โอ๊ย ขำ!"
"ขำเหี้ยไร?" ธันขมวดคิ้วแน่น
"ขำมึงอะ แค่แซวนิดหน่อยก็ไปคิดเป็นตุเป็นตะ"
"แล้วถ้ากูคิดจริง ๆ ล่ะ?"
คราวนี้เป็นพายที่ชะงักไปบ้าง
เสียงลมพัดผ่านสวนสาธารณะยามค่ำคืน แสงไฟจากเสาไฟกระทบเงาของทั้งคู่ทอดยาวไปข้างหน้า พายหันไปมองธันที่ยังทำหน้าบึ้ง แต่แววตามันแปลก ๆ จนเขาอดไม่ได้ที่จะก้าวเข้าไปใกล้
"งั้นถามจริง ๆ" พายเอียงคอนิด ๆ "ใจมึงเต้นแรงเพราะกู หรือเพราะมึงโง่?"
"ไอ้พาย!!!"
ธันยกมือขึ้นเหมือนจะฟาดหัวพาย แต่ไอ้ตัวต้นเหตุแม่งหัวเราะลั่นแล้วรีบวิ่งหนีไปอีกครั้ง ทิ้งให้ธันยืนกัดฟันแน่น กำมือแน่นจนเส้นเลือดขึ้น
เหี้ยจริง ๆ...
แล้วกูแม่งก็ตกหลุมพรางมันอีกแล้ว!
ตอนที่ 7: "มึงอยากออก vlog กับกูตลอดชีวิตก็พูดมา"
ฉาก: ห้องนั่งเล่นในคอนโดของพาย
(พายกำลังนั่งตัดต่อ vlog บนโซฟา ส่วนธันนั่งพิงหมอนข้าง เปิดมือถือดูอะไรไปเรื่อย ๆ แต่ก็เหลือบมองจอบ้าง)
พาย: "เห้ย! นี่ดูดิ มึงหน้าตาเป็นตูดเลยตอนกูให้ชิมขนมเปี๊ยะไส้ทุเรียน!" (หัวเราะก๊าก)
ธัน: "ก็แม่งเหม็นอ่ะ กูเกลียดทุเรียน" (เบะปาก)
พาย: "แต่ reaction มึงแม่งโคตรขายได้เลยว่ะ นี่ไง ดู ๆ คอมเมนต์ แม่งบอกให้กูพามึงไปลองอีกหลาย ๆ อย่าง" (ยื่นมือถือให้ดู)
ธัน: "ไม่ต้องเลย กูไม่เป็นตัวทดลองให้ vlog มึงแล้ว" (ยื่นมือดันหน้าพายออก)
พายชะงักไปนิดก่อนหัวเราะเบา ๆ แต่พอเงียบไปเหมือนคิดอะไรบางอย่าง
พาย: "จริงจังปะวะ?"
ธัน: "อะไร?"
พาย: "ก็คือมึงไม่อยากอยู่ใน vlog กูแล้วจริง ๆ?"
ธันมองหน้าพายที่อยู่ดี ๆ ก็จริงจังขึ้นมา แทนที่จะกวนเหมือนปกติ เขาเงียบไปครู่หนึ่งก่อนตอบ
ธัน: "กูก็แค่คิดว่ามึงควรหาคอนเทนต์ใหม่ ๆ บ้าง ไม่ใช่เอากูเป็นตัวหลักทุกคลิป" (เสียงเบาลงนิดหน่อย)
พาย: "เหรอ?" (ทำหน้าครุ่นคิด แต่ยังไม่พูดอะไรต่อ)
พาย: "มึงแม่งพูดอย่างกับกูไม่มีคอนเทนต์อื่นเลย"
ธัน: "เออไง?"
พายหรี่ตา จ้องธันแบบจับผิด ก่อนจะยิ้มมุมปากนิด ๆ
พาย: "หรือมึงกลัวว่าคนจะชอบมึงมากกว่ากูวะ?" (ยักคิ้วกวน)
ธัน: "…มึงพูดเหี้ยไร?" (ขมวดคิ้ว)
พาย: "เอ้า! ดูนี่ดิ ๆ คอมเมนต์แม่งมีแต่คนอวยมึงว่าหล่อ หน้าหงุดหงิดยังน่ารัก หัวร้อนยังดูดี" (ไถมือถือให้ดูจริง ๆ)
ธัน: "..." (ทำหน้าเหมือนจะเถียง แต่ดันเห็นจริง)
พาย: "กลัวคนติดมึงมากกว่ากูเหรอครับคุณธัน?" (ขยับเข้าไปใกล้)
ธัน: "กูไม่ได้คิดไรแบบนั้นโว้ย!" (ดันหน้าพายออกแรง ๆ)
พายหัวเราะร่วน ขณะที่ธันทำหน้าเหมือนอยากจับเขาโยนออกนอกหน้าต่าง
พาย: "มึงแคร์มากกว่าที่กูคิดอีกนะเนี่ย"
ธัน: "แคร์เชี่ยไรล่ะ?"
พาย: "ก็ถ้าไม่แคร์ มึงจะพูดเรื่องนี้ทำไมล่ะ?" (ยักคิ้ว)
ธันนิ่งไปครู่หนึ่งเหมือนเถียงไม่ออก แล้วลุกขึ้นยืนทันที
ธัน: "กูจะกลับห้องแล้ว"
พาย: "เฮ้ย ๆ เดี๋ยว ๆ ๆ ยังไม่เคลียร์เลย" (คว้าแขนไว้)
ธัน: "มึงจะเคลียร์อะไรอีก?"
พาย: "มึงอยากออก vlog กับกูตลอดชีวิตก็พูดมา" (จ้องหน้าอย่างจริงจัง)
ธันสะดุดไปแวบหนึ่ง พายยิ้มเจ้าเล่ห์ทันที
ธัน: "พูดเหี้ยไรอีกแล้วเนี่ย?"
พาย: "ก็พูดมา ว่ามึงจะเป็นคู่หู vlog กับกูไปตลอดชีวิต" (ทำหน้าลุ้น)
ธัน: "ฝันไปเหอะ" (แต่หน้าเริ่มขึ้นสีจาง ๆ)
พายหัวเราะอย่างพอใจ แต่ธันก็ยังทำหน้าหงุดหงิดอยู่ดี
ฉาก: คอนโดธัน / สองวันต่อมา
พายเดินเข้าห้องธันมาอย่างเคยตัว เห็นธันนั่งอยู่หน้าคอม ตัดต่ออะไรบางอย่าง
พาย: "อ้าว ๆ แอบทำไรครับ?" (พยายามจะชะโงกดู)
ธัน: "อย่ามายุ่ง" (ดันหัวพายออก)
พาย: "เห้ย อย่าบอกนะว่ามึงกำลังตัด vlog?"
ธันหันมามองพาย แล้วกดยิ้มมุมปากเล็ก ๆ
ธัน: "กูแค่ลองดูว่ามึงแม่งน่ารำคาญแค่ไหนเวลาอยู่หน้ากล้อง"
พาย: "เอ้า!" (ทำหน้างง)
ธันกด play ให้ดู คลิปที่เขาตัดต่อเต็มไปด้วยช็อตที่พายเผลอทำหน้าตลก ๆ หรือมีท่าทางน่ารัก ๆ แบบไม่ตั้งใจ
พาย: "มึงเก็บช็อตพวกนี้ไว้ทำไมวะ?" (ขมวดคิ้ว)
ธัน: "กูจะรวมเป็นคลิป '10 โมเมนต์ที่พายโคตรน่ารักแต่โคตรกวนส้นตีน'" (ยิ้มเย็น)
พาย: "เฮ้ย! ไม่ได้! มึงลบเลยนะ!" (พยายามจะแย่งเมาส์)
ธัน: "ไม่ลบ" (เลื่อนเมาส์หนี)
พายพุ่งเข้ามาจะปิดคอม ธันหลบได้ และจังหวะนั้นพายเสียหลักล้มใส่ธันเต็ม ๆ
(ตึง!)
พายกับธันชะงัก ทั้งคู่ตกอยู่ในท่าที่ใกล้ชิดกันเกินไปหน่อย
พาย: "…"
ธัน: "…"
บรรยากาศเหมือนจะเปลี่ยนไปครู่หนึ่ง ก่อนที่ธันจะเป็นฝ่ายดันพายออกก่อน
ธัน: "ลุกออกไปเลย" (ทำหน้าแดง ๆ)
พาย: "อุ๊ย ๆ ๆ เขินเหรอครับ?" (ยิ้มกวน)
ธัน: "กูจะตัด vlog ต่อ มึงจะอยู่ก็เงียบ ๆ"
พายหัวเราะ แต่ยอมนั่งลงข้าง ๆ อย่างว่าง่าย
พาย: "เออ ๆ งั้นมึงตัดให้ดีล่ะ กูจะดูว่าแฟนคลับกูแม่งจะกรี๊ดมึงหรือกรี๊ดกูมากกว่ากัน"
ธันถอนหายใจยาว แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรต่อ
[ฉากเปิด] - ห้องของพายในคอนโด
เสียงคลิกเมาส์ดังเป็นระยะ ๆ พายเอนตัวพิงเก้าอี้ หาววอดพลางถูตา เขามองจอคอมที่กำลังเล่นไฟล์วิดีโอที่ถ่ายมาเมื่อวาน—แต่นี่มันไม่ใช่ vlog ที่เขาตัดต่อเอง
"Thumbnail โคตรสุภาพ"
"ชื่อคลิปแม่งไม่มีอิโมจิซักตัว"
"Transition เนี้ยบฉิบหาย"
พายเลื่อนเมาส์กด play
[Vlog on screen]
(ฉาก: ร้านกาแฟ)
พาย: "ทุกคนครับ วันนี้กูมากับไอ้ธันอีกแล้ว เอาอีกแล้ว... เดินมาแบบทำหน้าบูด เหมือนไม่อยากมาหรือไงครับ?"
ธัน: "กูก็แค่รำคาญเสียงมึง"
พาย: "อุ๊ย ฟังนะทุกคน วันนี้แม่งพูดเกินสามพยางค์แล้วว่ะ!"
(คลิปตัดมาเป็นช็อตซูมหน้าธันที่เผลอหัวเราะนิดนึงตอนดูเมนู)
[กลับมาที่ห้องพาย]
"..."
พายนั่งตัวแข็ง กรอคลิปย้อนกลับไปดูซ้ำ
"ไอ้ธัน...แม่งตัดต่อ vlog กู?"
[ฉากต่อไป] - โทรหาธัน
พาย: "ฮาโหล ไอ้ธัน มึงทำอะไรกับ vlog กูวะ?"
ธัน: "...?"
พาย: "มึง—มึงตัดต่อ vlog กูเหรอ?"
ธัน: "...อือ"
พาย: "..."
พาย: "ทำไมวะ?"
ธัน: "ก็เห็นมึงหลับคาคอม เลยทำให้"
พาย: "แต่—แต่มึงไม่เคยสนใจ vlog กูขนาดนี้"
ธัน: "...กูทำได้แค่ตัดต่อ"
พาย: "..."
เสียงลมหายใจพายขาดห้วงไปวินาทีหนึ่ง ก่อนที่เขาจะเอาหน้าฟุบลงกับโต๊ะ
...เชี่ย ไอ้ธันเวอร์ชั่นนี้แม่งโคตรน่ากลัว
ตอนที่ 8 | ธันเวอร์ชั่นที่กูไม่รู้จัก
เสียงคลิกของกล้องดังขึ้นอีกครั้ง ธันถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะหันไปมองไอ้ตัวดีที่กำลังยื่นกล้องมาตรงหน้าเขา พายยิ้มกวน ๆ ตามสไตล์ ปลายนิ้วกดซูมเข้ามาใกล้หน้าธันจนเห็นรูขุมขน
"ทุกคนครับ นี่คือมนุษย์ที่บอกว่าไม่อยากอยู่ใน vlog แต่โผล่มาเกินครึ่งคลิปทุกอัน" พายพูดด้วยเสียงร่าเริง
"มึงแม่ง" ธันใช้มือดันกล้องออก แต่พายขยับตามไม่ปล่อยช่องว่างให้เขาหนี
"กูกำลังสงสัยว่าที่มึงอยู่ใน vlog กูทุกคลิปนี่ มึงเต็มใจหรือโดนกูบังคับกันแน่วะ?"
"โดนบังคับ" ธันตอบทันที ไม่มีลังเล
พายแสร้งทำหน้าเศร้า "โหย ใจร้ายว่ะ กูให้มึงออกกล้องฟรี ๆ เลยนะ ไม่คิดค่าตัว"
"กูไม่อยากได้"
"แต่มึงก็ยังอยู่"
"...ก็แค่บังเอิญ"
พายหัวเราะ เขารู้จักธันดีพอจะรู้ว่า 'บังเอิญ' ของมันคืออะไร ต่อให้ไอ้ธันจะบ่นร้อยรอบว่ารำคาญ vlog ของเขา แต่สุดท้ายแม่งก็ตามถ่ายอยู่ดี อยู่ข้าง ๆ อยู่ตลอด
แล้ววันนี้ vlog ก็ยังมีไอ้ธันติดกล้องเหมือนเดิม
กูก็ไม่รู้ว่ามึงกำลังทำอะไรกับหัวใจกูอยู่
"เฮ้ย! มึงตัดต่ออะไรของมึงเนี่ย!?"
เสียงร้องโวยวายของพายดังขึ้นทันทีที่เปิด vlog ตอนล่าสุดดู มันควรเป็นคลิปรีวิวคาเฟ่น่ารัก ๆ ที่พวกเขาไปถ่ายกันเมื่อวาน แต่ภาพแรกที่โผล่มาบนจอคือช็อตเขากำลังเผลอยิ้ม แถมมีซาวด์เอฟเฟกต์เสียงหัวใจเต้นแรงประกอบ
"มึงไปหามาจากไหนวะ!?" พายหันไปจ้องไอ้ตัวดีที่นั่งกอดอกหน้าตายอยู่ข้าง ๆ
"ซาวด์ฟรีในเน็ต" ธันตอบนิ่ง ๆ แต่แววตาโคตรกวน
"ไม่ใช่เรื่องซาวด์! เรื่องช็อตกูเนี่ย!!" พายชี้จอ ภาพต่อไปคือเขาตักเค้กคำโตเข้าปาก ตาเป็นประกายวิบวับอย่างมีความสุข มุมกล้องถูกจัดให้ออกมาเหมือนฉากพระเอกตกหลุมรักนางเอกในหนังโรแมนติกเป๊ะ
"มึงตัดต่อให้กูดูเหมือนตัวละครหลงรักขนมเลยเหรอ!?"
"ไม่ใช่แค่ขนมหรอก" ธันพูดเสียงเรียบ แต่พายรู้สึกว่ามันมีอะไรแปลก ๆ ในคำพูดของอีกฝ่าย
"หมายความว่าไง?"
"..."
ธันไม่ตอบ แต่ภาพใน vlog ก็ตอบแทนเขาเอง เพราะฉากต่อไปคือช็อตที่พายเผลอแอบมองธันตอนอีกฝ่ายกำลังก้มหน้ากินเค้กของตัวเอง
"...เฮ้ย เดี๋ยวนะ" พายกะพริบตาปริบ ๆ "มึงไปเอาช็อตนี้มาตอนไหน!?"
"กูก็ตัดต่อของกูไปเรื่อย ๆ" ธันพูดเหมือนเป็นเรื่องปกติ แล้วหยิบแก้วน้ำขึ้นมาจิบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
พายอ้าปากพะงาบ ๆ มองหน้าธันสลับกับจอ สุดท้ายก็ได้แต่ขมวดคิ้ว
"ไอ้ธัน…"
"หืม?"
"มึงกำลังทำอะไรกับหัวใจกูอยู่วะ?"
พายรู้สึกได้ว่าหัวใจตัวเองเต้นแรงผิดจังหวะ มันไม่ได้มาจากซาวด์เอฟเฟกต์ใน vlog แต่เป็นความรู้สึกจริง ๆ ที่พุ่งขึ้นมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
ไอ้ธัน... มันตัดต่อคลิปออกมาซะเหมือนเป็นแฟนกันเลยวะ!
"มึง..." พายจ้องธันแบบไม่อยากเชื่อสายตา "ปกติมึงไม่ทำอะไรแบบนี้ไม่ใช่เหรอ?"
"แบบไหน?"
"ก็แบบที่—" พายสะบัดมือไปทางจอ "ใส่ซาวด์ ใส่ช็อตเผลอ ทำให้ vlog ดูโรแมนติกแบบนี้!"
ธันยกไหล่ ทำหน้าตาเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่ "กูก็แค่ลองอะไรใหม่ ๆ"
"ลองอะไรใหม่ ๆ? นี่มันไม่ใช่สไตล์มึงเลยนะโว้ย!"
"แล้วไง? หรือมึงไม่ชอบ?"
พายชะงักไป
ไม่ชอบเหรอ? ไม่ใช่แค่ชอบ แต่แม่ง... มันทำให้ใจเต้นไปหมดเลยโว้ย!
พายเม้มปากก่อนจะทำเป็นหัวเราะกลบเกลื่อน "กูแค่ตกใจ มึงเปลี่ยนไปเยอะเหมือนกันนะ"
ธันหันมามองหน้าพายตรง ๆ "แล้วมึงล่ะ?"
"หือ?"
"มึงก็เปลี่ยนไปเยอะเหมือนกันนะ ตั้งแต่ให้กูอยู่ใน vlog มึง"
พายกะพริบตา "ยังไง?"
"เมื่อก่อนมึงชอบล้อกู แต่เดี๋ยวนี้มึง..." ธันหยุดไปเหมือนกำลังคิดคำพูด "ดูระวังตัวมากขึ้น"
"ระวังตัว? หมายถึงอะไร?"
"ก็อย่าง..." ธันหันไปกดหยุดคลิปตรงช่วงที่พายเผลอมองเขาในคาเฟ่ "มึงไม่เคยรู้ตัวเหรอว่ามึงมองกูแบบนี้?"
พายอ้าปากค้าง
"กะ... กูก็แค่..."
ธันยกยิ้มมุมปาก "กูว่ามึงเปลี่ยนไปเยอะจริง ๆ ว่ะ"
พายเม้มปากแน่น ไม่รู้จะเถียงอะไรดี เพราะแม่ง... มันอาจจะจริงอย่างที่ธันพูดก็ได้
หรือมึงแค่แกล้งกูเล่น?
พายกลืนน้ำลาย หัวสมองแล่นจี๋เหมือนเครื่องคอมพ์ที่กำลังประมวลผลหนัก ๆ
ไอ้ธัน... มันแกล้งกูเล่นหรือมันรู้จริง ๆ วะเนี่ย?!
"กะ... กูมองมึงแบบไหนวะ?" พายพยายามทำเสียงให้ปกติที่สุด แต่ดันหลุดเสียงแหบ ๆ ออกไปจนรู้สึกได้เอง
ธันเอียงคอนิด ๆ ก่อนจะจ้องพายแบบที่ทำให้ใจมันเต้นแปลก ๆ ไปอีกแล้ว "มึงอยากรู้จริง?"
"เออดิ!"
"งั้นก็ดูเอาเองละกัน"
ธันกดเล่นคลิปต่อ และภาพที่โผล่ขึ้นมาบนหน้าจอทำเอาพายแทบอยากกดปิดทันที
— เป็นช็อตที่พายเผลอยิ้มมุมปากตอนมองธัน
— เป็นช็อตที่พายแอบมองมือธันตอนหยิบแก้วน้ำ
— เป็นช็อตที่พายเหม่อใส่ธันแล้วสะดุ้งเมื่ออีกฝ่ายหันมา
แม่ง... ทั้งหมดนี้กูทำจริงเหรอวะ?!
"มึงตัดต่อยังไงให้กูดูเหมือน..." พายหยุดประโยคกลางคัน ไม่กล้าพูดต่อ
"เหมือนอะไร?" ธันยังคงมองมาอย่างรู้ทัน
"มึงก็รู้!"
"กูก็แค่เอาช็อตจริงมาตัด ไม่มีใส่ฟิลเตอร์ ไม่มีปรับแต่งอะไร" ธันพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ แต่พายกลับรู้สึกว่ามันมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่
"...มึงกำลังแกล้งกูเล่นหรือไง?"
ธันหัวเราะเบา ๆ แล้วเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ "ก็แล้วแต่มึงจะคิด"
ให้ตายเหอะ พายไม่เคยรู้สึกแพ้ขนาดนี้มาก่อนเลยว่ะ!
แต่สิ่งที่เขาไม่อยากยอมรับมากที่สุดคือ...
ไอ้ช็อตพวกนั้น มันไม่ใช่แค่เรื่องของการตัดต่อ แต่มันคือสิ่งที่เกิดขึ้นจริง
และพายก็ไม่แน่ใจว่าตัวเองจะแก้ตัวกับหัวใจตัวเองยังไงดีแล้ว
แล้วถ้ากูบอกว่าไม่ได้แกล้งล่ะ?
พายกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ในหัวมีแต่คำว่า แม่งเอ๊ย วนไปวนมาเหมือนแผ่นเสียงตกร่อง
เขาควรจะเล่นมุกกลบเกลื่อนเหมือนทุกที หรือควรทำยังไงดีวะ?!
ธันยังคงมองมา นัยน์ตานิ่ง ๆ แต่เหมือนกำลังรอดูอะไรบางอย่าง
"มึงแม่งโคตรน่ากลัวเลยว่ะธัน" พายหัวเราะแห้ง ๆ ก่อนจะยกมือเกาท้ายทอยแก้เก้อ "เอาช็อตพวกนี้มาตัดแบบนี้ กูดูเป็นไอ้คนแอบชอบมึงเลยอ่ะ"
"หืม?" ธันกระตุกยิ้มมุมปาก "แล้วมันผิดตรงไหน?"
พายชะงักไปสามวินาทีเต็ม ก่อนจะรีบโวยวายกลบเกลื่อน "ผิดดิวะ! มึงอย่าพูดมั่ว ๆ!"
"กูพูดมั่ว ๆ งั้นเหรอ?"
"ก็เออดิ! มึงก็รู้ว่ากูกวนตีนมึงเฉย ๆ!" พายย้ำรัว ๆ เหมือนจะโน้มน้าวตัวเองมากกว่าธัน
"งั้นเหรอ..."
ธันเท้าคางมองพายนิ่ง ๆ เหมือนกำลังพิจารณาอะไรบางอย่าง ก่อนจะพูดประโยคที่ทำให้พายแทบหายใจไม่ออก
"แล้วถ้ากูบอกว่า... กูไม่ได้แกล้งล่ะ?"
พายตัวแข็งทื่อ จู่ ๆ อุณหภูมิห้องก็เหมือนจะร้อนขึ้นมาหลายองศา ทั้งที่แอร์ก็เปิดอยู่เต็มที่
"มึงว่าอะไรนะ?"
"ก็บอกว่ากูไม่ได้แกล้งไง" ธันพูดเสียงเรียบ ๆ แต่สายตานี่โคตรจริงจัง "มึงคิดว่าไง?"
พายอ้าปากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่กลับไม่มีเสียงออกมา
พระเจ้า... ไอ้ธันกำลังทำให้เขาไปไม่เป็นจริง ๆ ว่ะ!
พายกะพริบตาปริบ ๆ มองหน้าธันที่ยังจ้องมาด้วยสายตาโคตรจริงจัง หัวใจเขาเต้นรัวจนแทบจะทะลุออกมานอกอก
นี่มันสถานการณ์บ้าอะไรวะ?
ธัน... ไอ้ธันกำลังเล่นอะไรอยู่กันแน่?
"มึงพูดแบบนี้หมายความว่าไง?" พายถามเสียงเบา มันไม่ใช่โทนเสียงกวนประสาทแบบเดิม แต่มันเต็มไปด้วยความสับสน
"ก็หมายความตามที่พูด" ธันตอบง่าย ๆ เหมือนมันเป็นเรื่องธรรมดา ทั้งที่แม่งไม่ธรรมดาเลยสักนิด
พายหัวเราะแห้ง ๆ "เหอะ... อย่ามาล้อเล่นนะเว้ย"
"กูไม่ได้ล้อเล่น"
ชัด... ชัดเจนเกินไปแล้วไอ้เหี้ย!
พายยกมือขึ้นขยี้ผมตัวเองแรง ๆ สมองโคตรจะประมวลผลไม่ทัน นี่มันสถานการณ์แบบไหนวะ? มันต้องมีอะไรสักอย่างที่เขาพลาดไปแน่ ๆ
หรือจริง ๆ แล้ว... มันเป็นไปได้เหรอ?
...เป็นไปได้ไหมว่าธันก็—
ไม่ ไม่ ไม่ ไม่! พายสะบัดหัวแรง ๆ ไล่ความคิดบ้า ๆ นั่นออกไปก่อนที่มันจะเตลิดไปไกลกว่านี้
"โอเค ๆ กูขอพักแป๊บ" พายยกมือทำท่า Timeout แล้วถอยหลังไปพิงพนักเก้าอี้ หายใจเข้าออกลึก ๆ "มึงพูดแบบนี้ กูคิดเยอะนะเว้ย"
"อืม ก็คิดไปสิ"
พายถลึงตาใส่ "กูจริงจังนะเว้ยธัน"
"กูก็จริงจัง"
...ไอ้เหี้ย มันแม่งโคตรจริงจังเลย!
พายกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ในหัวตอนนี้เต็มไปด้วยคำถามที่ยังไม่มีคำตอบ
จุดเริ่มต้นของแผนการ (หรือแผนแกล้ง)
บรรยากาศในห้องนั่งเล่นที่คุ้นเคย พายนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟา กดกล้องในมือเล่นไปมา ส่วนธันนั่งพิงพนักอีกฝั่ง กำลังจ้องโทรศัพท์เหมือนไม่สนใจสิ่งรอบข้าง
พาย: "เฮ้ยธัน กูมี challenge ใหม่ว่ะ"
ธัน: "ไม่ทำ"
พาย: "ยังไม่ได้บอกเลยไอ้เวร"
ธัน: "แต่กูรู้ว่ามันต้องไร้สาระแน่ ๆ"
พายม้วนตัวไปนอนตะแคงบนโซฟา ขยับกล้องเข้าไปใกล้หน้าธัน
พาย: "challenge นี้คือ... ‘Fake Couple Challenge’!"
ธัน: (ขมวดคิ้ว) "มึงจะบ้าหรอ"
พาย: "ไม่ได้บ้าสักหน่อย แค่ใน vlog กูเนี่ย เดี๋ยวเราต้องทำเหมือนเป็นแฟนกัน—"
ธัน: "ไม่"
พาย: "มึงฟังก่อนน่า! คนดูแม่งชอบอะไรแบบนี้ กูทำโพลมาแล้วว่ะ ‘ถ้าธันต้องจีบใครใน vlog อยากให้เป็นใคร?’ คำตอบคือ—" (ยื่นจอมือถือให้ดู)
บนหน้าจอมีผลโพลที่เกือบ 90% โหวตให้ "พาย"
ธัน: (ถอนหายใจ) "มึงว่างเกินไปละ"
พาย: (ยิ้มกว้าง) "กูคิดว่ามันจะสนุกมากนะ! กูจะทำตัวเป็นแฟนมึงแบบ—" (กระแซะเข้าไปใกล้) "แบบสุดยอดแฟนหนุ่ม"
ธันเด้งตัวหนีแทบไม่ทัน ก่อนจะถลึงตามองพายอย่างระแวง
ธัน: "กูบอกว่าไม่ไง"
พาย: (ทำหน้าเศร้า) "โหยย ทำไมอะ มึงกลัวใจตัวเองหรอ?"
ธัน: "กูแค่กลัวความเพี้ยนของมึง"
พายระเบิดหัวเราะ เอื้อมมือไปแตะไหล่ธันเบา ๆ
พาย: "เอาหน่า ถือซะว่าเป็น content สุดท้ายของปีนี้ แล้วมึงอยากให้ vlog มียอดวิวปัง ๆ ไหมล่ะ?"
ธัน: "…"
เขารู้ทันว่าพายกำลังหาทางหลอกล่อ แต่ก็ดันรู้สึกตงิด ๆ กับไอ้คำว่า ‘สุดยอดแฟนหนุ่ม’
ธัน: "กูแค่… ต้องเล่นบทแฟนมึงใน vlog ใช่ไหม?"
พาย: (ตาเป็นประกาย) "ใช่!"
ธัน: (พึมพำ) "ให้ตายเถอะ…"
แผนการเริ่มขึ้น (และเริ่มเขิน)
หลังจากที่ธันตกลงอย่างเสียไม่ได้ วันถ่ายทำก็มาถึง
ฉากแรกเริ่มที่พายนั่งอยู่หน้ากล้อง เปิด vlog ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
พาย: "โย่ววว ทุกคน! วันนี้เรามี challenge พิเศษ! อย่างที่ทุกคนโหวตกันไปว่าอยากเห็นใครบางคน ‘จีบ’ ผม—"
ธัน: (เสียงเบา ๆ จากข้างหลัง) "กูยังไม่ได้ตกลงว่าจะจีบ…"
พาย: (หันไปยักคิ้ว) "—แล้วเขาก็มาอยู่ที่นี่แล้วครับ! ขอต้อนรับแฟนสุดที่รักของผม…" (ชี้ไปที่ธัน)
ธันยืนกอดอก ทำหน้าเหมือนอยากวาร์ปหนี
ธัน: "…สวัสดี"
พายระเบิดหัวเราะ ก่อนจะขยับเข้าไปใกล้ แล้วใช้เสียงที่หวานจนน่าขนลุก
พาย: "ที่รัก ทำไมหน้านิ่งแบบนั้นอะ ยิ้มหน่อยเร็ว~"
ธันหันมามองพายช้า ๆ สายตาเหมือนกำลังประเมินว่า ถ้าถีบพายลงจากโซฟาตอนนี้ vlog จะถูกลบไหม
พาย: "โอเค งั้นมาเริ่ม challenge แรกกันเลย! ‘เรียกแฟนด้วยชื่อหวาน ๆ’"
ธัน: (ขมวดคิ้ว) "ชื่อหวาน ๆ?"
พาย: (พยักหน้า) "อย่างเช่น… ‘ที่รัก’ ‘ตัวเล็ก’ หรือ ‘ลูกหมา’ ก็ได้นะ"
ธันกลอกตา ก่อนจะถอนหายใจยาว ๆ
ธัน: "พาย…"
พาย: (ยิ้มกว้าง) "หืม?"
ธัน: "กูไม่ทำ"
พายทำหน้าผิดหวัง ก่อนจะหันมามองกล้องแล้วพูดเสียงเรียบ
พาย: "ทุกคนครับ ธันของเราไม่ยอมเรียกชื่อหวาน ๆ เลย… งั้นเราให้บทลงโทษกันดีไหม?"
คอมเมนต์จากไลฟ์เด้งขึ้นมารัว ๆ
📌 ‘ลงโทษเลยพี่พาย!’
📌 ‘ให้พี่ธันอ้อนพี่พายค่ะ!’
📌 ‘กอดเลย!’
พายอ่านข้อความก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์ แล้วหันไปมองธัน
พาย: "เห็นไหม? คนดูอยากให้มึงกอดกู"
ธัน: (หน้าชา) "มึงอย่าเพิ่งมั่ว"
พายพลิกจอให้ดูคอมเมนต์
ธัน: (อ่านแล้วถอนหายใจ) "…"
พาย: "เอาน่า ถือว่าเป็น content ไง…" (ขยับเข้าไปใกล้) "มากอดเร็วววว"
ธันหรี่ตามองพาย ก่อนจะยกมือขึ้น แล้ว… วางแค่ปลายนิ้วบนไหล่พายเบา ๆ
พาย: "อะไรวะ นี่กอดหรอ?"
ธัน: "ถือว่ากอดแล้ว"
พายหัวเราะ ก่อนจะยกแขนรวบตัวธันเข้ามาเต็ม ๆ แบบไม่ให้ตั้งตัว
พาย: "งั้นกูช่วยกอดเอง!"
ธัน: "เฮ้ย! พาย!"
เสียงกรี๊ดในคอมเมนต์เด้งขึ้นมาไม่หยุด
ตอนที่ 9: จุดเริ่มต้นของทริปที่โคตรวุ่นวาย
เสียงเปิดกล้องดังขึ้น
พาย: "ทุกคนนนน~ วันนี้เราจะพาทุกคนไปเที่ยวทริปพิเศษที่มีแต่กู... เอ๊ย มีแต่พวกกูสองคน!"
ธัน: "เลิกเวอร์ได้ละ มึงก็แค่ลากกูมาเที่ยวเพราะไม่มีคนอื่นว่าง"
พาย: "อย่าพูดความจริงออกมาก็ไม่ได้ นี่มัน vlog แห่งความโรแมนติกนะเว้ย!"
ธัน: "โรแมนติกกับผีสิ มึงอ่ะตัวก่อกวนชัด ๆ"
กล้องแพนไปที่วิวริมทะเล รถตู้กำลังเคลื่อนตัวไปยังจุดหมาย
พาย: "โอ้โห อากาศดี๊ดี แบบนี้ต้องได้คอนเทนต์ปัง ๆ แน่นอน!"
ธัน: "กูแค่หวังว่ามึงจะไม่สร้างเรื่องวุ่นวายก็พอ"
พาย: "ตลอดทริปนี้ กูขอสัญญาว่าจะไม่—"
ธัน: "ไม่ต้องสัญญา เพราะมึงทำไม่ได้"
พาย: "อ้าว! เชื่อใจกูหน่อยดิ๊!"
ธันทำหน้าเซ็ง แต่พายหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
[เสียงกล้องเปิด]
พาย: "ทุกคนนน~ วันนี้กูมีแขกรับเชิญพิเศษอีกแล้วครับ~ ไอ้ธันที่ปากบอกว่าไม่อยากมา แต่สุดท้ายก็นั่งอยู่ข้างกูนี่ไง!"
ธัน: "มึงอย่าเอากล้องมาจ่อหน้ากู!" ยกมือดันกล้องออก
พาย: "โอ๊ยย ใจเย็นนน คนเค้ารอดูความน่ารักของมึงอยู่นะ!"
ธัน: "กูไม่ได้มาน่ารัก กูมาถ่ายวิว" เบือนหน้าหนีไปมองหน้าต่าง
พาย: "งั้นขอสัมภาษณ์หน่อยครับ~ รู้สึกยังไงบ้างครับกับการมาเที่ยวทะเลครั้งนี้กับกู?"
ธัน: "เบื่อ...และรำคาญมึงที่สุด"
พาย: "แต่ก็นั่งรถไฟมาด้วยกันนะ" ทำหน้ากรุ้มกริ่ม
ธัน: "ก็เพราะมึงซื้อตั๋วมาให้กูแล้วไง!"
พาย: "โอเค ๆ ไม่แกล้งละ ดูวิวไปนะครับคุณชาย~"
ฉาก 2 – ร้านขนมในตลาด
[เสียงคนพลุกพล่าน]
พาย: "ทุกคนน! เรากำลังจะลองขนมพื้นเมืองของที่นี่กัน! แต่ก่อนอื่น~ กูจะต้องชิงของกินจากไอ้ธันให้ได้ก่อน!"
ธัน: "อย่ามายุ่งกับขนมกู!"
พาย: แย่งขนมไปครึ่งชิ้นแล้ววิ่งหนี "รสชาติโคตรดีเลยว่ะ!"
ธัน: "มึง! คืนมาเดี๋ยวนี้!"
พาย: "ไม่ให้! ถือว่าค่าผ่านทางของการเป็นคู่จิ้นใน vlog!"
ธัน: "ไอ้บ้า! มึงคิดเองเออเองเหรอว่ากูเป็นคู่จิ้นมึง?!"
พาย: "ทุกคนเห็นด้วยหมดแล้ว ดูคอมเมนต์ในคลิปก่อน ๆ ได้เลย!" ทำหน้าทะเล้น
ธัน: "...กูไม่เถียงละ" หันหน้าหนีแต่หน้าแดง
ฉาก 3 – ขี่จักรยานริมทะเล
[เสียงคลื่นซัดเบา ๆ]
พาย: "กติกาคือ ใครถึงปลายสะพานก่อนชนะ คนแพ้ต้องเลี้ยงข้าวเย็น! พร้อมนะ?"
ธัน: "เออ ๆ รีบไปเถอะ จะได้เลิกถ่าย vlog ซะที"
พาย: "อย่าคิดว่ากูจะอ่อนให้นะมึง!"
(ทั้งคู่ปั่นจักรยานแข่งกัน พายพยายามแซงแต่ธันเร็วกว่า)
พาย: "มึงไปซ้อมปั่นจักรยานแข่งมาหรือไง?!"
ธัน: "ปั่นดี ๆ ไอ้โง่ เดี๋ยวล้ม!"
(พายเกือบเสียหลัก ธันเอื้อมมือไปจับแขนพายดึงให้ทรงตัวได้)
พาย: หัวเราะ "โอ๊ย ใจหายหมด! แต่มึงห่วงกูด้วยเหรอ?"
ธัน: "...ก็แค่ไม่อยากให้มึงล้ม"
พาย: "แหมมม ดูแลดีขนาดนี้ เป็นแฟนกูไปเลยมั้ย?"
ธัน: หน้าแดง "ขี่ไปเลยมึง!"
ฉาก 4 – พระอาทิตย์ตกริมทะเล
[เสียงคลื่นซัดเบา ๆ กับเสียงกล้องถ่ายคลิป]
พาย: "นี่เป็นโมเมนต์ที่สวยที่สุดของวันนี้แล้วครับทุกคน~ ท้องฟ้าเป็นสีส้มสวยมาก...และข้าง ๆ กูก็มีไอ้ธันที่ทำหน้าบึ้งอยู่เหมือนเดิม"
ธัน: "กูไม่ได้หน้าบึ้ง กูกำลังดูวิว"
พาย: "อือ ๆ แล้วทำไมมายืนข้างกู?"
ธัน: "...มึงก็อยู่ตรงนี้เหมือนกันไง"
พาย: "เออว่ะ" ยิ้มบาง ๆ
ธัน: "เลิกถ่ายได้แล้ว เดี๋ยวแบตหมด"
พาย: "งั้นปิด vlog ตรงนี้ละกัน...แต่ก่อนปิดขอถามหน่อย มึงสนุกมั้ย?"
ธัน: "...ก็ไม่ได้แย่"
พาย: "กูจะถือว่านี่เป็นคำชมที่ดีที่สุดจากมึงละกัน" หัวเราะ
ธัน: หันหน้าหนีแต่ยิ้มบาง ๆ
[เสียงกล้องดับลง]
ตอนที่ 10: แย่งขนม = สงครามโลกย่อม ๆ
ในร้านสะดวกซื้อ
พาย: "มึง ๆ กูจะเอามันฝรั่งรสนี่ มึงเอารสไหน?"
ธัน: "กูจะเอารสเดียวกับมึง"
พาย: "ห๊ะ?! มึงอยากกินเหมือนกูหรอ! นี่มันโมเมนต์คู่รักชัด ๆ!"
ธัน: "กูขี้เกียจเลือกเฉย ๆ!"
พาย: "แต่เหลือถุงเดียวอ่ะว่ะ... งั้นก็ต้องใช้วิธีแฟร์ ๆ!"
ธัน: "วิธีไหนของมึงอีกล่ะ?"
พาย: "แข่งเป่ายิ้งฉุบ! ใครชนะได้ไป!"
ธันถอนหายใจ แต่ก็ยอมเป่ายิ้งฉุบ
พาย: "เย้! กูชนะ! มึงแพ้ต้องยอมรับชะตากรรมแล้วนะ!"
ธัน: "เหอะ...ก็แค่ถุงมันฝรั่ง"
ธันทำเป็นไม่สนใจ แต่พายแอบเห็นมันจ้องถุงขนมอยู่
พาย: "ก็ได้ ๆ กินด้วยกันก็ได้ว่ะ มา ๆ เปิดถุง!"
ธัน: "...กูไม่อยากเป็นภาระมึงนะ"
พาย: "ตอแหล! มึงอ่ะอยากกิน แต่ปากแข็ง!"
ธันหน้าแดงแต่แย่งขนมไปกินแบบเงียบ ๆ พายหัวเราะขำ
ตอนที่ 11: แข่งจักรยานและการโกงระดับตำนาน
ที่ทางจักรยานริมชายหาด
พาย: "เอาล่ะทุกคน! ตอนนี้เราจะมาประลองกัน! ใครถึงเส้นชัยก่อน ชนะ!"
ธัน: "แข่งไปทำไม?"
พาย: "เพื่อความยุติธรรมในชีวิต! ไปแล้วเว้ย!"
พายปั่นออกตัวก่อน ธันเหวอไปชั่วขณะ
ธัน: "เฮ้ย! มึงโกง!"
พาย: "โกงที่ไหน นี่เขาเรียกไหวพริบ!"
ธันเร่งเครื่องไล่ตามจนแซงขึ้นมา พายพยายามเร่งความเร็ว แต่...
พาย: "เฮ้ย! มึงแซงกูได้ไงวะ!"
ธัน: "ก็เพราะกูไม่ได้เอาแต่พูดไง!"
พายทำหน้ามุ่ย ก่อนจะใช้ไม้ตาย...
พาย: "โอ๊ย! กูเจ็บขา!"
ธัน: "จริงดิ!?"
ธันชะลอรถ พายยิ้มกรุ้มกริ่มแล้วเร่งปั่นแซงไป
ธัน: "เฮ้ย! มึงมันตัวโกง!"
พาย: "ไหวพริบเว้ย! ไหวพริบ!"
ธันวิ่งไล่เตะพาย ทั้งสองหัวเราะกันลั่น
ตอนที่ 12: Vlog พิเศษที่มีแค่เธอ
ที่ริมทะเลตอนเย็น
พาย: "ทุกคนครับ ตอนนี้พระอาทิตย์กำลังจะตกแล้ว...และผมมีคำถามสุดท้ายของวันนี้!"
ธัน: "อะไรอีก?"
พาย: "ถ้ามึงต้องติดเกาะกับกูสองคน...มึงจะเลือกให้กูเป็นเมียหรือเป็นผัว?"
ธัน: "...มึงเป็นอะไรของมึงวะ!"
ธันหันหน้าหนี แต่กล้องจับภาพแก้มที่เริ่มแดง
พาย: "เฮ้ย ๆ ๆ หน้าแดงว่ะ! เอ้า ทุกคนดู! ธันเขินว่ะ!"
ธัน: "มึงจะถ่ายอะไรกูนักหนา!"
ธันเอื้อมไปปิดกล้อง พายหัวเราะร่า คนดูที่ชม vlog คงฟินกันถ้วนหน้า
ตัดภาพเป็นเสียงพายพึมพำตอนปิด vlog
พาย: "อืม...จริง ๆ ไม่ต้องติดเกาะก็ได้...ขอแค่มึงอยู่ด้วยกันไปนาน ๆ แบบนี้ก็พอ"
ธัน: "อะไรนะ?"
พาย: "เปล๊า~ กูแค่บ่น ๆ ไปงั้นแหละ! ไปกินข้าวกันดีกว่า หิวแล้ววว!"
ธันถอนหายใจ แต่ก็ยอมเดินตามพายไป
ตอน 13 : คอมเมนต์เดียวที่กูสะดุด
[Scene 1: เปิด vlog]
เสียงลมทะเลพัดผ่าน ไอ้พายถือกล้องเดินไปตามชายหาดพร้อมรอยยิ้มกวน ๆ มันใส่เสื้อยืดโอเวอร์ไซส์ลายฮาวายกับกางเกงขาสั้น ดูทะเล้นชิบหาย ส่วนกูนั่งอยู่บนเสื่อ รอแดกของกินที่มันบอกว่าจะไปซื้อมา แต่สุดท้ายก็ถือกล้องมาแทน
พาย: (พูดกับกล้อง) “ทุกคนครับ! วันนี้เราจะมาถ่าย vlog ตอนพิเศษกัน เพราะว่ากูโดนท้าให้พาธันมาเที่ยวทะเลแบบคู่รัก! โอ๊ย! ไอ้ธันอย่าตีหัวกู!”
ธัน: “มึงไปพูดอะไรให้เขาคิดว่ากูเป็นแฟนมึงวะ?”
พาย: (หัวเราะ) “กูไม่ได้พูด เขาคิดเองเว้ย! โอ๊ย! อย่าตีอีก! กูเจ็บ!”
กูถอนหายใจ หยิบขวดน้ำขึ้นมาดื่ม แสร้งทำเป็นไม่สนใจมัน
[Scene 2: คอมเมนต์เดียวที่กูสะดุด]
พวกเรากลับมาถึงที่พัก พายนั่งตัดต่อ vlog อย่างตั้งใจ กูเองก็นั่งเล่นโทรศัพท์เลื่อนดูคอมเมนต์จากคลิปเก่า ๆ อยู่เงียบ ๆ
พาย: “ธัน มึงดูนี่ดิ”
ธัน: “อะไรอีกล่ะ?”
พายพลิกหน้าจอโทรศัพท์ให้ดู คอมเมนต์หนึ่งเด่นขึ้นมาท่ามกลางข้อความอื่น ๆ
คอมเมนต์: “ธันกับพายเป็นแฟนกันเหรอ?”
กูชะงักไปชั่วครู่
ธัน: “เขาถามอะไรของเขาวะ?”
พาย: (ยิ้มขำ) “ก็เขาดูจาก vlog ไง มึงเล่นทำตัวติดกับกูตลอด เขาก็ต้องสงสัยปะ?”
กูขมวดคิ้ว เบือนหน้าออกจากจอ แล้วไถนิ้วบนโทรศัพท์ไปเรื่อย ๆ จนกระทั่ง...
ธัน (คิดในใจ): ‘กูเป็นของมันครับ’
มือแม่งไปเอง! กูกดส่งคอมเมนต์ไปแล้ว! กูรีบลบ แต่มันอยู่ตรงนั้นแล้ว...
พาย: (ตาโต) “เฮ้ย! ธัน! มึงพิมพ์ไรลงไปวะ!?”
ธัน: “...”
กูทำหน้าตาย แต่เหงื่อแตกชิบหาย
พาย: (หัวเราะลั่น) “ทุกคนครับ! มึงดูสิ ไอ้ธันมันสารภาพรักกูในที่สาธารณะแล้ว!”
ธัน: “กูจะฆ่ามึงแน่ถ้ามึงพูดอีกคำ”
พาย: (ยังขำ) “มึงลบไหม?”
ธัน: “ไม่”
กูพูดออกไปแล้ว... แล้วกูก็ไม่คิดจะลบมันจริง ๆ
[Scene 3: บทสรุปของคืนนั้น]
หลังจากพายขำจนพอใจ มันก็นั่งเงียบ กูเองก็เหมือนกัน เสียงคลื่นซัดเข้าฝั่งเป็นเสียงเดียวที่ได้ยิน
พาย: (เสียงเบาลง) “ธัน...”
ธัน: “...”
พาย: “จริง ๆ กูไม่ต้องการให้มึงตอบอะไรก็ได้นะ”
ธัน: “...”
พาย: “แต่กูดีใจที่มึงไม่ลบ”
กูเงียบ ไม่ได้ตอบอะไร แต่ไอ้พายมันยิ้ม กูเห็นมันยิ้ม แม้ว่ามันจะไม่ได้พูดอะไรต่อ
ตอน 14 : สงครามคอมเมนต์
เสียงแจ้งเตือนจากมือถือพายดังไม่หยุด ขณะที่เจ้าตัวกำลังนั่งตัดต่อวิดีโออยู่บนพื้นห้อง ธันที่นั่งพิงโซฟาอยู่ข้าง ๆ เหลือบมองอย่างหงุดหงิด
"มึงจะไม่ปิดเสียงหน่อยเหรอ?"
พายเงยหน้าจากหน้าจอ "ก็คนเมนต์เยอะอ่ะ"
"มีแต่คนบอกว่าเราสองคนเป็นแฟนกัน" พายหัวเราะ ขยับไปใกล้ ๆ ธันที่ทำหน้าเซ็ง "เอาดี ๆ มึงคิดว่าไง?"
"กูคิดว่า..." ธันเว้นจังหวะ ก่อนเอื้อมมือไปหยิบรีโมทแอร์แล้วเพิ่มอุณหภูมิขึ้น "กูร้อน"
"เปลี่ยนเรื่องเก่งนะมึง" พายยิ้มขำ แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอ่านข้อความต่อ "เออ แต่มีอยู่คอมเมนต์นึงแปลก ๆ ว่ะ"
"ว่าไง?"
"มึงอ่านคอมเมนต์ดิ" ธันพึมพำขณะก้มดูมือถือตัวเอง พายเหลือบตาไปที่หน้าจอ
‘พายกับธันเป็นอะไรกันแน่?’
‘เพื่อนกันจริงเหรอ ทำไมดูเกินเพื่อน?’
‘ธันดูแลพายดีมาก นี่มันไม่ใช่เพื่อนแล้วววว!’
พายหัวเราะเบา ๆ แล้วเงยหน้าขึ้นสบตาธันที่ทำหน้าหงุดหงิด "มึงจะซีเรียสทำไมวะ ก็แค่คอมเมนต์"
"แต่เขาไม่ดู vlog แล้วไงวะ มัวแต่จับผิดเรื่องมึงกับกู" ธันขมวดคิ้ว "กูไม่ได้อยากเป็นประเด็นอะไรแบบนี้"
พายยิ้มขำ ๆ "โหย ทำเหมือนมึงเป็นซุปตาร์ไปได้"
"ไอ้พาย" ธันพูดเสียงต่ำ พายเงียบไปแป๊บนึงก่อนจะเริ่มเข้าใจว่าเรื่องนี้อาจไม่ใช่เรื่องเล็กสำหรับธัน
"โอเค ๆ งั้นกูไม่เล่นละ" พายว่าพลางหันไปพูดกับกล้อง "ทุกคนครับ ใจเย็น ๆ พวกกูเป็นเพื่อนกัน กูแค่ชอบแกล้งมันเฉย ๆ"
แต่ดูเหมือนคำพูดนั้นจะไม่ช่วยอะไร เพราะคอมเมนต์เด้งขึ้นมาไม่หยุด
ฉาก: หลังจากออกจากคาเฟ่ ธันกับพายเดินไปที่สวนสาธารณะใกล้ ๆ นั่งลงบนม้านั่งใต้ต้นไม้
ธันถอนหายใจเฮือกใหญ่ "กูว่ากูควรออกจาก vlog มึงว่ะ"
พายหันขวับมามอง "อะไรนะ!?"
"กูไม่ชอบให้ใครมานั่งจับผิดเรื่องของกู" ธันพูดเสียงเรียบ "มึงก็เห็น คนแม่งเริ่มโฟกัสผิดจุด"
"แต่มึงเป็นส่วนสำคัญของ vlog กูเลยนะเว้ย" พายว่า "มึงคิดว่าทุกวันนี้คนดู vlog กูเพราะอะไรวะ?"
"เพราะมึงทำคอนเทนต์ดี"
"ไม่ใช่โว้ย! เพราะมึงเป็นธัน!" พายจิ้มที่ไหล่ธันแรง ๆ "คนเขาชอบเคมีของพวกเราเว้ย"
"แล้วถ้ากูไม่อยากให้ใครมานั่งจิ้นกูกับมึงล่ะ?" ธันสวนกลับ
พายอ้าปากค้างไปนิด ก่อนจะหัวเราะแห้ง ๆ "ก็มึงโสด กูก็โสด จะเป็นอะไรไปวะ"
ธันเงียบไปครู่หนึ่งก่อนพูดเบา ๆ "แต่กูก็ไม่ได้คิดแบบนั้นไง"
พายนิ่งไป มองใบหน้าของธันที่ดูจริงจังกว่าปกติ
"ธัน…" พายพูดเสียงเบา "มึงกำลังจะบอกว่า…มึงกลัวว่าคนจะเข้าใจผิด หรือมึงกลัวว่าเขาจะเข้าใจถูก?"
ธันชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเบือนหน้าหนี "ไม่รู้ว่ะ"
พายยิ้มมุมปาก "โอเค งั้นกูจะไม่กดดันมึง"
ฉาก: กลางคืน ธันอยู่ที่ห้องของตัวเอง เปิดมือถือดู vlog ล่าสุด คอมเมนต์ยังคงถาโถม
ธันเลื่อนอ่านไปเรื่อย ๆ
‘พายดูชัดมากว่าแอบชอบธัน’
‘ธันดูแข็งกระด้างไปหรือเปล่า?’
‘ทำไมธันต้องปฏิเสธแรงขนาดนั้น?’
ธันขมวดคิ้ว คำถามพวกนี้เริ่มเข้ามาในหัวเขาเองเช่นกัน
"กูแค่ไม่อยากให้คนอื่นมายุ่งกับเรื่องของกู" เขาพึมพำกับตัวเอง แต่ในใจกลับรู้สึกไม่มั่นคง
เสียงแจ้งเตือนข้อความดังขึ้น
พาย: มึงโอเคปะ?
พาย: อย่าคิดมากเลยนะ
พาย: ขอโทษถ้าวันนี้กูทำให้มึงอึดอัด
ธันมองข้อความพวกนั้น ก่อนจะพิมพ์ตอบกลับไปสั้น ๆ
ธัน: กูแค่ต้องใช้เวลา
แต่ในใจเขาเริ่มถามตัวเองว่า…ที่ต้องใช้เวลา คือเพื่อให้คนอื่นหยุดเข้าใจผิด หรือเพื่อให้เขาเริ่มเข้าใจความรู้สึกตัวเองกันแน่?
พายยื่นจอให้ธันดู คอมเมนต์จากยูสเซอร์นิรนามเขียนว่า:
"ธันดูเหมือนไม่อยากอยู่ใน vlog เลย พายเคยถามมันจริง ๆ ไหมว่ามันโอเครึเปล่า?"
ธันขมวดคิ้ว มองหน้าจอเงียบ ๆ ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ "แล้วมึงจะตอบว่าไง?"
"กูยังไม่ได้ตอบ" พายเอนตัวพิงโซฟา "แต่กูอยากรู้ว่ามึงคิดยังไง"
ตอนที่ 15 - ความรู้สึกที่ไม่ควรเกิดขึ้น?
ฉาก: พายกับธันเจอกันที่มหาวิทยาลัย หลังจาก vlog ตอนล่าสุดปล่อยออกไป พายรู้สึกได้ว่าธันดูเงียบกว่าปกติ
"เฮ้ย มึงเป็นไรปะเนี่ย?" พายเดินเข้ามาใกล้ ธันเหลือบมองแวบหนึ่งก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่น
"เปล่า"
"เปล่าพ่องดิ สีหน้ามึงเหมือนเพิ่งกินมะนาวสิบลูกมาอ่ะ"
ธันถอนหายใจเบา ๆ "กูแค่...อยากเว้นระยะซักพักว่ะ"
พายนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะฝืนหัวเราะ "อะไรของมึงวะ อยู่ ๆ จะเว้นระยะทำไม?"
"กูไม่อยากให้คนเข้าใจผิดไปมากกว่านี้"
คำพูดของธันเหมือนมีดที่กรีดเข้ามากลางอก พายพยายามกลบเกลื่อนความรู้สึกผิดหวังของตัวเอง "แล้วทำไมต้องซีเรียสขนาดนั้นวะ? มึงแค่อยู่กับกูเฉย ๆ เองนะ"
"แต่มันไม่ได้แค่ 'เฉย ๆ' ไง" ธันพูดเสียงเบา "กูรู้สึกแปลก ๆ กับตัวเองว่ะพาย"
พายนิ่งค้าง หัวใจเต้นแรงขึ้นมาทันที "แปลกยังไง?"
ธันหลุบตาลง ไม่ยอมสบตา "กูไม่รู้ว่ะ...กูแค่ไม่อยากให้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไป"
พายนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะพยายามยิ้ม "โอเค ถ้ามึงอยากเว้นระยะ กูก็เข้าใจ"
แต่ในใจพายกลับรู้สึกเหมือนบางอย่างกำลังพังลงไปทีละนิด
ฉาก: ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์ พายยังคงถ่าย vlog แต่ไม่มีธันอีกแล้ว คนดูเริ่มถามถึงมากขึ้นเรื่อย ๆ
‘ธันหายไปไหน!?’
‘ไม่เหมือนเดิมเลยอะ คิดถึงธัน’
‘อย่าบอกนะว่าเลิกคบกันแล้ว TT’
พายพยายามทำเป็นไม่สนใจคอมเมนต์พวกนั้น แต่ลึก ๆ แล้ว เขาก็รู้สึกว่า vlog ของตัวเองมันขาดอะไรไปบางอย่างจริง ๆ
คืนนั้นพายไถมือถือไปเรื่อย ๆ จนไปเจอรูปที่เขาถ่ายกับธันตอนเที่ยวต่างจังหวัด เป็นรูปที่ธันกำลังยิ้มขำเพราะโดนเขาแกล้ง พายมองมันอยู่นาน ก่อนจะพิมพ์ข้อความหา
พาย: มึงโอเคมั้ย?
แต่ข้อความนั้นถูกทิ้งไว้โดยไม่มีการตอบกลับ
ฉาก: ธันนั่งอยู่บนเตียงในห้อง เปิดมือถือดู vlog ล่าสุดของพาย เห็นพายพยายามทำตัวร่าเริงเหมือนเดิม แต่รอยยิ้มมันดูฝืน ๆ
ธันถอนหายใจยาว คำถามที่เขาหนีมาตลอดอาทิตย์เริ่มชัดเจนขึ้นในหัว
เขาคิดถึงพาย…มากเกินไปหรือเปล่า?
ธันกดเข้าไปที่แชท เห็นข้อความของพายที่เขายังไม่ได้ตอบ
เขากดพิมพ์…แล้วก็ลบ
กดพิมพ์ใหม่…แล้วก็ลบอีก
ก่อนจะตัดสินใจกดโทรออกแทน
เสียงสัญญาณรอสายดังขึ้นไม่กี่ครั้ง ก่อนที่ปลายสายจะรับ
"มึงโทรมาทำไมวะ?" เสียงพายดูง่วง ๆ เหมือนเพิ่งตื่น
ธันกลืนน้ำลาย รู้สึกเหมือนหัวใจเต้นแรงเกินไป "กูแค่…"
"แค่อะไร?"
ธันเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจพูดออกไปตรง ๆ
"กูคิดถึงมึงว่ะ"
ปลายสายเงียบไปพักใหญ่ ก่อนพายจะพูดเสียงแผ่ว ๆ
"...แล้วมึงจะหนีกูไปทำไม?"
ธันเม้มปากแน่น เขาเองก็ไม่รู้คำตอบเหมือนกัน
หรือบางที…เขาอาจรู้ แต่แค่ไม่กล้ายอมรับมัน
ตอนที่ 16 - ความจริงที่ต้องยอมรับ
ฉาก: หลังจากที่ธันโทรหาพายเมื่อคืนนั้น เช้าวันต่อมา พายมาหาธันถึงหน้าคณะวิศวะ
พายยืนกอดอกพิงกำแพง มองธันที่เดินออกมาจากตึกเรียน "เมื่อคืนนี่กูฝันไปปะวะ?"
ธันชะงัก ฝืนทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ "อะไร?"
"อย่ามาแกล้งลืม มึงบอกว่ามึงคิดถึงกู" พายพูดตรง ๆ
ธันเบือนหน้าหนี "อือ…แล้วไง"
พายถอนหายใจ เดินเข้าไปใกล้ ก่อนจะก้มลงมองหน้าธัน "กูก็คิดถึงมึงเหมือนกัน"
ธันเม้มปากแน่น ใจเต้นแรงขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ "กู…กูแค่ไม่อยากให้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไป"
"แล้วถ้ามันเปลี่ยนไปแล้วมันดีขึ้นล่ะ?"
ธันเงียบ พายมองเข้าไปในดวงตาของธัน เหมือนพยายามค้นหาคำตอบ
"มึงกำลังกลัวอะไรอยู่กันแน่วะธัน?"
ฉาก: ธันกลับมานั่งอยู่ในห้องของตัวเอง มองออกไปนอกหน้าต่าง ในหัวเต็มไปด้วยความคิดยุ่งเหยิง
เขาพยายามหนีความรู้สึกนี้มาตลอด ไม่อยากยอมรับว่ามันมีอยู่จริง
"กูคิดถึงมึงว่ะ"
เสียงของตัวเองเมื่อคืนดังขึ้นในหัว
ทำไมแค่คิดถึงพาย…ถึงทำให้เขารู้สึกวุ่นวายขนาดนี้?
โทรศัพท์ของเขาสั่นเบา ๆ พายส่งข้อความมา
พาย: พรุ่งนี้ไปดูหนังกันปะวะ?
ธันมองข้อความนั้นอยู่นาน ก่อนจะค่อย ๆ พิมพ์ตอบกลับ
ธัน: อือ
ฉาก: วันต่อมา พายกับธันมาดูหนังด้วยกันที่ห้าง
ระหว่างดูหนัง พายแอบเหลือบมองธันเป็นระยะ ส่วนธันก็พยายามตั้งใจดูหนัง แต่เหมือนสมาธิหลุดตลอดเวลา
มือของพายอยู่ใกล้กับมือของธันบนที่วางแขน
จังหวะหนึ่ง พายขยับเล็กน้อย แล้วมือของเขาก็ไปแตะโดนมือของธันโดยบังเอิญ
ธันสะดุ้งเล็กน้อย แต่ไม่ได้ขยับหนี
พายยิ้มมุมปากเบา ๆ ก่อนจะกระซิบข้างหูธัน "มึงรู้ตัวมั้ยว่าเขินกูอยู่"
ธันหันขวับมาทันที "มะ…ไม่ใช่เว้ย!"
พายหัวเราะเบา ๆ "เหรอออ~"
ธันเม้มปากแน่น ไม่เถียงอะไรอีก แต่หัวใจเต้นแรงจนแทบได้ยินเสียงตัวเอง
บางที…สิ่งที่เขาพยายามหนีมาตลอด อาจจะไม่ใช่เรื่องที่ต้องหนีเลยก็ได้
ตอนที่ 17 | ธันหายไปจาก vlog
กล้องถูกตั้งอยู่บนขาตั้งกลางห้อง พายเริ่มกดอัด เขาเปิดวิดีโอด้วยรอยยิ้มเหมือนทุกครั้ง แต่คราวนี้มันดูฝืนกว่าปกติ
"ไงทุกคน! วันนี้กูก็จะมาทำ vlog ตามปกติ... แต่พวกมึงคงสงสัยกันใช่มั้ย ว่าทำไมช่วงนี้... ไม่มีมันเลย" พายหัวเราะเบา ๆ พลางเอื้อมมือไปขยี้ผมตัวเอง "คือ... ธันแม่งหายไปไหนก็ไม่รู้ว่ะ"
พายไม่ได้พูดเล่น แต่ธันหายไปจาก vlog ของเขาจริง ๆ
ย้อนกลับไปสักเดือนก่อน ทุกอย่างยังเหมือนเดิม ธันยังโดนเขาลากเข้ากล้องอยู่เรื่อย ๆ ยังมีเสียงบ่นว่า 'รำคาญ' แต่สุดท้ายก็ยังตามมาอยู่ดี
แต่จู่ ๆ มันก็เริ่มเปลี่ยนไป ธันเริ่มเดินออกจากเฟรมเวลาถ่าย vlog เริ่มมีข้ออ้างทุกครั้งที่พายชวนไปไหน และที่แปลกที่สุด... ธันไม่เคยเปิดดู vlog ของเขาอีกเลย
"หรือว่ากูทำอะไรผิดวะ...?"
พายพึมพำกับตัวเองตอนนั่งดูฟุตเทจเก่า ๆ ที่มีธันอยู่ในนั้น เสียงหัวเราะ การแกล้งกัน การทะเลาะกันแบบไร้สาระ—มันเคยเป็นจุดขายของช่องเขา แต่มันก็เป็นมากกว่านั้น มันคือ... ธันของเขา
คืนนั้นพายตัดสินใจส่งข้อความไปหา
พาย: มึงโอเคมั้ยวะ?
ไม่มีการตอบกลับ จนกระทั่งเกือบตีหนึ่ง
ธัน: อืม
สั้น ๆ แค่นั้น แต่พายก็รู้ว่าธันอ่านมันแล้ว
[Beat 5: คำตอบที่ค้างคา]
เช้าวันรุ่งขึ้น พายโผล่ไปที่คณะวิศวะ
"ไอ้ธัน!"
ธันหันมามอง เขาไม่ได้หนี แต่ก็ไม่ได้ยิ้ม
"มึง... หายไปจาก vlog กูทำไมวะ?"
ธันเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดช้า ๆ
"กูแค่... อยากให้มึงได้ลองทำ vlog ที่ไม่มี... กูดูบ้าง"
พายหัวเราะ แห้ง ๆ หน่อย "มึงคิดว่ากูทำไม่ได้เหรอ?"
"กูไม่ได้พูดแบบนั้น"
"แล้วมึงคิดว่ากูอยากทำ vlog แบบไม่มีมึงจริง ๆ เหรอ?"
ธันสบตาพาย แววตานั้นมีบางอย่างที่พายอ่านไม่ออก
"มึงคิดว่ากูเป็นแค่... คอนเทนต์ของมึงรึเปล่า?"
คำถามนั้นแทงเข้ากลางอกพายจนพูดไม่ออก
พายสูดหายใจลึก ก่อนจะก้าวเข้าไปใกล้ธันมากขึ้น
"มึงโง่รึเปล่าวะ? กูไม่ได้อยากถ่าย vlog กับมึงเพราะมึงเป็นคอนเทนต์... กูอยากถ่ายเพราะกูอยากเก็บทุกช่วงเวลาที่มีมึงไว้ต่างหาก"
ธันนิ่งไป ราวกับไม่รู้ว่าจะตอบกลับมายังไง
"กูไม่ได้อยากทำ vlog ที่ไม่มีมึง" พายพูดต่อ น้ำเสียงจริงจังขึ้น "เพราะกูไม่ได้อยากมีชีวิตที่ไม่มีมึงเหมือนกัน"
ธันถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะยกมือขึ้นลูบหลังคอตัวเองพยายามทำเป็นนิ่ง
ตอนที่ 18 | vlog ที่ขาดเธอแม่งโคตรว่างเปล่า
พายนั่งอยู่หน้าโต๊ะทำงาน กดปุ่มบันทึกบนกล้องที่ตั้งอยู่ตรงหน้า วันนี้เป็นวันแรกที่เขาต้องอัด vlog คนเดียว หลังจากที่เคยมีธันอยู่ข้าง ๆ มาตลอด
"ทุกคนครับ วันนี้เป็น vlog ตอนพิเศษ เพราะว่ามีแค่กูคนเดียว..." พายพยายามทำเสียงร่าเริง แต่มันกลับฟังดูแปลก ๆ
เขาเริ่มพูดถึงแพลนของคลิปวันนี้ แต่ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน มันก็ไม่สนุกเหมือนเดิม พายขยี้หัวตัวเอง ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะพูดกับกล้อง
"เฮ้อ... มันแปลก ๆ ว่ะ แบบ...ไม่มีไอ้ธันแล้ว vlog กูดูโคตรเหงาเลยอะทุกคน ว่ามั้ย?"
ธันนั่งอยู่บนเตียง เปิดมือถือดู YouTube เลื่อนผ่านคลิปไปมาอย่างไม่ตั้งใจ จนกระทั่งนิ้วของเขาหยุดอยู่ที่คลิปหนึ่ง—vlog ของพาย
"Vlog วันนี้มีแค่กูคนเดียวครับ..." เสียงพายดังขึ้นจากลำโพง
ธันขมวดคิ้ว เขาไม่รู้ว่าทำไมถึงกดเข้าไปดู ทั้งที่ปกติไอ้ vlog นี่มันกวนตีนเขาจะตาย
ภาพในจอเป็นพายนั่งเหงา ๆ พูดคนเดียวอยู่หน้ากล้อง มันพยายามจะตลก แต่มันกลับดู...แปลก ๆ
ธันกลืนน้ำลาย ฝืนทำเป็นไม่รู้สึกอะไร แล้วกดปิดคลิปไป
"ช่างแม่ง..." เขาพึมพำกับตัวเอง แต่ในใจกลับรู้สึกโหวง ๆ แปลก ๆ
วันต่อมา พายเดินไปซื้อกาแฟที่ร้านประจำ แต่พอรับแก้วมา เขาก็เผลอหันไปมองที่นั่งตรงข้ามโดยอัตโนมัติ ที่ตรงนั้นมักมีไอ้ธันนั่งทำหน้าหงุดหงิด แกล้งบ่นว่า "มึงแดกกาแฟวันละกี่แก้ววะพาย?"
แต่วันนี้มันไม่มี
พายถอนหายใจ แล้วหยิบมือถือขึ้นมา เปิดแชทที่คุยกับธันค้างไว้ก่อนหน้านี้ มันเป็นข้อความสุดท้ายจากธัน—แค่สติ๊กเกอร์หมีถอนหายใจ
พายนั่งจ้องมันอยู่พักใหญ่ ก่อนจะพิมพ์ไปว่า
"มึง... ทำไมกูรู้สึกว่าขาดมึงแล้ว vlog มันไม่สนุกเลยวะ"
เขานั่งมองจอมือถือ รอข้อความตอบกลับอย่างเงียบ ๆ
แต่ไม่มีอะไรเด้งขึ้นมาเลย...
ตอนที่ 19 : ถ้ามึงอยากให้ vlog มีแต่มึง กูก็จะอยู่ตรงนี้
[เสียงคลื่นซัดเข้าหาฝั่ง เสียงนกร้องคลอไปกับเสียงลม พายหันกล้องไปที่ทะเลก่อนจะหันกลับมาที่ตัวเอง]
พาย: "ทุกคนครับ! วันนี้เรามาถึงช่วงสุดท้ายของทริปนี้แล้ว แต่ว่า... เอ๊ะ? คนข้าง ๆ หายไปไหนวะ?"
[กล้องแพนไปที่เก้าอี้ชายหาดที่ว่างเปล่า]
พาย: "ไหนบอกว่าจะมากินข้าวด้วยกันไง ไอ้ธันหายหัวไปไหนของมันเนี่ย?"
[พายนั่งเหยียดขาอยู่บนพื้นทราย ถือกล้องไว้ในมือแต่ไม่ได้ถ่ายอะไร ดวงตาที่เคยสดใสกลับดูหม่นไปนิดหน่อย]
พาย (พึมพำกับตัวเอง): "หรือว่า... กูจะถ่าย vlog คนเดียวจริง ๆ แล้วว่ะ?"
[พายหัวเราะเบา ๆ เหมือนจะทำให้บรรยากาศผ่อนคลาย แต่กลับรู้สึกถึงความว่างเปล่าในใจ]
[เสียงฝีเท้าเดินใกล้เข้ามา ก่อนที่ธันจะยื่นขวดน้ำให้พาย]
ธัน: "เอ้า ดื่มน้ำซะ มึงพูดคนเดียวจนคอแห้งแล้วมั้ง?"
พาย: "เห้ย! มึงกลับมาแล้ว!"
[กล้องจับภาพหน้าพายที่ยิ้มกว้าง ราวกับเพิ่งได้แสงสว่างคืนมา]
ธัน: "เออ กูไปเดินคิดอะไรเรื่อยเปื่อยมา"
พาย: "คิดเรื่องอะไรวะ? คิดถึงกูเหรอ?"
[ธันกลอกตาแต่ไม่เถียง]
ธัน: "กูแค่คิดว่า... มึงเป็นไอ้บ้าที่เอาแต่ถือกล้องตลอดเวลา กูแม่งก็รำคาญโคตร ๆ แต่สุดท้าย... กูก็ยังอยู่ใน vlog ของมึงทุกคลิปเลยว่ะ"
[พายหยุดพูดไปครู่หนึ่ง มองหน้าธันที่ดูจริงจังกว่าปกติ]
พาย: "...มึงหมายความว่ายังไง?"
ธัน: "หมายความว่า... ถ้ามึงอยากให้ vlog มีแต่มึง กูก็จะอยู่ตรงนี้ด้วย"
[เสียงคลื่นยังคงดังเป็นพื้นหลัง แต่พายกลับได้ยินเสียงหัวใจตัวเองชัดขึ้น]
[กล้องสั่นเล็กน้อยเหมือนมือพายเริ่มไม่นิ่ง]
พาย: "...มึงรู้ตัวมั้ย ว่าพูดอะไรออกมา?"
ธัน: "รู้ดิ"
[ธันยิ้มมุมปาก ยกมือขึ้นขยี้หัวพายแรง ๆ]
พาย: "ไอ้บ้า! ผมกูยุ่งหมด!"
[แต่กลับไม่ได้ปัดมือธันออก]
ธัน: "เออ ยุ่งไปเลย จะได้เลิกกวนตีนกูซักที"
[พายนิ่งไปพักหนึ่งก่อนจะหัวเราะออกมา]
พาย: "โอเค งั้น... vlog นี้ก็จะมีมึงไปตลอดเลยนะเว้ย ถอยหลังไม่ได้แล้วนะ"
ธัน: "เออ กูรู้แล้วเว้ย ถ่ายให้ดี ๆ ล่ะ"
[ธันเอื้อมมือไปจับกล้องแล้วหันมาหาพาย]
พาย: "ทุกคนครับ! วันนี้เรามีประกาศสำคัญ..."
[พายมองหน้าธันก่อนจะยิ้มกว้าง]
พาย: "ต่อไปนี้... vlog ของกูจะไม่มีแค่กูอีกแล้วนะครับ"
[END SCENE – กล้องแพนไปที่ท้องฟ้า ดวงอาทิตย์กำลังลับขอบฟ้า ท้องฟ้าย้อมด้วยสีส้มอมชมพู สะท้อนบนผิวน้ำทะเล]
ตอนที่ 20 : vlog สุดท้ายของไอ้พาย (ที่ไม่ได้จบจริง ๆ )
(ภาพเริ่มจากกล้องสั่น ๆ ก่อนจะโฟกัสมาที่พายที่ยืนอยู่ริมทะเล พระอาทิตย์กำลังจะตก แสงสีส้มส่องมากระทบหน้า)
พาย: ทุกคนครับ…นี่อาจจะเป็น vlog สุดท้ายของผมแล้วนะครับ! (ทำหน้าซีเรียส)
(เสียงคลื่นซัดเบา ๆ ตัดมาที่ธันที่ยืนกอดอกอยู่ข้าง ๆ)
ธัน: มึงจะเล่นอะไรอีกเนี่ย?
พาย: กูแค่อยากพูดให้ซึ้งเว้ย… vlog นี้เป็น vlog ที่พิเศษมาก ๆ เพราะมันจะเป็นการปิดฉาก—
ธัน: ปิดฉากบ้าอะไรของมึง?
พาย: เฮ้ย ฟังก่อนดิ๊! (หัวเราะ) กูหมายถึง… vlog ที่จะเปลี่ยนชีวิตกูตลอดไป
(ภาพตัดมาที่ฟุตเทจต่าง ๆ ของทริปนี้ ทั้งคู่กินขนมริมทะเล ขี่จักรยานแข่งกัน ไล่แกล้งกันไปมา จนกระทั่งถึงฉากสำคัญ)
(พายตั้งกล้องไว้มุมหนึ่ง ก่อนจะเดินมานั่งข้าง ๆ ธันที่นั่งมองทะเลอยู่เงียบ ๆ)
พาย: ธัน… กูมีอะไรจะบอก
ธัน: มึงจะเล่นอะไรอีก?
พาย: กูไม่ได้เล่น กูพูดจริง… (สูดหายใจลึก) กูชอบมึง
(เงียบไปชั่วขณะ มีแต่เสียงคลื่น ธันหันมามองพายที่ยิ้มเจื่อน ๆ)
ธัน: …มึงคิดว่ากูไม่รู้เหรอ?
พาย: …ห๊ะ?
ธัน: (ถอนหายใจ หันไปมองทะเล) มึงทำขนาดนี้… ทุก vlog ของมึงมีแต่กู กูจะไม่รู้ได้ไง?
(พายอึ้งไป แต่ทันใดนั้นธันก็เอื้อมมือไปแตะกล้องก่อนจะหันหน้ามาทางเลนส์)
ธัน: ทุกคนครับ ฟังให้ดีนะ… ไอ้พายมันคิดว่า vlog นี้จะเป็น vlog สุดท้ายของมัน
(พายยังคงอึ้ง)
ธัน: แต่มึงคิดว่ากูจะปล่อยให้ vlog มีแค่ตอนนี้หรือไง? …กูจะอยู่กับมึงตลอดไปเว้ย
(เสียงคลื่นยังคงซัดเข้าฝั่ง พายทำหน้าเหมือนเอ๋อแดกไปชั่วครู่ ก่อนจะหัวเราะออกมาแล้วคว้ากล้องขึ้นมา)
พาย: เออว่ะ… vlog ของกูแม่งเพิ่งเริ่มต้นนี่หว่า
(จบ vlog ด้วยภาพของพวกเขานั่งอยู่ข้างกัน มองพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปพร้อมกัน)
พายถือกล้องยื่นเข้าหน้าธันที่กำลังนั่งจิบกาแฟเงียบ ๆ ในร้านคาเฟ่เล็ก ๆ ข้างมหา’ลัย ธันเงยหน้ามองก่อนถอนหายใจยาว
ธัน: มึงจะถ่ายอีกแล้ว?
พาย: แน่นอนดิ ทุกคนคิดถึงมึงนะครับ!
ธัน: ใครคือทุกคน?
พาย: คนดู vlog กูไง เห็นคอมเมนต์มั้ย? ‘คิดถึงพี่ธันค่ะ’ ‘อยากเห็นพี่ธันอีก’ ‘พี่ธันน่ารัก’
ธัน: [ทำหน้าเอือม] กูว่าพวกนั้นประชด
พาย: ไม่จริง คนเขาหลงเสน่ห์มึงกันหมด มึงไม่รู้ตัวเหรอ?
ธัน: รู้ตัวว่าโดนมึงหลอกใช้เป็น content บ่อยเกินไป
พาย: [หัวเราะ] งั้น vlog นี้กูให้มึงเป็นคนเปิดเองเลย เป็นเกียรติมั้ยล่ะ?
ธัน: [ยื่นมือมาหยิบกล้อง] เออ ๆ ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว…
[กล้องสลับมุม ธันถือกล้อง]
ธัน: สวัสดีครับ ผมธัน… เป็นของไอ้พายครับ
พาย: [หัวเราะลั่น] อห! มึงพูดเองนะเว้ย!
ธัน: [หน้าแดงขึ้นนิด ๆ] กูหมายถึงเป็น content ของมึงไง
พาย: อ๋อเหรอ~ แต่กูจะถือว่ามึงยอมรับแล้วนะ
ธัน: หุบปากไปเลย [เอากล้องคืนให้พาย]
[เสียงตัดฉาก]
หลังจากจิบกาแฟเสร็จ พายก็ลากธันไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะ พายถือกล้องไลฟ์ไปด้วย เดินไปด้วย
พาย: วันนี้เราจะทำภารกิจพิเศษครับพี่น้อง! เดตกับไอ้ธันหนึ่งวัน!
ธัน: ห๊ะ? ใครอนุญาต?
พาย: กูไง
ธัน: ไม่ใช่เรื่องที่มึงจะมาตัดสินใจคนเดียวมั้ย?
พาย: กฎของ vlog กูคือ ถ้ามึงอยู่ในเฟรม = มึงต้องเล่นเกม
ธัน: เกมบ้าอะไรของมึงอีก?
พาย: เกม ‘จับมือไม่ปล่อย’
ธัน: ไม่เล่น!
[พายหัวเราะก่อนคว้ามือธันมากุมไว้แน่น]
พาย: ตอนนี้มือมึงอยู่ในมือกูแล้ว ถือว่าเล่นละนะ
ธัน: [หน้าเริ่มแดง] มึงนี่มัน…
พาย: เขินปะเนี่ย? [ยื่นกล้องเข้าใกล้หน้า]
ธัน: [ดันกล้องออก] ไม่เลยเว้ย!
[เสียงคนดูคอมเมนต์ระเบิดในไลฟ์]
“โอ๊ยยย ฟินว่ะะะะะ!”
“ธันโคตรน่ารัก ฮือออ”
“แต่งกันเลยเถอะ!”
หลังจากเดินเที่ยวจนเย็น ทั้งคู่กลับมานั่งที่ริมแม่น้ำ มองพระอาทิตย์ตกด้วยกัน พายหันกล้องเข้าหาธันที่กำลังเหม่อ
พาย: คิดอะไรอยู่?
ธัน: เปล่า แค่… วันนี้ก็สนุกดี
พาย: [ยิ้มกว้าง] ได้เดตกับกูมึงก็ต้องสนุกอยู่แล้ว
ธัน: ใครว่ามันเป็นเดต?
พาย: งั้น vlog นี้ชื่อว่า ‘เดตแบบไม่ตั้งใจ’ ดีมั้ย?
ธัน: ทำไมต้องเป็นแบบนั้น?
พาย: เพราะมึงก็ไม่ได้ปฏิเสธซักคำไง
ธันหันหน้าหนี แต่พายยื่นมือไปแตะไหล่ก่อนจะค่อย ๆ ดึงธันเข้ามาใกล้ กล้องสั่นนิดหน่อยเพราะมือพายเริ่มสั่นเล็ก ๆ
พาย: ฝากกดไลก์ กดแชร์ กดติดตามพวกเราด้วยนะครับ
ธัน: [ถอนหายใจแต่แอบยิ้ม] เออ กดไปเลย
พายมองหน้าธันอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะโน้มตัวไปจูบหน้าผากเบา ๆ
เสียงคนดูในไลฟ์แทบแตกคอมเมนต์เด้งขึ้นรัว ๆ แต่ธันไม่ได้ปัดออกเหมือนเคย แค่ปล่อยให้มันเป็นไปแบบนั้น
[เสียงตัดจบ vlog พร้อมเสียงหัวใจของใครบางคนเต้นดังในอก]
The End.
[ข้อคิดที่แฝงอยู่]
บางครั้ง คนเราก็ใช้เวลานานกว่าจะเข้าใจความหมายของ 'การอยู่ข้างกัน' แต่เมื่อถึงเวลาที่เข้าใจแล้ว... คำพูดมากมายก็ไม่จำเป็นอีกต่อไป
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น