เรื่องสั้น:แฟนเก่าที่ไม่เคยเป็นแฟน

“มึงมันคนใจร้าย”

“เออ กูมันใจร้าย”

ผมกับไอ้พัทยืนจ้องหน้ากันอยู่กลางห้องพักร้อนๆ ที่พัดลมหมุนเอื่อยๆ ไม่ช่วยอะไรเลย นี่อากาศก็ร้อน หัวใจก็ร้อน เหมือนเพิ่งผ่านสงครามเย็นที่ระอุไปด้วยอารมณ์—ซึ่งถ้าให้พูดกันตรงๆ มันคือการเถียงกันไร้สาระเรื่องแมวตัวเดียว

ไอ้พัทเก็บแมวจรจัดมาเลี้ยง มันตั้งชื่อว่า "ไอต้าว" ส่วนผมบอกให้มันตั้งชื่อว่า "เจ้าพายุ" เพราะมันแสบเหมือนพายุไต้ฝุ่น มันเถียงว่าแมวมันน่ารัก ไม่ใช่พายุ ผมเถียงว่ามันปีนหลังคาทุกวันเหมือนพายุ มันบอกว่าผมไม่มีหัวใจ ผมบอกว่ามันงี่เง่า แล้วพอเถียงกันมาถึงจุดหนึ่ง อยู่ดีๆ ไอ้พัทก็ตะโกนออกมา

"นี่มึงเคยรักกูบ้างมั้ย?"

อะไรวะ? จากแมวลามไปเรื่องนี้ได้ไง?

ผมนิ่งไปครู่หนึ่ง ไม่ใช่เพราะไม่รู้คำตอบ แต่เพราะตกใจว่ามันจะมาถามอะไรแบบนี้ตอนนี้ บ้าเปล่า? แล้วอยู่ดีๆ มันก็สะบัดหน้าเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ผมยืนเอ๋ออยู่ตรงนั้นพร้อมกับแมวที่ไม่รู้ว่าตัวเองชื่อไอต้าวหรือเจ้าพายุกันแน่

ไอ้พัทหายไปวันนึงเต็มๆ

ปกติเราติดกันเป็นตังเมมาตั้งแต่ปีหนึ่ง อยู่ห้องเดียวกัน กินข้าวด้วยกัน ทำงานด้วยกัน ทะเลาะกันก็ด้วยเรื่องไร้สาระประมาณนี้แหละ แต่ไม่เคยถึงขนาดหนีหายแบบนี้

ผมพยายามไม่คิดมาก—แต่มันก็ยากจริงๆ

ไอ้พัทเป็นไอ้บ้านี่ที่โคตรจะใจดี ใครลืมของ มันเก็บให้ ใครหิว มันแบ่งข้าวให้ ขนาดหมาข้างถนนมันยังเคยแบ่งข้าวเหนียวหมูปิ้งของมันให้เลย แต่ผม—ผมเป็นไอ้บ้านี่ที่ปากเสียและกวนตีนเป็นงานหลัก เวลาไอ้พัทช่วยผมทำอะไร ผมไม่ค่อยพูดขอบคุณ เวลาไอ้พัทซื้อน้ำมาให้ ผมบอกมันว่า "ซื้อมาทำไม เดี๋ยวก็หก" แล้วก็แย่งขวดมาดื่มอยู่ดี

เพื่อนกันมันก็แบบนี้ไหมวะ?

แต่มันกลับมาพร้อมใบหน้าบึ้งตึงและกระเป๋าเป้หนึ่งใบ

"กูจะย้ายออก"

อืม... หรืออาจจะไม่ใช่แล้วว่ะ

"อะไรของมึง?"

"กูเหนื่อยแล้ว" มันถอนหายใจ "มึงไม่เคยแคร์อะไรเลย"

"กูแคร์" ผมสวนกลับทันที "กูแค่..."

แค่ไม่รู้จะพูดยังไง

พัทเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะเบือนหน้าหนี "ช่างเถอะ กูไม่ได้หวังให้มึงพูดอะไรแล้ว"

มันยกกระเป๋าขึ้นสะพายหลัง แล้วจังหวะนั้นเอง เจ้าพายุ—เออ เอาตามผมละกัน—กระโจนขึ้นไปเกาะไหล่มัน ส่งเสียงร้อง เหมียว!

ผมมองภาพนั้นแล้วหัวใจบีบแน่น แม่งเอ๊ย ตอนนี้มันดูเหมือนจะเป็นเจ้าของแมวมากกว่าผมอีก

"เดี๋ยว" ผมคว้าข้อมือมันไว้

มันหันมามองด้วยสายตาแบบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน หรือต่อให้เคย ผมก็โง่เกินกว่าจะเข้าใจ

ผมอยากพูดอะไรสักอย่างที่มันดีพอจะทำให้มันอยู่ต่อ อยากบอกให้มันรู้ว่าผมเองก็รู้สึก อยากอธิบายทุกอย่างให้มันเข้าใจว่าที่ผ่านมา ผมอาจจะเป็นไอ้โง่ที่ไม่รู้วิธีดูแลคนสำคัญในชีวิตตัวเอง

แต่ปากผมกลับพูดออกไปว่า...

"แมวมึงเลือกกู"

"..."

ไอ้พัทกระพริบตาอย่างงุนงง ผมใช้จังหวะนั้นกระชากกระเป๋ามันออกจากหลัง โยนไปที่เตียง แล้วอุ้มเจ้าพายุขึ้นมา ยื่นให้มัน

"มึงจะย้ายออกก็ได้ แต่ต้องพาแมวไปด้วย" ผมบอก "เพราะมึงเป็นคนเก็บมันมา มึงต้องรับผิดชอบ"

มันจ้องผมนิ่ง

ผมกลัวว่าแม่งจะสะบัดมือผมออกแล้วเดินจากไปจริงๆ แต่แล้วมันก็ถอนหายใจยาว แล้วพูดเสียงแผ่วๆ ว่า

"...มึงนี่มันโคตรเลวเลย"

ผมหัวเราะออกมา

"กูรู้"

"กูอยากจะเกลียดมึงจริงๆ"

"แต่ไม่เกลียดใช่ป่ะ?"

มันกัดฟันกรอด ก่อนจะยื่นมือมาดึงเจ้าพายุกลับไป แต่ยังไม่ทันที่มันจะทันตั้งตัว ผมก็โน้มตัวเข้าไปแล้ว จุ๊บ หนึ่งทีที่แก้มของมัน

มันเบิกตากว้างเหมือนแมวโดนน้ำร้อนลวก แล้วอ้าปากพะงาบๆ เหมือนกำลังพยายามประมวลผล

"อะไรของมึง!?"

"ตอบคำถามเมื่อกี้ก่อน" ผมหัวเราะหึๆ "เกลียดกูจริงๆ ปะ?"

"..."

มันเงียบ

แล้วก็เงียบไปนานจนผมเริ่มประหม่า

แต่แล้วมันก็พูดเสียงเบาๆ ว่า

"...มึงแม่ง"

ก่อนจะถลึงตาใส่แล้วซุกหน้าลงกับตัวแมวเหมือนพยายามซ่อนสีหน้าของตัวเอง

ผมมองภาพนั้นแล้วเผลอยิ้มออกมา

เออ ไอ้พัทแม่งเป็นไอ้บ้านี่ที่โคตรใจดี—และถึงผมจะเป็นไอ้บ้านี่ที่แสดงออกได้แย่มาก ผมก็รู้แล้วล่ะว่า

คราวนี้ผมจะไม่ปล่อยให้มันเดินออกจากห้องไปอีกแล้ว