เรื่องสั้น:เถาวัลย์พันใจ

เสียงแก้วกาแฟกระทบโต๊ะดัง ก๊อก ขณะที่ "ต้น" ทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ไม้ระเบียงห้อง พลางจ้องมองเถาวัลย์สีเขียวที่เลื้อยผ่านราวระเบียงมายังพื้นที่ของเขาอย่างไม่สบอารมณ์

"เฮ้ย! ไอ้ใบ! ต้นไม้ของมึงมันเลื้อยมาห้องกูอีกแล้วนะเว้ย!" ต้นตะโกนข้ามระเบียงไปยังห้องข้างๆ

เสียงประตูเลื่อนเปิดออก ก่อนที่ "ใบ" จะโผล่หน้ามาด้วยรอยยิ้มกวนๆ "ก็มันชอบมึงอะ ทำไงได้?"

"มันต้นไม้มึง มึงต้องรับผิดชอบ!"

"โห่ ไอ้ต้น ใจร้ายว่ะ นี่เรียกว่าธรรมชาติสร้างสรรค์ปะวะ ปล่อยมันเลื้อยไปเถอะ โลกมันกว้าง"

"แต่นี่ห้องกู!" ต้นกอดอก ทำหน้าเหมือนเจ้าแมวหงุดหงิด "เดี๋ยวกูฟันแม่งทิ้งให้หมดเลย"

"เฮ้ย! ใจเย็นนะมึง นี่ไม่ใช่แค่ไม้เลื้อยธรรมดา กูเพาะเองตั้งแต่เป็นเมล็ดเชียวนะ!" ใบรีบเดินเข้ามาโหนระเบียงของตัวเอง ทำหน้าตาตื่น

"แล้วไงวะ? กูต้องซึ้งปะ?"

"มึงต้องซึ้งดิ! ต้นไม้นี่ชื่อ 'จันทร์พันแสง' มันจะบานเฉพาะคืนพระจันทร์เต็มดวง ส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ เหมือนวนิลาเลยนะโว้ย"

ต้นเบ้ปาก "แล้วมึงคิดว่ากูจะฟินกับดอกไม้เหรอ? กูแค่อยากใช้ระเบียงโดยไม่ต้องมีป่ามาเกาะโว้ย!"

"เอาน่า ถ้ามึงใจดีกับมัน เดี๋ยวมันอาจจะใจดีกับมึงก็ได้นะ" ใบยักคิ้วให้ก่อนจะหายเข้าไปในห้อง ทิ้งให้ต้นนั่งบ่นกับตัวเองต่อไป

วันต่อมา ต้นนั่งจิบกาแฟยามเช้า สายตาดันไปสะดุดกับเถาวัลย์ที่เริ่มจะเลื้อยไปพันราวระเบียงมากขึ้นเรื่อยๆ จนคล้ายจะตีกรอบให้เขาอยู่ในโลกสีเขียว

"เฮ้อ... จะกลายเป็นทาร์ซานอยู่แล้วมั้งกู" เขาบ่นก่อนจะเอื้อมมือไปสัมผัสใบไม้แผ่วเบา มันให้ความรู้สึกเย็นๆ สดชื่นแปลกๆ

เสียงหัวเราะดังมาจากห้องข้างๆ "เห็นไหม กูบอกแล้ว มึงเริ่มตกหลุมรักต้นไม้กูแล้วล่ะสิ"

"ฝันไปเถอะ!" ต้นแยกเขี้ยวใส่ แต่ในใจก็แอบอมยิ้มเบาๆ

จากนั้นพวกเขาก็เริ่มทะเลาะกันเรื่องต้นไม้ทุกวัน บางครั้งใบก็แกล้งปล่อยให้เถาวัลย์เลื้อยเข้ามาในห้องต้น จนอีกฝ่ายต้องโวยวายและเดินมาหาเรื่องถึงห้อง แต่แปลกที่ต้นกลับไม่รู้สึกหงุดหงิดจริงๆ เท่าไหร่ ทุกครั้งที่เถียงกัน มันเหมือนเป็นกิจวัตรที่ขาดไม่ได้

คืนพระจันทร์เต็มดวง ต้นสะดุ้งตื่นเพราะกลิ่นหอมบางอย่างโชยมาจากระเบียง

เขาเปิดประตูระเบียงออกไป ดอกไม้สีขาวอมฟ้าบานสะพรั่งราวกับดวงดาวเล็กๆ ห้อยระย้าอยู่ทั่วราวระเบียง มันส่งกลิ่นหอมหวานจางๆ ราวกับวนิลาและน้ำผึ้ง

"สวยว่ะ..." ต้นพึมพำโดยไม่รู้ตัว

"มึงพูดเองนะเว้ย" เสียงใบดังขึ้นจากระเบียงข้างๆ เขานั่งพิงประตู มองต้นด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน

"เออ กูยอมรับ" ต้นพ่นลมหายใจ ก่อนจะเดินไปหยุดที่ราวระเบียง "แต่... กูยังไม่เข้าใจว่าทำไมมึงต้องปลูกมันเยอะขนาดนี้"

ใบหัวเราะเบาๆ "เพราะกูอยากให้มีใครสักคนมาแบ่งพื้นที่สีเขียวกับกูไง"

ต้นนิ่งไปสักพัก หัวใจเต้นผิดจังหวะ

"แล้วมึง... อยากให้กูเป็นคนนั้นปะ?"

ใบเงียบ ก่อนจะลุกขึ้นเดินมาหยุดตรงข้ามต้น เพียงราวระเบียงกั้น

"กูปลูกต้นไม้เพราะมันทำให้กูรู้สึกเหมือนมีบ้าน มึงอาจจะไม่รู้ แต่มึงก็เป็นเหมือนต้นไม้สำหรับกูเหมือนกันนะ"

ต้นหัวเราะเบาๆ พลางยื่นมือไปแตะเถาวัลย์ระหว่างพวกเขา "แสดงว่าต่อให้กูไล่ มึงก็จะยังเลื้อยเข้ามาหากูอยู่ดี?"

ใบยิ้มกว้าง "แน่นอน"

ต้นถอนหายใจ ก่อนจะก้าวข้ามเส้นกั้นระหว่างสองห้อง โอบรอบคอใบเบาๆ แล้วกระซิบข้างหู

"งั้นก็อย่าหนีไปไหนล่ะ"

ใบหัวเราะ "ไม่มีวันอยู่แล้ว"