ไอ้ที่ดีที่สุด มันมาจากไอ้ที่มากที่สุด

"ไอ้ที่ดีที่สุด มันมาจากไอ้ที่มากที่สุด"

มึงรู้ป่ะ ปริมาณกับคุณภาพแม่งสำคัญพอกัน แต่ถ้ากูต้องเลือก กูเลือกปริมาณก่อนว่ะ

ทำไมน่ะเหรอ? เพราะปริมาณคือการลองผิดลองถูก การทำซ้ำ ๆ การฝึกฝน มันเหมือนการอัพเลเวลสกิลของมึงเอง ลองคิดดู ถ้ามึงเป็นศิลปินแล้ววาดรูปปีละรูป กับวาดวันละรูป มึงคิดว่าใครจะพัฒนาฝีมือได้เร็วกว่า? แน่นอนว่าคนที่วาดวันละรูป แม้แต่งานห่วย ๆ ตอนแรก พอมันทำไปเรื่อย ๆ ยังไงแม่งก็ต้องดีขึ้น

ลองดูตัวอย่างโคตรชัด Picasso วาดงานเป็นหมื่น ๆ ชิ้น แต่มีไม่กี่ชิ้นที่โด่งดัง หรือ Edison ที่ทดลองเป็นพันครั้งก่อนจะสร้างหลอดไฟได้สำเร็จ คนที่ทำเยอะ แม่งมีโอกาสเจอ ‘ผลงานชิ้นเอก’ มากกว่าคนที่มัวแต่นั่งคิดว่าจะทำให้เพอร์เฟกต์

กูวาดรูปมาหลายพันรูป ก่อนจะชนะ Asia Graph 3 ปีซ้อน
ตอนแรก ๆ งานกูก็ไม่ได้ดีมากนะ สัดส่วนเพี้ยน แสงเงาก็มั่ว แต่พอกูทำไปเรื่อย ๆ กูเริ่มเข้าใจว่าต้องปรับอะไรบ้าง ต้องใช้สีแบบไหนให้มันสื่ออารมณ์ ต้องจัดองค์ประกอบยังไงให้มันดึงดูดสายตา ศิลปะไม่ได้มาจากพรสวรรค์อย่างเดียว แต่มันมาจากการลองผิดลองถูกและพัฒนาต่อเนื่อง

เหมือนกันกับการแต่งเพลง กูแต่งมาพันเพลง เพลงแรก ๆ ก็ไม่มีคำคล้องจอง โครงสร้างก็มั่ว แต่กูทำไปเรื่อย ๆ จนเข้าใจว่าต้องใช้คำยังไงให้มันลื่น ต้องวางโครงสร้างยังไงให้มันจับใจคนฟัง

ปริมาณทำให้มึงกล้าลองผิดลองถูก มันฆ่าความกลัวว่าผลงานจะห่วย เพราะเดี๋ยวมึงก็ทำใหม่ได้ แต่ถ้ามึงมัวแต่หมกมุ่นกับคุณภาพตั้งแต่ชิ้นแรก มึงอาจจะไม่กล้าทำอะไรเลย เพราะความคาดหวังแม่งกดมึงไว้

แต่เดี๋ยวก่อน กูไม่ได้บอกว่าคุณภาพไม่สำคัญนะเว้ย พอถึงจุดหนึ่งที่มึงทำไปเยอะ ๆ มึงก็ต้องค่อย ๆ ปรับปรุงงานให้ดีขึ้น ไม่ใช่แค่ทำส่ง ๆ ไปวัน ๆ พอสะสมประสบการณ์มากพอ คุณภาพมันจะมาด้วยตัวมันเอง

สรุปง่าย ๆ คือ ถ้ามึงอยากเก่ง อย่ามัวแต่รอให้พร้อมแล้วค่อยทำ ลงมือทำก่อน ทำเยอะ ๆ แล้วคุณภาพจะตามมาเอง
เพราะไอ้ที่ดีที่สุด มันมาจากไอ้ที่มากที่สุดนั่นแหละ!