ถ้าพูดถึงความพยายามที่ไม่เคยหยุด

ถ้าพูดถึงความพยายามที่ไม่เคยหยุด ก็คงต้องกลับมาที่พื้นฐานความชอบของตัวเอง นั่นก็คือ ภาพ นี่แหละ ไม่ว่าจะผ่านมากี่เรื่อง กี่โปรเจกต์ กี่งานที่ทำ ก็ยังรู้สึกว่าการวาดรูปเป็นสิ่งที่อยู่กับกูมาตลอด

ช่วงนี้กูก็กลับมาฝึกลายไทยอยู่บ้าง อยากลองอะไรที่มันแตกต่างไปจากเดิมบ้าง สายตาและสมาธิเริ่มกลับมาโฟกัสกับรายละเอียดเล็กๆ ที่เคยมองข้ามไป การวาดรูปมันช่วยให้กูได้ทบทวนอะไรหลายๆ อย่างไปในตัว เหมือนเป็นการชาร์จพลังงานจากความวุ่นวายในชีวิต

นอกจากนั้น ก็กำลังคิดจะเปลี่ยนแนวทางการทำช่องเพลงนิดหน่อย เพราะรู้สึกว่ามันอาจถึงเวลาที่ต้องลองอะไรใหม่ๆ บ้าง แต่ยังไม่ได้ตัดสินใจแน่นอน ขอใช้เวลาอีกนิด ดูทิศทางให้ชัดก่อน

บางทีการปรับเปลี่ยนเล็กๆ น้อยๆ ก็อาจจะนำไปสู่สิ่งที่ดีกว่าในระยะยาว ว่าแต่...จะไปทางไหนต่อดีวะ? เอาเป็นว่าเดี๋ยวค่อยๆ คิด ค่อยๆ ลองไปก่อน แค่ไม่หยุดพยายามก็พอ

ส่วนเรื่องโรคไบโพลาร์ หลังจากที่กูทบทวนความสำเร็จต่างๆ มาเมื่อโพสต์ที่แล้ว กูว่ากูเอาชนะมันได้แล้วว่ะ จริงๆ ก็ไม่ใช่ว่าจะหายขาดหรืออะไรหรอก แต่ความรู้สึกตอนนี้มันชัดเจนว่ากูแข็งแรงขึ้นกว่าเดิมเยอะ ทุกครั้งที่มองย้อนกลับไป เห็นรางวัล เห็นผลงาน เห็นสิ่งที่กูทำมาแล้ว ก็รู้เลยว่ากูไม่ได้แพ้เลย

ที่เหลือก็คือกินยาและไปหาจิตแพทย์ตามนัดพอแล้ว กูไม่ได้อยากจะปล่อยให้มันมากำหนดชีวิตกูอีกต่อไป ขนาดมีหินถ่วงขาขนาดนี้ กูยังลากตัวเองมาถึงตรงนี้ได้เลย จะไปเสียใจทำไมวะ กูว่านี่แหละคือชัยชนะของกูแล้ว

ไม่ใช่ทุกคนจะเดินทางมาได้ขนาดนี้ และกูก็ภูมิใจในตัวเองว่ากูทำได้แล้ว ถึงแม้บางวันมันจะยาก แต่กูรู้แล้วว่ากูยังไหว และกูจะรอดแน่ๆ