ถ้ารักดอกไม้ อย่าเด็ดมัน ถ้ารักใคร อย่ากักขังเขา (เพราะเขาจะหนีอยู่ดี....)

“If you love a flower, don’t pick it up.

Because if you pick it up it dies and it ceases to be what you love.

So if you love a flower, let it be.

Love is not about possession.

Love is about appreciation.”

― Osho

ถ้ารักดอกไม้ อย่าเด็ดมัน ถ้ารักใคร อย่ากักขังเขา (เพราะเขาจะหนีอยู่ดี....)

มึงเคยได้ยินคำพูดเท่ๆ ของโอโชมั้ย?(ด้านบน)

พูดง่ายๆ คือ อยากให้ดอกไม้อยู่ก็อย่าไปเด็ดมัน ถ้ารักใครก็อย่าไปกักขังเขา ฟังดูเหมือนคำพูดจากพระเอกซีรีส์ที่เปิดดูทุกคืน แต่นี่คือปรัชญาของชีวิตจริงๆ ว่ะ

มึงนึกภาพตามนะ กูให้มึงลองคิดว่ามึงเดินผ่านสวนสาธารณะแล้วเจอดอกไม้ที่สวยฉิบหาย มึงยืนมองมันแบบโคตรหลงใหล มันคือดอกไม้ที่สวยที่สุดเท่าที่มึงเคยเห็นในชีวิต แล้วจู่ๆ มึงก็คิดว่า "เฮ้ย กูต้องเอาดอกไม้นี้กลับบ้าน"

แล้วมึงก็เด็ดมันเลย

จากที่มันเคยยืนสง่าอยู่กลางแดด อยู่ในที่ที่มันควรจะอยู่ พอมาอยู่ในมือมึง มันก็ค่อยๆ เหี่ยวแห้ง แม่มึงอาจจะเห็นแล้วถามว่า "ใครเอาหญ้าอะไรมาวางเนี่ย?"

สุดท้ายมันก็ตาย

ที่แม่งตลกร้ายคือ มึงอาจไม่ได้ตั้งใจทำให้มันตายหรอก มึงแค่ อยากเก็บมันไว้กับมึงให้นานที่สุด เท่านั้นเอง แต่นั่นแหละ มึงแม่งลืมคิดไปเลยว่าความสวยของมันมีได้เพราะมันเป็นอิสระ ไม่ใช่เพราะมันเป็นของมึง

รักหรือแค่ครอบครองวะ?

เวลาเราชอบใครสักคน มันมักเริ่มต้นจากการชื่นชม เขาแม่งโคตรเจ๋ง โคตรมีเสน่ห์ อยู่กับเขาแล้วรู้สึกดีสัสๆ แต่พอเราคิดว่า "กูต้องได้คนนี้เป็นของกูเท่านั้น" เราเริ่มอยากให้เขาอยู่กับเราเสมอ อยากให้เขาสนใจแต่เรา อยากให้เขาเป็นแบบที่เราต้องการ

จากที่เคยเป็นความรัก มันกลายเป็นความยึดติด มึงเริ่มเปลี่ยนจาก "การชื่นชม" เป็น "การควบคุม" มึงอาจจะคิดว่า ถ้ารักกัน มึงต้องมีสิทธิ์กำหนดอะไรบางอย่างได้บ้าง แต่จริงๆ แล้ว ถ้ามึงพยายามจะเปลี่ยนเขาให้เป็นแบบที่มึงต้องการ มึงไม่ได้รักเขาจริงๆ หรอก มึงแค่รักภาพในหัวของมึงเอง

ลองนึกถึงแมว

ถ้ามึงรักแมว แต่มึงบังคับให้มันนั่งตักตลอดเวลา ห้ามไปไหน… สุดท้ายมันจะข่วนหน้ามึงแล้วหนีไป

แต่ถ้ามึงรักแมว แล้วปล่อยมันเป็นตัวของตัวเอง เดี๋ยวมันจะเดินกลับมาหามึงเองแบบ VIP

ความรักก็แม่งเหมือนกัน ถ้ารักใคร ปล่อยให้เขาเป็นตัวของตัวเอง ถ้ามันใช่ เขาจะอยู่เอง ถ้าไม่ใช่ ต่อให้ล็อกห้องใส่กุญแจไว้ เขาก็จะหนีออกทางหน้าต่าง

แต่ถ้าเผลอเด็ดดอกไม้ไปแล้วล่ะ?

บางทีชีวิตแม่งก็ไม่ได้ง่ายขนาดนั้น บางครั้งเราก็พลาด เผลอเด็ดดอกไม้ไปแล้ว ทำไงดี? คำตอบคือ “ก็ปลูกใหม่ดิ!”

รักพังไปแล้ว? เรียนรู้จากมัน!

เคยครอบครองจนอีกฝ่ายอึดอัด? เปลี่ยนเป็นให้พื้นที่แทน!

เคยเสียไปแล้ว? มันอาจไม่ใช่จุดจบ แต่มันคือจุดเริ่มต้นของดอกไม้ดอกใหม่ ที่มึงจะดูแลมันได้ดีขึ้นกว่าเดิม

รักต้องปล่อย รักต้องดูแล ไม่ใช่รักเพื่อครอบครอง

ถ้ารักใคร จงรักเขาในแบบที่เขาเป็น ไม่ใช่ในแบบที่มึงต้องการให้เขาเป็น และถ้าเคยทำพัง ก็อย่ากลัวที่จะเริ่มใหม่ แค่ครั้งนี้ อย่าเผลอไปเด็ดดอกไม้อีกก็พอ