เรื่องสั้น:ทายนักรักซะ

“กูจะดูหมอ”

ข้าวพูดขึ้นลอยๆ ทั้งที่ในมือยังถือแก้วน้ำแดงจากโรงอาหาร เขาเหลือบตามองไอ้กลุ่มเพื่อนที่นั่งล้อมวงกันอยู่ตรงโต๊ะม้าหิน เห็นพวกมันเม้าท์กันเรื่อง “วีร์” ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นหมอดูประจำมหา’ลัย ดูแม่นอย่างกับตาเห็น

“มึงเชื่อด้วยเหรอวะ ไอ้วีร์น่ะ?” ไอ้บอสขมวดคิ้ว มันดูเหมือนไม่ค่อยอินกับเรื่องพวกนี้เท่าไหร่

“ไม่เชื่อ แต่เห็นแม่งแม่นกันทุกคน กูเลยอยากลอง” ข้าวยักไหล่ ทำเหมือนไม่ได้จริงจัง แต่ในใจดันมีความสนใจขึ้นมาจริงๆ ไม่รู้เพราะอะไร บางทีมันก็เหมือนเป็นข้ออ้างให้ได้ไปคุยกับวีร์มากกว่า

สุดท้าย ข้าวก็เดินไปยังโต๊ะข้างสวนหย่อมที่มีคนรุมล้อมอยู่ไม่มาก พอแหวกกลุ่มนักศึกษาที่กำลังต่อคิวออก ก็เห็นวีร์นั่งอยู่กับไพ่ทาโรต์ตรงหน้า ใบหน้าหล่อเหลามีรอยยิ้มบางๆ ที่เหมือนจะอ่านคนออกตั้งแต่ยังไม่เปิดไพ่

“มาดูหมอ?” วีร์ถามโดยไม่เงยหน้าขึ้นมองเหมือนรู้ว่าข้าวมายืนอยู่แล้ว

“เออ” ข้าวตอบเสียงห้วน ไม่อยากให้ดูออกว่าตื่นเต้น วีร์เงยหน้าขึ้นมาสบตาแว้บนึง ก่อนจะผายมือให้เขานั่งลงตรงข้าม

“คิดอะไรอยู่ล่ะ มึงถึงได้อยากดูดวง” วีร์หยิบไพ่ขึ้นมาสับ ไม่ได้ละสายตาจากข้าวเลย

“ก็แค่อยากรู้ว่า...ความรักกูจะเป็นยังไง” ข้าวตอบไปแบบไม่คิดอะไร แต่ดันรู้สึกว่าคำพูดตัวเองมันแปลกๆ ชอบกล

วีร์หัวเราะเบาๆ ก่อนจะเริ่มเปิดไพ่ ข้าวจ้องมองมือเรียวนั่นที่ค่อยๆ เปิดไพ่ทีละใบ โดยไม่ทันรู้ตัวเลยว่าสายตาของวีร์ก็มองเขาอยู่เหมือนกัน

“ความรักมึงน่ะ...” วีร์ลากเสียงยาวเหมือนจะตั้งใจแกล้ง ข้าวเลิกคิ้วอย่างหงุดหงิด

“อะไรวะ?”

“มันก็อยู่ตรงหน้า แต่เสือกมองไม่เห็นเอง” วีร์ยิ้มมุมปาก ก่อนจะเก็บไพ่เข้ากอง ข้าวขมวดคิ้ว

“พูดอะไรของมึงวะ หมายความว่าไง?”

“ก็ลองคิดดีๆ มึงชอบใครอยู่หรือเปล่า? หรือมีใครที่มึงอยู่ด้วยแล้วใจเต้นแรง?”

ข้าวชะงักไปนิดหน่อย ความรู้สึกบางอย่างตีขึ้นมาโดยไม่ทันตั้งตัว แล้วทำไมเขาต้องคิดถึงวีร์ด้วยวะ?

หลังจากนั้น ข้าวก็เริ่มทำเป็นแวะเวียนไปหาวีร์บ่อยขึ้น อ้างว่ามีเรื่องอยากดูหมอ แต่จริงๆ คืออยากเจอหน้า วีร์ก็เหมือนจะรู้ทัน แต่ไม่พูดอะไร แค่ยิ้มกวนๆ ใส่ทุกครั้ง

จนวันที่ข้าวทนไม่ไหว เลยถามออกไปตรงๆ

“มึงแม่ง...เป็นหมอดูจริงป่ะวะ?”

“ทำไม? ไม่แม่นเหรอ?” วีร์ยิ้มขำๆ

“ก็ไม่รู้ดิ แต่ทำไมกูรู้สึกว่า...มึงแม่งทำกูหวั่นไหวมากกว่าไพ่จะทำอีกวะ”

วีร์หัวเราะ ก่อนจะเอื้อมมือมาขยี้หัวข้าวเบาๆ

“กูก็แค่ทำนายความจริง...ว่ามึงน่ะชอบกูอยู่”

ข้าวอึ้งไป แต่ก็พยายามตีหน้าขรึมกลบเกลื่อน

“ใครชอบมึง? เพ้อเจ้อแล้ว”

“อ้อ เหรอ งั้นก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูจะทำให้มึงยอมรับเอง” วีร์ยิ้มกว้าง พร้อมกับส่งสายตาท้าทาย ข้าวกัดฟันกรอด แต่ใบหน้ากลับร้อนผ่าวอย่างห้ามไม่อยู่

สุดท้าย วีร์ก็ค่อยๆ แทรกซึมเข้ามาในชีวิตข้าวจนเต็มไปหมด ทั้งคำพูดกวนๆ การแหย่เล่น และไอ้การทำนายชวนเขินนั่น ทำให้ข้าวยอมรับกับตัวเองว่าตกหลุมรักวีร์จริงๆ

บางที การดูหมอครั้งนั้นอาจไม่ได้ทำนายอนาคตอะไรเลย แต่เป็นการสร้างโอกาสให้หัวใจได้เจอกัน

และสุดท้าย...ก็ยอมรับว่า “รัก” ไปเต็มหัวใจ