เรื่องสั้น:เกมนี้ มึงแพ้ แต่กูรัก

เสียงกดปุ่มรัว ๆ ดังแข่งกับเสียงประกาศคะแนนจากจอเกมตู้ บรรยากาศร้านอาเขตเต็มไปด้วยแสงไฟกระพริบและเสียงเกมแข่งรถที่กำลังดำเนินไปอย่างดุเดือด คนอื่นอาจเห็นเป็นแค่การแข่งขันธรรมดา แต่สำหรับ "บูม" กับ "ไอ้เรย์" นี่แม่งเป็นศึกแห่งศักดิ์ศรี

"มึงพร้อมยัง?"

"พร้อมเหี้ยไร กูเกิดมาเพื่อชนะอยู่แล้ว"

บูมยิ้มมุมปากอย่างกวนตีน หยอดเหรียญลงตู้ Street Fighter II แล้วเลือกตัวละครโปรด กดปุ่มดังปั้ก ๆ จนไอ้เรย์มองค้อน มันเอี้ยวตัวบิดขี้เกียจสองสามที ก่อนจะหยอดเหรียญบ้าง

"รอบนี้กูต้องชนะ"

"ฝันไปเถอะครับพ่อ"

เสียงต่อสู้ระหว่างตัวละครในจอดังขึ้นพร้อมเสียงปุ่มกดรัวเป็นจังหวะ มือของไอ้เรย์ขยับไวราวกับกลัวว่าอีกฝ่ายจะล่วงรู้กลยุทธ์ แต่ไม่ว่ายังไง บูมก็ยังเป็นต่อ มันพุ่งเข้าโจมตีด้วยคอมโบสุดเทพ ก่อนจะปิดท้ายด้วย "ฮาโดเคน" ส่งตัวละครของเรย์ปลิวกระเด็นไปสุดขอบจอ

"KO!"

"ไอ้เหี้ย! แม่งงงง!" เรย์สบถลั่น ทิ้งตัวพิงพนักเก้าอี้อย่างเซ็งจัด

บูมยักไหล่ เดินไปหยิบโค้กกระป๋องมาส่งให้เพื่อน "เอ้า ค่าปลอบใจ"

ไอ้เรย์รับไป กระดกหมดในรวดเดียว ก่อนจะวางกระป๋องเปล่าลงเสียงดังแล้วหันไปจ้องบูมตาเขม็ง

"รอบนี้มึงเอาอะไรเป็นรางวัล?"

"เดี๋ยว กูต้องเป็นคนถามดิ"

"งั้นก็ถาม"

บูมขำ มันเคาะนิ้วลงบนตู้เกมครุ่นคิด "เออ งั้นถ้ามึงแพ้อีก รอบหน้ากูจะสั่งให้มึงทำอะไรก็ได้"

"ได้ ถ้างั้นถ้ากูชนะ มึงต้องทำอะไรก็ได้ที่กูสั่งเหมือนกัน"

"ฮั่นแน่ มั่นใจขนาดนั้นเลยเหรอ"

เรย์ยิ้มเยาะ มันหยอดเหรียญลงตู้พร้อมกดเลือกตัวละครเดิมของมัน

"กูมั่นใจว่ากูต้องชนะให้ได้สักครั้ง"

"กูแพ้เสมอ แต่แม่งก็ยังอยากแข่ง"

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกมันเดิมพันกันแบบนี้ ตั้งแต่รู้จักกันตอนปีหนึ่งในคณะ พวกมันแข่งกันทุกอย่าง ตั้งแต่เกมมือถือยันแข่งกินชาบูเร็ว กูชนะมันทุกอย่าง แต่มันก็ยังไม่เคยเลิกแข่งสักที

"มึงไม่เบื่อเหรอวะ? แข่งกี่ทีก็แพ้"

"กูแค่ไม่ชอบยอมแพ้ไง"

บูมหัวเราะ หยอดเหรียญลงตู้เกมอีกรอบ เรย์ยังคงมีประกายไฟในดวงตา ถึงจะแพ้ทุกครั้ง แต่มันก็ยังสู้ต่อเสมอ

รอบนี้เหมือนเดิม ไม่ถึงสองนาที บูมก็กดไอ้เรย์ร่วงไปอีกครั้ง

"KO!"

"แม่งเอ๊ย!!" เรย์ขยี้หัวตัวเองอย่างหงุดหงิด ขณะที่บูมหัวเราะชอบใจ

"โอเค ถึงเวลาทำตามคำสั่ง"

เรย์มองค้อน "ว่ามาเหอะ"

บูมยกนิ้วขึ้นแตะคาง ทำทีเป็นครุ่นคิด "กูอยากให้มึงไปตะโกนหน้าร้านว่า 'บูมคือสุดยอดตำนานแห่งอาเขต'"

ไอ้เรย์กลอกตา แต่ก็เดินไปที่หน้าร้านแล้วตะโกนอย่างไม่อายฟ้าดิน "บูมคือสุดยอดตำนานแห่งอาเขต!"

เสียงฮาครืนดังจากเด็กวัยรุ่นแถวนั้น เรย์เดินกลับมานั่งลงข้าง ๆ ทำหน้าเซ็งจัด "พอใจยัง?"

บูมยักไหล่ "มาก"

"กูชนะแล้ว มึงรู้ตัวไหม?"

หลังจากวันนั้น พวกมันก็ยังคงแข่งกันเรื่อย ๆ ไม่ว่าจะเป็นที่ร้านเกม ออนออนไลน์ หรือแม้แต่แข่งวิ่งไปขึ้นรถเมล์

แต่วันหนึ่ง ไอ้เรย์ก็เลิกแข่งไปดื้อ ๆ

"มึงไม่เล่นแล้วเหรอ?"

"ไม่"

"ทำไมวะ?"

เรย์ยิ้มขำ วางจอยลงบนโต๊ะแล้วเอนตัวพิงโซฟา "กูชนะแล้ว"

บูมขมวดคิ้ว "ชนะเหี้ยไร กูยังไม่เห็นมึงชนะสักเกม"

เรย์ยิ้มมุมปากแล้วตบหัวบูมเบา ๆ "กูไม่ได้อยากชนะเกม กูอยากชนะใจมึง"

บูมอ้าปากค้าง นิ่งไปเป็นวินาทีก่อนจะเบือนหน้าหนี "ไอ้เวร พูดอะไรน่าขนลุก"

"ทำไม มึงแพ้แล้วไม่อยากยอมรับเหรอ?"

บูมทำเป็นไม่สนใจ แต่หน้ามันแดงจนเห็นได้ชัด ไอ้เรย์หัวเราะเบา ๆ ก่อนจะกอดคออีกฝ่าย "กูแพ้มึงทุกเกม แต่มึงแพ้กูในเรื่องนี้ กูก็โอเคว่ะ"

บูมยกมือผลักหน้าไอ้เรย์ออก "มึงนี่แม่ง..."

"มึงรักกูยัง?"

"กูยังไม่ได้ตอบตกลงเลยเว้ย!"

"งั้นก็แข่งกันต่อไปดิ จนกว่ามึงจะยอมแพ้"

บูมหัวเราะออกมาอย่างจนใจ มันรู้ตัวมาตลอดว่าการแข่งขันระหว่างมันกับไอ้เรย์ไม่ใช่แค่เรื่องของเกม แต่เป็นเรื่องของเวลาที่ใช้ด้วยกัน มันแค่แกล้งทำเป็นไม่รู้

"เออ ๆ กูแพ้ก็ได้"

"ว่าไงนะ กูไม่ได้ยิน"

บูมถอนหายใจ "กูแพ้!"

เรย์ยิ้มกว้างก่อนจะรวบตัวบูมเข้ามากอดแรง ๆ "เกมจบแล้ว"

"เหี้ย กูหายใจไม่ออก!!"

"แต่มึงแม่งน่ารักว่ะ"

บูมสบถ แต่ก็ไม่ได้ผลักออกไปไกลมากนัก เพราะบางทีการแพ้ให้ไอ้เรย์... ก็อาจเป็นชัยชนะที่ดีที่สุดแล้วก็ได้