แรงบันดาลใจในการเขียนเพลง 'บ้านกูก็มี'

อาจจะสงสัยว่าเพลง "บ้านกูก็มี" เกิดขึ้นได้ยังไง เพราะจากเนื้อหาของเพลงมันฟังดูโคตรเกรียนและมีความบลัฟสูงมาก! แต่เอาจริงๆ แล้ว มันไม่ได้มีอะไรซับซ้อนเลย แค่การเดินสวนบึงหนองบอนกับเพื่อนคนหนึ่งในช่วงเวลาที่เราคิดว่ามันแค่วันธรรมดา... แต่เอาจริงๆ มันกลายเป็นจุดเริ่มต้นของเพลงนี้ไปซะได้!

เรื่องมันเริ่มจากช่วงที่เรากับเพื่อนชอบไปเดินเล่นที่สวนบึงหนองบอน (สวนสาธารณะทั่วไปที่มีต้นไม้และอากาศดี) คือสวนนี้มันเหมาะกับการไปเดินยืดเส้นยืดสายมากๆ ไม่ต้องคิดอะไรเยอะ แค่เดินไปเรื่อยๆ ดูหมาน่ารักๆ ที่เจ้าของพามาเดินเล่น หรือบางทีก็สอดส่องหนุ่มๆ ที่เดินผ่านมา (ถ้ามีหนุ่มหล่อๆ ก็คงต้องแอบมองกันหน่อย) เพื่อนคนนี้มันก็ชอบชวนไปดูหมา ดูหนุ่มอย่างนี้แหละ!

วันนั้นก็เป็นวันที่เหมือนทุกวัน เรากับเพื่อนกำลังเดินเล่นไปเรื่อยๆ ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก แต่ระหว่างที่เดินไปก็มีอะไรบางอย่างที่ทำให้เรื่องมันกลายเป็นประเด็นใหญ่ได้เลย! คือเพื่อนมันเห็นอะไรบางอย่างเข้าก็พูดขึ้นว่า “เฮ้ย มึง! ตัวเหี้ยตัวนี้ดูสิ!” ตอนนั้นกูก็ยังไม่ทันได้คิดอะไร มันเป็น “ตัวเหี้ย” ที่มันเห็นอยู่ข้างทางนั่นแหละ! (สิ่งมีชีวิตที่เราเรียกกันว่า “เหี้ย” นี่แหละ)

แต่แล้วจุดเปลี่ยนมันเกิดขึ้นตอนที่กู (ด้วยความปากเร็ว) ก็เลยสวนกลับไปแบบไม่คิดว่า “เออ แบบนี้แถวบ้านกูก็มีนะ!” ตอนนั้นมันยังไม่ค่อยคิดอะไรเพราะแค่แซวเล่นๆ กับเพื่อน แต่มันยังไม่จบ!

ไอ้เพื่อนมันที่แซวเราอยู่ก่อนหน้านี้ ก็ดันยิ้มหน้ามั่นแล้วตอบกลับไปว่า “ก็มึงไง! ตัวเหี้ยที่บ้านมึงก็มี!” โอ้โห! คำนี้มันไปโดนเข้าแล้ว! จากที่เรากำลังเดินไปเพลินๆ อยู่ในสวนบึงหนองบอน กลับกลายเป็นว่าเราหัวเราะไม่หยุดเลย เพราะคำตอบมันฮามาก! มันไม่ได้พูดแค่แซวเล่นๆ แต่มันกลายเป็นคำที่ทำให้เรานึกถึงการบลัฟที่ไม่มีที่สิ้นสุด

ตอนนั้นมันก็เหมือนกับว่า เอาล่ะ! เรามีคำพูดนี้แล้วนี่แหละที่ทำให้เกิดเพลง "บ้านกูก็มี" ขึ้นมา! เพราะคำพูดที่มันบอกว่า "ตัวเหี้ยที่บ้านมึงก็มี" มันคือคำที่เรียกได้ว่าแซวกันจนไม่มีอะไรหยุดได้แล้ว! แล้วกูก็เริ่มคิดว่ามันจะฮาไปไหมถ้าเอามาทำเพลงล่ะ? แล้วก็เริ่มแต่งเนื้อเพลงจากการบลัฟแบบนี้เลยครับ!

ในเพลง "บ้านกูก็มี" จริงๆ แล้วมันก็แค่การตอบโต้แบบบลัฟเล่นๆ ไปเรื่อยๆ อย่างเช่นใน Verse 1 ที่เราพูดถึงสิ่งที่เรา "มี" ไปเรื่อยๆ เช่น "กูเพิ่งซื้อรถใหม่ สีแดงซิ่งไวได้ใจดี!" แล้วเพื่อนก็ไม่รอช้า รีบสวนกลับมาว่า "บ้านกูก็มี ขับเวฟไปไหนก็ไวเหมือนกัน" และแน่นอนว่า “บ้านกูก็มี” กลายเป็นคำตอบที่ใช้ตอบได้ทุกเรื่อง!

แล้วใน Pre-Chorus กูถึงขั้นขอย้ำให้มันรู้ว่าไม่ว่าใครจะพูดอะไร “บ้านกูก็มี” อะไรที่มึงจะพูดบ้านกูก็มีหมด!

ต่อมาก็กลายเป็นเพลงที่เต็มไปด้วยการบลัฟกันระหว่างเรากับเพื่อน ทุกอย่างที่เราเห็นก็สามารถตอบได้ด้วยคำว่า "บ้านกูก็มี" แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องแซวเล่นๆ ที่เราไม่เคยคิดว่าจะมีเพลงจากเหตุการณ์แบบนี้

สุดท้ายที่ทำให้มันจบลงก็ไม่ใช่แค่เรื่องของคำว่า “ตัวเหี้ย” เท่านั้น แต่การตอบโต้ที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นทำให้ทุกอย่างมันกลายเป็นความสนุกสนานที่ไม่หยุดยั้ง 

สรุป ก็คือทุกอย่างที่เกิดขึ้นในสวนบึงหนองบอนนั้นแหละที่เป็นจุดเริ่มต้นของเพลง "บ้านกูก็มี"! มันมาจากคำพูดที่หลุดออกมาจากปากเพื่อนเรา และการบลัฟกันเล่นๆ ว่า “ตัวเหี้ยที่บ้านมึงก็มี” ซึ่งทำให้เราเกิดแรงบันดาลใจในการแต่งเพลงสุดเกรียนนี้ขึ้นมา!

และตอนนี้ทุกคนก็รู้แล้วว่า "บ้านกูก็มี" เป็นคำตอบที่ใช้ได้ทุกเรื่องจริงๆ!

แล้วก็เลยได้แรงบันดาลใจว่า ตัวละครที่ร้องเพลงนี้ ควรเป็น รีลโซลคีน เพราะมันเกรียนมากในระดับที่ว่าบลัฟแหลกแบบไม่มีหยุด! แบบว่าพระเอกขี้บลัฟเกินทนเลยจริงๆ ทุกคำพูดที่หลุดออกมาเป็นต้องแซวและโต้ตอบกันแบบไม่มีใครยอมใคร มันก็เหมือนกับ "บ้านกูก็มี" นี่แหละ ที่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น รีลจะตอบทุกอย่างด้วยการบลัฟสุดๆ ไปเลย

จริงๆ แล้ว รีลเคยมีเพลงแบบนี้มาแล้ว สไตล์เพลงของเขาเนี่ยเต็มไปด้วยความเกรียน ความฮา และการบลัฟคู่ต่อสู้อย่างแรง! ทุกครั้งที่มีเพลง ก็เหมือนจะเป็นการท้าทายทุกคนว่า "มาลองบลัฟกับกูดูไหม?" มันคืองานที่รีลถนัดสุดๆ โดยเฉพาะเวลาเจอกับคู่หูสุดซี้อย่าง ชิโด ที่ต้องมารับบทตัวเองโดนบลัฟไปตลอด!

ชิโดก็เป็นแบบที่ทุกคนรู้กันว่าเขาไม่ได้เป็นคนง่ายๆ ที่จะโดนบลัฟแล้วเงียบ แต่เพราะเป็นคู่หูของรีลเลยทำให้เขามักจะตกเป็นเป้าของการแซวและบลัฟอย่างไม่ยั้ง! ด้วยความที่ชิโดเป็นคนที่ยอมรับได้ทุกเรื่อง และมีความขำขันในตัวเองไม่ต่างจากรีล พวกเขาก็เลยสามารถสร้างเพลงสุดเกรียนได้จากการที่รีลบลัฟชิโดสุดพลังไปเรื่อยๆ จนกลายเป็นสไตล์ที่ไม่มีใครเหมือน

แน่นอนว่า คู่หูของเขาอย่างชิโดก็จะโดนรีลบลัฟไปตลอดเวลานี่แหละ! มันจะเป็นส่วนหนึ่งของคาแรคเตอร์ของทั้งคู่ ที่ทำให้ความเกรียนของเพลงนี้ล้นทะลักไปอีกขั้น! พอมีการโต้ตอบบลัฟๆ กันแบบนี้ คนที่ได้ฟังหรือดูคลิปบางทีรู้สึกเหมือนพวกเขาไม่ได้ร้องเพลง แต่เป็นการต่อสู้ของการบลัฟที่ไม่มีวันจบ!

ดังนั้นจากแรงบันดาลใจที่เกิดขึ้นในสวนบึงหนองบอนกับเพื่อน กลายมาเป็น "บ้านกูก็มี" เพลงที่ไม่เพียงแต่เป็นการบลัฟเล่นๆ แต่ยังสะท้อนตัวตนของรีลโซลคีนได้ดีสุดๆ ซึ่งเขาจะใช้การบลัฟและการแซวอย่างไม่มีที่สิ้นสุดในทุกเพลงของเขา!