เรื่องสั้น:พัดลมตัวเดียวกับใจสองดวง

ห้องพักนักศึกษาหอ C ชั้นสาม ห้อง 305 กับ 306 เป็นห้องติดกัน ผนังบางจนได้ยินเสียงขยับเก้าอี้ของอีกฝ่าย และที่สำคัญ… พัดลมของห้อง 305 พังบ่อยเป็นว่าเล่น

"กูขอยืมพัดลมหน่อย"

ไอ้ต้น เจ้าของห้อง 305 โผล่มาที่ห้อง 306 อย่างหน้าตาเฉย ไม่ใช่ครั้งแรกที่มันมาเคาะห้องขอยืมพัดลม ไอ้พัดลมห่วยๆ ของมันแม่งเสียเป็นกิจวัตร ตอนแรกกูก็ให้ยืมเพราะน้ำใจเพื่อนร่วมชั้นปี แต่ตอนนี้เริ่มไม่แน่ใจแล้วว่ามันใช้ข้ออ้างนี้เพราะพัดลมเสียจริง หรือเพราะมันอยากเข้ามาในห้องกู

กูชื่อพีท เจ้าของห้อง 306 และเจ้าของพัดลมที่ถูกเวียนไปใช้ห้องข้างๆ เกือบทุกอาทิตย์

"เอาไปดิ อย่าทำพังล่ะ" กูถอนหายใจ ยกพัดลมส่งให้มัน ไอ้ต้นรับไปแล้วยิ้มกวนตีน "มึงนี่ใจดีว่ะ"

"กูแค่รำคาญเสียงเคาะประตู"

"เอ้า ซึนว่ะ"

กูไม่ได้ซึน กูแค่… ไม่รู้จะจัดการกับความรู้สึกตัวเองยังไงเวลาเห็นมันยืนอยู่ตรงนี้

—

คืนวันนั้น อากาศร้อนสัด พัดลมในห้องกูหายไปพร้อมกับต้น กูต้องเปิดหน้าต่างรับลมธรรมชาติแทน แต่แทนที่จะได้ลมเย็นๆ สิ่งที่ได้กลับเป็นเสียงห้องข้างๆ ดังลอดเข้ามา

"อ๊ะ… ร้อนว่ะ…"

เสียงแม่งเหมือนคนโดนอะไรบางอย่างทำร้ายอยู่ ไอ้ห่า ต้นมันทำอะไรวะ?

"โอย… พัดลมแม่งพังอีกแล้ว"

อ้อ…

"พีท กูขอยืมตัวมึงหน่อย"

"ห๊ะ?" กูหันไปมองทางระเบียง ก็เห็นหัวไอ้ต้นโผล่มาจากห้องข้างๆ มันปีนออกมายืนเกาะราวระเบียงห้องกู

"พัดลมมึงพังเหรอ?"

"เปล่า พัดลมมึงพัง"

"ห๊ะ?"

"กูเปิดใช้ได้แค่สองคืนมันก็ดับ พัดลมมึงแม่งหมดอายุไขแล้วว่ะ"

กูขมวดคิ้ว มันโยนพัดลมกลับมาให้กูทางระเบียง ตอนแรกกูว่าจะบ่น แต่มันทำหน้าหงอยเหมือนหมาถูกทิ้ง

"แล้วมึงจะทำไง?"

"กูกะจะมายืมตัวมึงแทนไง"

"…มึงหมายความว่าไง?"

"คือ… มึงมาอยู่ห้องกูก่อนก็ได้ จะได้ไม่ร้อน"

กูมองหน้ามันสลับกับพัดลมพังๆ แล้วถอนหายใจ กูกำลังจะบอกว่ามันดูเป็นข้อเสนอที่โคตรพิลึก แต่พอเห็นสีหน้ามัน กูกลับรู้สึกเหมือนมันไม่ได้อยากได้แค่คนมานั่งแก้ร้อนด้วย

มันอยากได้กู

—

คืนนั้นกูนอนห้องไอ้ต้น กูพยายามไม่คิดมาก แต่มันแม่งยิ่งกว่าอยู่ด้วยกันเฉยๆ มันอ้อนกูแบบหน้าด้านๆ

"พีท กูหนาว"

"เมื่อกี้บอกว่าร้อน"

"ตอนนี้หนาว" มันขยับเข้ามาใกล้ กูเบี่ยงตัวหนี แต่มันดึงแขนกูไว้

"มึงกอดกูหน่อย"

กูนิ่งไปสามวินาที ก่อนจะยกแขนขึ้นตบหัวมันเบาๆ "ไอ้เวร"

"มึงก็รู้ว่ากูไม่ได้ขอยืมพัดลมเฉยๆ หรอก" มันพูดเบาๆ แต่มันชัดเจนมาก

กูรู้ว่ามันหมายความว่ายังไง

กูรู้ว่ากูเองก็แอบชอบมันมานาน

"เออ" กูพยักหน้าแล้วขยับเข้าไปใกล้ เอื้อมมือไปเปิดพัดลมที่ตอนนี้หมุนได้เป็นปกติ "แต่พัดลมกูใช้ได้แล้วนะ"

"แล้วมึงจะคืนห้องกูมั้ย?"

"ไม่คืน"

"อ้าว"

"เพราะกูกะจะขอยืมหัวใจมึงด้วย"

ไอ้ต้นหัวเราะแล้วดึงกูเข้ากอด

และคืนนั้น กูไม่ต้องใช้พัดลมอีกเลย