เรื่องสั้น:เครื่องคีบหนีบรัก

"มึงไม่มีทางคีบได้หรอก"

เสียงของไอ้ภามดังขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มกวนๆ ของมัน ตอนที่กูหย่อนเหรียญลงไปในตู้คีบตุ๊กตา กูหรี่ตามองมัน นี่มันท้าทายกันใช่ไหม?

"ถ้ากูคีบได้ มึงจะว่าไง?"

"เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว" มันหัวเราะ "มึงอะโคตรงุ่มง่าม"

"ถ้ากูคีบได้ มึงต้องเลี้ยงข้าวกูหนึ่งเดือน"

"เอาดิ แต่ถ้ามึงไม่ได้ มึงต้องคีบให้กูจนกว่าจะได้"

กูยิ้มมุมปาก กติกาน่าสนใจดี กูไม่ใช่คนชอบแข่งอะไรไร้สาระแบบนี้ แต่เห็นหน้ามันตอนมั่นใจเกินเบอร์แล้วของขึ้นว่ะ

1. จุดเริ่มต้นของสงครามตุ๊กตา

กูควบคุมที่คีบ พยายามเล็งตัวตุ๊กตาหมีสีเทาในตู้ มันดูเป็นตัวที่จับง่ายสุด...หรืออย่างน้อยกูก็คิดแบบนั้น

แต่แล้ว… ที่คีบดันหลุดตุ๊กตาก่อนถึงปากช่องซะงั้น!

"ฮ่าๆๆๆ" ไอ้ภามแทบลงไปชักดิ้นชักงอกับพื้น "กูบอกแล้ว! มึงแม่งโคตรงุ่มง่าม!"

กูเม้มปาก นี่มันไม่ใช่เรื่องแค่คีบตุ๊กตาแล้ว นี่คือศึกศักดิ์ศรี! กูหยอดเหรียญใหม่ รอบนี้แหละ…

หนึ่งรอบ...สองรอบ...สิบรอบ…

ตุ๊กตาแม่งไม่ยอมขึ้นมาเลย

ไอ้ภามกอดอกยืนหัวเราะพลางตบไหล่กู "กูว่าเลิกเถอะว่ะมึง เสียตังค์ไปเท่าไหร่แล้วเนี่ย?"

"กูไม่เลิกจนกว่าจะได้"

มันชะงัก เหมือนจะไม่คิดว่ากูจะจริงจังขนาดนี้

2. จากศึกศักดิ์ศรีสู่ความรู้สึกแปลกๆ

กูคีบตุ๊กตาต่อเป็นรอบที่ยี่สิบกว่าๆ ในขณะที่ไอ้ภามเริ่มหุบยิ้ม "มึง...ไม่ต้องขนาดนี้ก็ได้ปะ"

"มึงกลัวแพ้เหรอ?"

มันหลบตา "เปล่า"

ผ่านไปอีกสิบรอบ… ในที่สุด! ตุ๊กตาหมีสีเทาถูกคีบขึ้นมาและตกลงในช่องรับของ!

"กูทำได้!" กูแทบกระโดดกอดตู้เกม "เห็นมั้ย กูทำได้โว้ย!"

กูหยิบตุ๊กตาขึ้นมา พลางยื่นให้มัน "มึงแพ้แล้ว รับไปซะ"

ไอ้ภามมองตุ๊กตาแล้วเม้มปาก กูสังเกตเห็นหูนั่นมันขึ้นสีจางๆ

"อะไรของมึง? หรือกลัวกูทวงค่าข้าว?"

"...เปล่า กูแค่...ไม่คิดว่ามึงจะจริงจังขนาดนี้"

"เพราะมึงบอกว่ากูทำไม่ได้ไง"

มันเงียบไปสักพัก แล้วพูดเบาๆ "จริงๆ แล้ว กูอยากให้มึงคีบให้กูอยู่แล้ว"

กูขมวดคิ้ว "หา?"

"กูแค่อยากให้มึงตั้งใจทำอะไรสักอย่างเพราะกู"

กูนิ่งไปพักหนึ่ง สมองเริ่มประมวลผลในสิ่งที่มันพูด นี่มัน… มันกำลังบอกอะไรกับกูอยู่?

3. บทสรุปของศึกคีบตุ๊กตา

"มึง..." กูมองหน้ามัน "นี่มันอะไรวะ?"

ไอ้ภามหน้าแดงกว่าเดิมแล้วรีบเบือนหน้าไปทางอื่น "ไม่มีอะไร"

กูไม่รู้ทำไม ใจมันเต้นแรงขึ้นมาเฉยๆ

...หรือบางที กูอาจจะรู้อยู่แล้ว แต่ไม่อยากยอมรับ

"ถ้ามึงอยากได้ตุ๊กตา มึงบอกกูตรงๆ ก็ได้ ไม่เห็นต้องใช้วิธีนี้" กูแกล้งพูดกลั้วหัวเราะ

ไอ้ภามหันขวับมา มันขยับเข้ามาใกล้กูกว่าเดิม "ถ้ากูบอกตรงๆ แล้วมึงจะให้มั้ย?"

กูเงียบไปนิดหน่อยก่อนจะเบนสายตาไปมองตุ๊กตาในมือ

...แล้วกูใช้มันยัดเข้าหน้ามัน "เอาไป!"

"โอ๊ย! ไอ้เวร!"

มันหัวเราะ กูก็หัวเราะ ทั้งๆ ที่ใจแม่งเต้นโคตรแรง นี่กูทำอะไรวะ?

ไอ้ภามมองตุ๊กตาในมือแล้วกระซิบเบาๆ "...ขอบคุณนะ"

กูไม่ได้พูดอะไร กูแค่สบตามันแล้วคิดว่า…

ศึกครั้งนี้กูอาจจะชนะก็จริง

แต่แม่ง... กูแพ้ให้มันว่ะ