แรงบันดาลใจในการเขียนเพลง 'นั่นอะไรว๊ะ'

หลายเดือนก่อนกูได้ไปเดินเล่นกับเพื่อนที่สวนบึงหนองบอน อากาศดีมาก ร่มรื่นสุดๆ ต้นไม้เขียวขจีเต็มไปหมด แถมลมพัดเย็นๆ ด้วย เหมาะกับการมานั่งชิลล์ แต่แน่นอน กูไม่ได้มาแค่ชิลล์หรอก มากับเพื่อนสายเกรียน จะให้ชิลล์ได้ยังไง

สวนบึงหนองบอนนี่เป็นสวนสาธารณะใหญ่ในกรุงเทพฯ อยู่ใกล้ๆ กับสวนหลวง ร.9 เลย พื้นที่กว้างมาก ประมาณ 600 ไร่ เหมือนเป็นโอเอซิสกลางเมืองก็ว่าได้ ที่นี่เป็นทั้งแหล่งพักผ่อนหย่อนใจและอ่างเก็บน้ำขนาดใหญ่ เหมาะกับคนชอบออกกำลังกาย เล่นกีฬาทางน้ำ หรือปั่นจักรยาน มีทั้งเส้นทางเดิน-วิ่งรอบบึง และเลนจักรยานที่ยาวเป็นกิโลฯ บรรยากาศคือร่มรื่นสุดๆ เพราะมีต้นไม้ใหญ่เรียงรายไปตลอดทาง

วิวของบึงน้ำตอนเย็นคือสวยมาก แสงแดดกระทบน้ำเป็นประกาย  ลมก็พัดเย็นสบาย เหมาะกับการมาปล่อยใจหรือมานั่งคุยกับเพื่อนแบบไม่เร่งรีบ แถมบางจุดก็มีศาลานั่งเล่นให้นั่งพักด้วย

บอกเลยว่าวันนั้นแม่งโคตรสนุก หัวเราะกันจนลืมเวลา สวนบึงหนองบอนก็ยังคงเป็นที่เดิมที่เก็บความทรงจำของกูไว้เสมอ ทั้งเสียงหัวเราะ ความกวนตีน และความโง่ของกูที่แม่งทำให้เพื่อนขำจนจะขิตไปตรงนั้น

เออ...แค่ได้คิดถึงวันนั้นก็รู้สึกว่าชีวิตแม่งดีเหมือนกันนะ แม้ว่าความทรงจำพวกนี้อาจไม่ได้อยู่กับเราตลอดไป แต่แม่งก็มีค่าตลอดไปสำหรับกูแหละ

คือพวกกูแม่งชอบเล่นอะไรแปลกๆ กันอยู่แล้ว เลยมีไอเดียว่าลองเล่นเกมทาย “อะไรเอ่ย” กันดีกว่า ดูเหมือนง่ายใช่ป่ะ แต่เรื่องจริงคือ...กูไม่เคยตอบถูกเลยสักครั้ง! เล่นไปขำไป ท้องแข็งไป กูเป็นคนที่ทายมั่วแบบสุด ตอบผิดตลอด แต่ก็ยืนยันด้วยความมั่นใจเกินร้อยทุกครั้ง

ตอนนั้นเดินไปเจอต้นไม้ต้นใหญ่ ใบเยอะ มีลูกดกเต็มต้น กูหันไปบอกเพื่อนด้วยความมั่นใจสุดชีวิต
"เฮ้ย ต้นสาเกชัวร์ป้ะ มันต้องใช่!"
แล้วแม่งก็หันมาหัวเราะเสียงดัง "นี่มันต้นตีนเป็ดน้ำเว้ยอีควาย!"
กูก็แบบ...เอ้า ก็ไม่ได้ฉลาดเหมือนมึงหนิ !

ดูต้นไม้แล้วก็นึกในใจ ทำไมแม่งไม่เหมือนสาเกตรงไหนวะ ใบใหญ่ ลูกดกเหมือนกันแท้ๆ แต่พอเดินไปนั่งพักที่ศาลา กูเลยแอบเปิดมือถือหา ข้อมูลแม่งขึ้นมาชัดๆ ว่ากูโง่จริง

ต้นสาเก กับ ต้นตีนเป็ดน้ำ แม่งต่างกันตั้งแต่โครงสร้างยันสันดานต้นไม้!

ต้นสาเก ใบมันใหญ่ชิบหาย สีเขียวเข้ม แฉกเหมือนฝ่ามือยักษ์ ก้านใบยาวๆ ดูแกร่งแบบนักกล้าม ผลมันกลมโตเหมือนลูกฟุตบอล มีผิวขรุขระ เนื้อในเป็นแป้ง เอามาทำอาหารได้ อย่างขนมปังสาเกอะไรพวกนั้น

ส่วน ต้นตีนเป็ดน้ำ แม่งคนละฟีลเลย ใบมันเรียวยาว สีเขียวอ่อน เรียงตัวเป็นช่อเหมือนนิ้วมือผอมๆ ถ้าเด็ดใบจะมียางขาวเหนียวไหลออกมาให้รำคาญใจ ผลก็เป็นฝักยาวๆ คล้ายรูปไข่ พอแก่จัดจะแตกออกเป็นสองซีก มีเมล็ดแบนๆ มีปีกบางเหมือนเมล็ดยางพารา

แต่จุดที่ต่างที่สุดคือ...กลิ่น
ต้นสาเกน่ะ ไม่มีกลิ่นห่าอะไรหรอก แต่ต้นตีนเป็ดน้ำ...โอ้โห กลิ่นแม่งแรงสัส ตลบอบอวลเหมือนน้ำหอมราคาถูกผสมกลิ่นไม้เน่า คนอยู่ใกล้นานๆ มีเวียนหัวได้เลย

ไม่พอ แม่งยังไม่จบ เดินไปเจอหมาตัวนึงน่ารักชิบหาย ขาสั้นๆ เดินดุ๊กดิ๊กอยู่
"นั่นหมาพันธุ์คอร์กี้ชัวร์ป้ะ มันต้องใช่แล้วอ่ะ!"
เพื่อนก็ขำอีกละ "นี่มันชิบะเว้ยอีควาย!"
โถ่ กูก็ไม่ได้เกิดมาเพื่อรู้ทุกเรื่องเหมือนมึงหนิ ไอ้เพื่อนปากหมา!

แล้วก็พอเดินมาเรื่อยๆ กูเริ่มสงสัยว่าแม่งมีความแตกต่างอะไรมากมั้งระหว่างคอร์กี้กับชิบะ พอไปนั่งคิดๆ ก็เริ่มรู้ว่า ถึงจะมีขาสั้นเหมือนกัน แต่มันก็ไม่เหมือนกันเลยนะ

คอร์กี้ น่ะ มันตัวเตี้ยๆ อ้วนๆ หน้าตาแบบขี้เล่น ขาสั้นแต่ลำตัวยาวๆ ค่อนข้างกลมๆ สีขนก็หลากหลาย บางตัวก็มีขนยาวนิดๆ หน่อยๆ แต่ที่รู้ๆ มันดูเหมือนหมาที่น่ารักแบบสุดๆ ที่มักจะวิ่งดุ๊กดิ๊กไปมาและหัวเราะได้ตลอดเวลา

ส่วน ชิบะ น่ะ มันมีท่าทางห้าวๆ มากกว่า ขนสั้นๆ เรียบๆ แถมยังดูมีความกระตือรือร้นมากกว่า ถ้าพูดถึงหน้าตา ชิบะจะดูเรียบๆ เหมือนหมาที่ค่อนข้างจริงจังกว่า ถึงจะมีความน่ารัก แต่มันจะมีความสมส่วนและเต็มไปด้วยท่าทางที่มั่นใจ ตัวกระทัดรัดดูทะมัดทะแมง แถมหางตั้งขึ้นเหมือนท่าทางพร้อมลุย

กูขำตัวเองที่พลาด แต่ก็พอใจว่าความผิดพลาดนี้ทำให้ได้รู้มากขึ้น ขณะที่ไอ้เพื่อนยืนยิ้มแซว ก็เลยคิดในใจว่า ช่างมันเถอะ แค่เห็นหมาตัวนั้นเดินดุ๊กดิ๊กไปมา กูก็รู้สึกดีแล้ว แม้จะตอบผิด แต่หัวเราะไปด้วยกันก็สนุกดี

เอาเถอะ! มันคงจะไม่ใช่เรื่องสำคัญหรอกว่ากูจะทายผิดตลอดหรือเปล่า แต่มันคือช่วงเวลาที่เราได้ใช้ชีวิตร่วมกัน แค่มีเพื่อนอยู่ข้างๆ ทั้งที่มันก็แอบแซวได้ไม่หยุดนั่นแหละ กูก็พอใจแล้ว

แล้วก็ไม่ใช่แค่ต้นไม้กับหมานะเว้ย เดินไปเจอบ่อน้ำ เห็นปลาว่ายอยู่ไกลๆ กูฟันธง "ปลาสวายแน่เลยมึง!"
เพื่อนแหกปากหัวเราะลั่นสวน "นี่มันปลาดุกเว้ยอีควาย!"
คือมันไม่ได้จบแค่นั้นนะ กูโดนด่าตลอดทาง โดนขำใส่จนอยากจะมุดดินหนี แต่เออ...มันก็สนุกดีว่ะ 

แต่ในใจมันก็เริ่มเกิดคำถามขึ้นมาเหมือนกัน "ปลาสวายกับปลาดุกมันต่างกันยังไงวะ?"

ตอนที่เดินไปตามทางเดินนั้น กูเริ่มหาข้อมูลให้ตัวเองบ้างว่า สรุปแล้วสองตัวนี้มันต่างกันยังไง? เพราะมันก็มีลักษณะที่คล้ายกันมากกว่าที่คิด แต่ละตัวก็มีรูปร่างคล้ายๆ กัน มีขนาดใหญ่ มีหัวค่อนข้างใหญ่ และก็เป็นปลาน้ำจืดเหมือนกัน...แต่ทำไมมันถึงต่างกันได้ขนาดนี้?

ปลาสวาย มันมีลำตัวที่ยาวและแบนๆ เล็กน้อย ดูสะอาดตามากกว่าปลาดุก ขนาดตัวใหญ่กว่า และสีที่เห็นบ่อยๆ คือสีขาวนวลอมเงิน หรือบางตัวก็มีสีเงินแวววาวอย่างสวยงาม มันจะว่ายน้ำไปในที่น้ำลึกๆ อาจจะต้องการพื้นที่ที่กว้างหน่อย แต่กลับกัน ปลาดุก มันตัวสั้น หน้าใหญ่ ขวานหน่อยๆ ขุดดินได้เยอะ หน้าอ้วนๆ แต่มันกลับมีหนวดยาวสองข้างที่ทำให้รู้สึกว่าแม่งเป็นปลาแกร่งที่พร้อมจะเอาชีวิตรอดในที่ขุดโคลนลึกๆ มากกว่าปลาสวาย

"นี่มันปลาดุกชัดๆ" อีเพื่อนหัวเราะออกมาอีกที มันหัวเราะจนแทบจะกลิ้งลงไปในดิน แต่มันก็ไม่หยุดซักที

และในที่สุดกูก็ต้องยอมรับคำทำนายของเพื่อนที่หัวเราะทุกรอบ "เออ...ก็ได้ว่ะ ปลาดุกก็ปลาดุก"

แค่ไม่รู้จะด่ามันกลับดีไหม เพราะยิ่งด่ามันไป มันก็ยิ่งขำ

บางทีกูก็แอบคิดนะว่าความโง่ของกูนี่แม่งทำให้เพื่อนมีความสุขขนาดนี้เลยเหรอ หรือแม่งอาจจะมีความสุขที่ได้ด่า ได้แซะ หรือไม่ก็ตบมุกความโง่ของกูให้มันดูฮาขึ้นไปอีก แต่เออ...กูก็ไม่ได้คิดมากอะไรหรอกนะ เพราะเห็นมันหัวเราะได้กูก็โอเคแล้ว

กูว่าตอนนั้นกูเผลอพูดอะไรไปสักอย่างเกี่ยวกับความรู้สึกที่มี แต่แม่งก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี จนปัจจุบันมันก็คงยังไม่เข้าใจอยู่ดีแหละ...

ซึ่งจนถึงตอนนี้ กูคิดว่ามันก็คงยังไม่เข้าใจความรู้สึกของกูอยู่ดีแหละ มันคงจะไม่รู้หรอกว่าความรู้สึกที่กูมีมันจริงจังแค่ไหน หรือบางที มันอาจจะรู้ แต่แค่ไม่อยากรับรู้ก็ได้ กูก็ไม่อยากไปถามหรอกนะ เพราะมันคงจะทำให้เรื่องมันยิ่งแย่ลงไปอีก ปล่อยมันไปเถอะ ฮ่าๆ

บางทีเรื่องแบบนี้มันก็ต้องปล่อยให้มันผ่านไปตามเวลา 

แล้วทั้งหมดนี่แหละเป็นที่มาของเพลงที่กูเขียนไว้นานแล้ว แต่เพิ่งเอามาทำ MV ให้พวกมึงดู ความจริงก็ไม่ได้คิดว่าจะทำหรอก แต่พอได้ฟังเพลงนี้อีกทีแล้วนึกถึงตอนนั้นก็อดไม่ได้ เลยอยากให้พวกมึงได้ฟังด้วย

และถ้าจะมีใครสักคนที่ด่าเราว่า “อีควาย” แต่แม่งยังอยู่ข้างๆ เสมอ...กูว่ามันก็พิเศษดีว่ะ แม้ว่าเวลาเหล่านี้อาจจะไม่ได้อยู่กับเราตลอดไป แต่มันก็เป็นความทรงจำที่มีค่าตลอดไปนะ

อยากให้มึงรู้ไว้ว่าต่อให้วันนึงเราจะไม่ได้เล่นเกมทาย “อะไรเอ่ย” ด้วยกันอีกแล้ว แต่ความโง่ของกูนี่แหละที่แม่งอาจจะยังคงสถิตย์อยู่ในใจมึงเสมอ ฮ่าๆ