เรื่องสั้น: แลกห้อง แลกรัก
"กูว่ามึงต้องบ้าแน่ๆ"
"เออ กูก็บ้า แต่มึงช่วยกูก่อนเถอะ"
ไอ้พัทนั่งกุมขมับอยู่บนเตียงห้องกู สภาพเหมือนหมาโดนเจ้าของดุ มันไหว้กูยิกๆ อย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน
"มึงจะให้กูไปนอนห้องมึงจริงดิ?"
"เออ กูมีเหตุผลโว้ย"
ไอ้พัทอ้างว่าห้องมันมีปัญหา ท่อน้ำรั่ว กำแพงเป็นคราบ แถมยังมีแมลงสาบเดินพาเหรดกันกลางดึกเหมือนงานแฟชั่นวีค กูฟังแล้วก็รู้สึกสงสารนิดๆ แต่จะให้ยอมง่ายๆ มันก็ใช่เรื่อง
"แล้วทำไมไม่ไปค้างหอเพื่อนคนอื่นวะ"
"กูไม่สนิทกับใครเท่ามึงอ่ะ"
"เหรอ?" กูเลิกคิ้วข้างหนึ่ง แล้วมองมันด้วยสายตาจับผิด
"เออ" มันหันหน้าหนี "แล้วมึงก็อยู่ห้องเดียว ตึกเดียวกัน เดินแค่สิบก้าวก็ถึง มันสะดวก"
"แต่มึงให้กูไปอยู่ห้องที่เต็มไปด้วยแมลงสาบ?"
"ไม่ๆ กูฆ่ามันหมดแล้ว สาบานได้!"
กูพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ เออว่ะ แค่เปลี่ยนที่นอนไม่กี่วัน คงไม่เป็นไรมั้ง...
คืนแรกของการแลกห้อง
กูเข้านอนที่ห้องไอ้พัทด้วยความรู้สึกแปลกๆ นิดหน่อย ห้องมันสะอาดกว่าแค่ไหนก็ยังเหมือนมีเงาของมันติดอยู่ทุกที่ ผ้าห่มก็มีกลิ่นน้ำหอมของมัน กลิ่นอ่อนๆ แต่โคตรจะเป็นพัท
กูสะบัดหัว ไม่สิ คิดอะไรอยู่วะ กูมานอนห้องมัน ไม่ได้มานอนคิดถึงมัน
แต่ในขณะเดียวกัน ไอ้พัทก็คงเป็นแบบเดียวกันที่ห้องกู...
"มึง..." ไอ้พัททักมากลางดึกผ่านแชท
พัท: "เตียงมึงโคตรนุ่มเลยว่ะ"
กู: "เออ ขอบใจที่ชม"
พัท: "กูชอบกลิ่นห้องมึง"
กู: "ห้ะ?"
พัท: "มันมีกลิ่นมึงอยู่เต็มไปหมดเลย"
กู: "ไอ้บ้า!"
กูโยนโทรศัพท์ลงหมอน หัวใจแม่งเต้นแรงขึ้นมาเฉยเลย
เมื่อการแลกห้องกลายเป็นความเคยชิน
วันแรกกลายเป็นวันสอง วันสาม แล้วก็ยาวเป็นสัปดาห์ กูเริ่มติดนิสัยกลับมาห้องไอ้พัทหลังเลิกเรียน และมันก็เริ่มเข้ามาห้องกูแทบทุกวัน เราเริ่มแลกของใช้กัน บางทีกูก็เผลอใส่เสื้อไอ้พัทโดยไม่รู้ตัว หรือมันก็ใส่รองเท้ากูแบบหน้าตาเฉย
"มึงจะย้ายมาอยู่ห้องกูถาวรเลยมั้ย"
กูพูดไปขำๆ แต่ไอ้พัทดันเงียบไป
"กูไม่รู้ว่ะ..." มันมองกูแปลกๆ "แต่มึงคิดว่ามันจะแปลกมั้ย ถ้าเราอยู่ด้วยกันจริงๆ"
"ก็ไม่นี่..." กูกอดอก "หรือมึงจะบอกว่ามึงติดกู"
"ถ้ากูติดมึงจริงๆ ล่ะ?"
กูสะอึก แล้วมองมันอย่างไม่แน่ใจ ไอ้พัทแม่งดูจริงจังกว่าที่คิด
"กูพูดจริงนะ" มันขยับเข้ามาใกล้ กูเผลอกลั้นหายใจ "กูอาจจะไม่ได้แค่ติดห้องมึง แต่กูติดมึง"
เชี่ย แล้วแบบนี้กูต้องตอบไงวะ?
เมื่อความลับถูกเปิดเผย
เราแอบคบกันมาสักพักแล้ว จนวันหนึ่งที่บ้านไอ้พัทมาหามันที่หอ แล้วจับได้ว่าเสื้อผ้ามันอยู่ห้องกูเยอะจนน่าสงสัย
"นี่มันอะไร?" แม่มันถามเสียงเรียบ
"เอ่อ..." ไอ้พัทเหงื่อตก ส่วนกูทำตัวไม่ถูก
แต่แทนที่แม่มันจะโวยวาย กลับถอนหายใจแล้วยิ้มขำๆ
"แม่พอจะเดาได้อยู่แล้วล่ะ พัท"
"ห้ะ?" พวกเราตาค้าง
"แม่เห็นแก๊งเพื่อนๆ รุ่นนี้ทำแบบนี้กันเยอะแยะแล้วล่ะ" แม่มันหัวเราะเบาๆ "ยุคนี้ใครๆ ก็เป็นเกย์กันทั้งนั้นแม่ไม่ว่าหรอกนะเชิญเลยเพื่อนลูกก็หล่อด้วย"
"แม่ไม่ได้โกรธเหรอ?" ไอ้พัทถามเสียงสั่นๆ
"แม่แค่ดีใจที่ลูกดูมีความสุขถ้าคบกันแล้วชีวิตดีก็คบไปสิเรื่องอะไรจะต้องไปว่าไปขัดขวางด้วยล่ะ"
กูกับไอ้พัทหันมองหน้ากัน เราคงไม่ต้องแอบอีกต่อไปแล้วสินะ...
บทส่งท้าย
เรากลับมาอยู่ห้องเดียวกันแบบจริงจังในที่สุด ไม่มีแมลงสาบ ไม่มีความลับ ไม่มีความกังวลอีกแล้ว
"กูว่ามึงมันเจ้าเล่ห์"
"ห้ะ?" ไอ้พัททำหน้าไม่เข้าใจ
"ตอนแรกมึงอ้างว่าห้องมีแมลงสาบ" กูจิ้มหน้าผากมัน "แต่จริงๆ มึงแค่อยากมาอยู่กับกูใช่มั้ย"
"เอ้า โดนจับได้ละ" มันหัวเราะ แล้วดึงกูไปกอดแน่น
"มึงแม่ง" กูพยายามดิ้น แต่ก็อดยิ้มไม่ได้
"แล้วมึงไม่อยากให้กูอยู่ด้วยเหรอ?" มันกระซิบข้างหู
กูไม่ตอบอะไร แค่กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นกว่าเดิม
ใช่ กูแม่งก็ติดไอ้พัทเหมือนกัน.
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น