ก่อนจะรู้จักคำว่า “ภูมิสถาปัตยกรรม”+หลังจากยุค PlayStation 1 ผ่านไป

ตอนเลือกคณะเข้ามหาวิทยาลัย

เราไม่ได้คิดถึงชื่อเสียงหรือความมั่นคงในอาชีพเลย สิ่งเดียวที่อยู่ในใจตอนนั้นคือ... เซ็นทรัลพาร์คในเกม Parasite Eve ก่อนจะรู้จักคำว่า “ภูมิสถาปัตยกรรม” ก่อนจะเข้าใจว่าสถาปัตยกรรมไม่ใช่แค่การออกแบบตึก เราเคยรู้จักคำพวกนี้จากเกม... โดยไม่รู้ตัว หนึ่งในเกมที่ฝังอยู่ในความทรงจำเรามากที่สุดคือ Parasite Eve ไม่ใช่เพราะฉากต่อสู้ หรือเนื้อเรื่องสุดระทึก แต่เพราะ “สถานที่” ที่เกมพาเราเดินเข้าไปทีละก้าว เราจำได้ดีว่าในเกมนั้นมีทั้ง เซ็นทรัลพาร์ค, พิพิธภัณฑ์ประวัติศาสตร์ธรรมชาติของอเมริกา (American Museum of Natural History) และอีกหลาย ๆ พื้นที่ในนิวยอร์ก ที่ออกแบบได้ทั้งงดงาม ลึกลับ และมีเรื่องราวในตัวมันเอง เราไม่รู้หรอกว่าตอนนั้นตัวเองกำลัง "เรียนรู้การออกแบบ" อยู่ เราคิดแค่ว่า… ทำไมแค่ฉากเงียบ ๆ ในนิวยอร์ก ถึงทำให้เรารู้สึกเหงา อ้างว้าง หรือแม้แต่กลัวได้ขนาดนั้น? ตอนหลังถึงเข้าใจว่าสิ่งที่เราอินมาก มันคือ "การออกแบบบรรยากาศ" ไม่ใช่แค่กราฟิกสวย แต่คือการวางแสง เงา สเปซ เสียง และเส้นทางเดิน ที่ทำให้เรา “รู้สึก” ตามที่คนออกแบบอยากให้รู้สึก พอถึงเวลาต้องเลือกคณะเรียน เราเลยมองหาความใกล้เคียงนั้น และเจอกับคำว่า “ภูมิสถาปัตยกรรม” มันคือการออกแบบ “พื้นที่” ในโลกจริง และเราคิดว่า ถ้าเข้าใจโลกจริงได้ดีพอ เราน่าจะออกแบบ “โลกในเกม” ได้ลึกขึ้นกว่าที่เคย ทุกอาคาร ทุกซอย ทุกสวนที่เราเคยเดินในเกม กลายเป็นแรงบันดาลใจที่ผลักดันให้เราเรียนรู้ของจริง เพราะเราเชื่อว่า สักวันหนึ่ง เราจะได้ออกแบบ "พิพิธภัณฑ์" หรือ "สวนสาธารณะกลางเมือง" ในโลกสมมุติของเราเอง ให้ใครอีกหลายคนได้เดินผ่าน และรู้สึกบางอย่างโดยไม่รู้ตัว... เหมือนที่เราเคยรู้สึกในวันนั้น ฉากกลางคืนในนิวยอร์ก เสียงเปียโนแผ่วเบา ถนนว่างเปล่า และสวนสาธารณะที่มีทั้งความสวยงามและความลึกลับ มันฝังอยู่ในหัวเราอย่างประหลาด เหมือนอะไรบางอย่างกระซิบว่า “เราก็อยากเป็นคนออกแบบฉากแบบนี้บ้าง” ในยุคนั้น (ที่ยังไม่มีคณะเกม ไม่มียูทูบสอน Blender หรือ Unreal Engine) เด็กคนหนึ่งที่อยากออกแบบ environment ในเกม ก็เลยต้องมองหาคณะที่ใกล้เคียงที่สุด และเราเจอคำว่า “ภูมิสถาปัตยกรรม” ที่ คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ จุฬาฯ ตอนนั้นเรายังไม่เข้าใจทั้งหมดหรอกว่าภูมิสถาปัตย์คืออะไร แต่แค่รู้ว่ามันเกี่ยวกับการออกแบบ "พื้นที่" และ "ประสบการณ์ในพื้นที่" ก็รู้สึกว่า นี่แหละ... ใกล้เคียงที่สุดกับสิ่งที่อยากทำ เราเลยเลือกเรียนสายนี้เพราะอยากเข้าใจ “พื้นที่” แบบลึกซึ้ง เพื่อวันหนึ่งจะเอาความรู้นี้ไปออกแบบ “โลกในเกม” ให้คนอื่นได้รู้สึกแบบที่เราเคยรู้สึก และสุดท้าย เราก็ได้ไปทำงานในวงการเกมจริง ๆ ได้ออกแบบฉาก ได้ใช้สิ่งที่เรียนมาในแบบที่ไม่เหมือนใคร บางอย่างที่เรียนมาอาจไม่ได้ใช้ตรงตัว แต่แนวคิด วิธีคิด และความเข้าใจเรื่อง “พื้นที่กับความรู้สึกของคน” กลายเป็นแกนกลางของการออกแบบเสมอ เราอาจจะไม่ได้สร้างเซ็นทรัลพาร์คในนิวยอร์ก แต่เราได้สร้างสถาปัตยกรรมและภูมิสถาปัตยกรรมในโลกของเราเอง

หลังจากยุค PlayStation 1 ผ่านไป

เราก็ยังเล่นเกมอยู่เสมอ

แต่บรรยากาศบางอย่างที่เคยทำให้ใจเต้นแรง

มันค่อย ๆ เลือนหายไป

เราจำได้ว่าเคยอินกับ Parasite Eve มาก

เพราะฉากในเกม — ไม่ว่าจะเป็นเซ็นทรัลพาร์ค พิพิธภัณฑ์ หรือถนนในนิวยอร์ก

มันไม่ใช่แค่ “ที่ให้ตัวละครเดินผ่าน”

แต่คือ “สถานที่ที่ทำให้เรารู้สึกบางอย่าง”

และนั่นคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้เราเลือกเรียนภูมิสถาปัตยกรรม

เพื่อจะได้เข้าใจว่า ทำไมพื้นที่หนึ่งถึงทำให้คนรู้สึกได้มากขนาดนั้น

แต่พอเข้าสู่ยุค PS2 จนถึงช่วงหนึ่งของชีวิต

เราก็เริ่มห่างจากความรู้สึกแบบนั้น

จนกระทั่งได้เล่น The Legend of Zelda: Breath of the Wild

มันไม่ใช่แค่เกมสนุก

แต่มันทำให้เรากลับมารู้สึก “อยากสำรวจโลก” อีกครั้ง

แผนที่ที่กว้างใหญ่ พื้นที่ที่ซ่อนความลับ

แลนด์สเคปที่ดูมีชีวิตและเต็มไปด้วยรายละเอียดเล็ก ๆ

ทำให้เราเริ่มมอง “พื้นที่ในโลกจริง” ต่างไปจากเดิม

ก่อนหน้านั้น เราอาจจะเดินผ่านสวนสาธารณะโดยไม่ทันสังเกตอะไร

แต่หลังจากเล่น Zelda

เรากลับมองก้อนหิน มุมต้นไม้ หรือแม้แต่น้ำตกเล็ก ๆ ข้างทาง

แล้วแอบคิดว่า… ถ้าเป็นในเกม เราอาจจะหากล่องสมบัติได้แถวนี้

หรือเวลาขึ้นไปบนที่สูง

แทนที่จะแค่ชมวิว

เรากลับเริ่มมองว่า "ถ้าเราออกแบบพื้นที่ตรงนั้นให้คนพักผ่อนได้จะดีแค่ไหน"

หรือ "ถ้าใครเดินผ่านตรงนี้ แล้วได้เจอกับอะไรบางอย่าง มันจะเปลี่ยนประสบการณ์เขายังไง"

เกม Open World เปลี่ยนวิธีที่เรามองเมือง

เพราะมันทำให้เราเห็นว่า “ทุกตารางเมตรมีศักยภาพ”

ศักยภาพที่จะซ่อนเรื่องราว

ศักยภาพที่จะกระตุ้นความรู้สึก

และศักยภาพที่จะเชื่อมโยงผู้คนกับพื้นที่

มันสอนให้เราไม่มองเมืองแค่เป็นโครงสร้าง แต่เป็น “พื้นที่ของประสบการณ์”

และบางครั้ง ประสบการณ์เล็ก ๆ นั่นแหละ

ที่ทำให้ชีวิตในเมืองไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป