ไม่เป็นไรมั้ง… เดี๋ยวความคิดถึงก็หายไปเอง

ซ้อมมือ

ไม่เป็นไรมั้ง… เดี๋ยวความคิดถึงก็หายไปเอง

บางทีความคิดถึงก็ไม่ได้มาในรูปแบบของคำพูดหรือข้อความ

มันมาเงียบ ๆ เหมือนลมหายใจในตอนดึก

บางครั้งก็หนักเหมือนก้อนหินในอก

แต่บางครั้งก็เบาจนแทบไม่รู้ตัว

เหมือนเราเดินสวนกับกลิ่นน้ำหอมของใครบางคน

แล้วอยู่ดี ๆ ใจก็เต้นแปลก ๆ ขึ้นมา

ความคิดถึงนี่มันก็แปลกนะ

ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าอีกฝ่ายอาจจะไม่ได้คิดถึงเรา

หรืออาจจะลืมเราไปแล้วด้วยซ้ำ

แต่มันก็ยังโผล่มาเองโดยไม่ต้องขออนุญาต

แล้วเราก็มักจะพูดกับตัวเองว่า

"ไม่เป็นไรมั้ง เดี๋ยวมันก็หายไปเอง"

พูดไปงั้นแหละ

ไม่ได้มั่นใจหรอกว่ามันจะหายจริง ๆ

แต่เราก็ยังอยากเชื่อ

เพราะถ้ามันไม่หาย แล้วเราจะอยู่กับมันยังไง

บางความคิดถึง… ไม่ได้ต้องการคำตอบ

ไม่ได้ต้องการให้ใครกลับมา

แค่อยากรู้ว่าเราเคยรู้สึกอะไรแบบนี้กับใครบางคน

แค่นั้น

เพราะงั้น…

ถ้าคืนนี้คุณคิดถึงใครบางคนอยู่

ก็แค่หลับตา

หายใจลึก ๆ

แล้วบอกตัวเองเบา ๆ ว่า

“ไม่เป็นไรมั้ง… เดี๋ยวมันก็หายไปเอง”

หรือไม่ก็…

ให้มันอยู่ตรงนั้นแหละ

ในใจเงียบ ๆ

อยู่แบบที่ไม่ต้องการอะไรตอบแทน

เหมือนความคิดถึงที่สวยที่สุด

บางทีก็เป็นแบบนั้นแหละ

---