ฝีมือไม่ถึง หรือใจไม่เปิด?

ฝีมือไม่ถึง หรือใจไม่เปิด?
ช่วงนี้เห็นน้องหลายคนบ่นเรื่องฝีมือของตัวเองกันเยอะมาก
“หนูวาดไม่เก่งพอ”
“รูปหนูยังไม่ดีเท่าคนอื่น”
“ฝีมือแบบนี้ไม่กล้าลงผลงานเลยค่ะ”

คำถามคือ…
จริงๆ แล้วปัญหามันอยู่ที่ “ฝีมือ” หรือ “วิธีที่เรามองตัวเอง” กันแน่?

ฝีมือคือปลายทาง ทัศนคติคือทางเดิน
ฝีมือเป็นเรื่องฝึกได้ เหมือนกล้ามเนื้อ จะโตแค่ไหนขึ้นกับความสม่ำเสมอ แต่ทัศนคติที่เรามีต่อตัวเองนั้น…คือเข็มทิศของทุกก้าวที่เราเดิน

คนวาดหลายคนตกหลุมพรางของการวัดคุณค่าในตัวเองจากความละเอียดของเส้น ความเป๊ะของแสงเงา หรือยอดไลก์ในโพสต์ล่าสุด ทั้งที่ความจริงแล้ว สิ่งที่ทำให้คนหยุดดูงานเรา ไม่ใช่แค่เทคนิค แต่มันคือ “ตัวตน” ที่ซ่อนอยู่ในเส้นนั้นต่างหาก

วาดไม่เก่ง ไม่ได้แปลว่าไม่มีอะไรจะพูด
ศิลปะไม่ใช่การประชันฝีมือ แต่คือการสื่อสารสิ่งที่อยู่ในใจคนคนหนึ่ง
บางครั้งคนที่คิดว่าตัวเอง “วาดไม่เก่ง” กลับเป็นคนที่ “รู้ว่าตัวเองอยากจะพูดอะไร” ชัดเจนที่สุด
ตรงกันข้าม คนที่วาดเก่งแค่ไหน ถ้าไม่รู้ว่าตัวเองกำลังพยายามจะสื่ออะไร ก็อาจทำได้แค่ “ทำให้คนทึ่ง” แต่ไม่สามารถ “ทำให้คนรู้สึก”

อย่ารอให้เก่งแล้วค่อยรักตัวเอง
เพราะต่อให้คุณเก่งที่สุดในโลก แต่ถ้ายังมองตัวเองด้วยแววตาตัดสิน คุณก็จะไม่มีวันรู้สึกว่า “พอแล้ว”
และต่อให้คุณยังหัดวาดอยู่ แต่ถ้าคุณมองตัวเองด้วยความเข้าใจและเมตตา งานของคุณจะเต็มไปด้วยชีวิตและการเติบโต

ฝีมือจะพัฒนาเรื่อยๆ อยู่แล้ว ถ้าใจยังรัก
แต่ถ้าใจหมดแรง ฝีมือจะดีแค่ไหน ก็อาจจะไม่เหลือความสุขอะไรให้เก็บเลย

สุดท้าย...
สิ่งที่ทำให้คุณเป็น "นักวาด" ไม่ใช่แค่สิ่งที่คุณทำได้
แต่คือ “วิธีที่คุณเป็น”
คนดูงานของคุณ ไม่ได้มองหาแค่ความเป๊ะ พวกเขามองหาความจริงบางอย่างที่คุณกล้าจะพูดผ่านเส้นนั้น

และสิ่งนี้ ต่อให้ฝีมือยังมาไม่ถึง มันก็เริ่มได้เลย เดี๋ยวนี้