บางสิ่งบางอย่างบนโลกใบนี้... ถูกสร้างมาเพื่อให้เรามองดูอยู่ห่างๆ เท่านั้น

บางสิ่งบางอย่างบนโลกใบนี้... ถูกสร้างมาเพื่อให้เรามองดูอยู่ห่างๆ เท่านั้น

เราเชื่อว่า ทุกคนคงเคยมีสักครั้งในชีวิต
ที่ได้พบใครบางคน แล้วหัวใจเราก็ไม่เหมือนเดิมอีกเลย

เขาอาจเดินเข้ามาในช่วงเวลาสั้นๆ
ทิ้งรอยยิ้มไว้ให้หัวใจเราได้จดจำ
แล้วก็หายไป… เหมือนลมฤดูหนาวที่พัดผ่านแก้มเบาๆ ก่อนจะกลายเป็นเพียงความเย็นในความทรงจำ

มันไม่ใช่ความรักแบบในนิยายที่ได้อยู่ด้วยกันตลอดไป
ไม่ใช่ความสัมพันธ์ที่แน่นอนว่ามีจุดเริ่มต้น กลางเรื่อง และจุดจบ
แต่เป็นความรู้สึกบางอย่าง ที่อยู่ในระหว่างบรรทัด
เป็นความเงียบที่เต็มไปด้วยเสียงหัวใจ
เป็นการมองเขาจากที่ไกลๆ… และยิ้มให้โดยที่เขาไม่รู้ตัว

เราเคยคิดนะ ว่าถ้าเรากล้าพอ ถ้าเราเดินเข้าไปบอกความรู้สึก
อะไรๆ มันอาจจะเปลี่ยนไปก็ได้
แต่อีกใจหนึ่ง... ก็กลัวเหลือเกินว่าทุกอย่างจะพังทลาย
เรากลัวว่า ถ้าได้เข้าไปใกล้มากกว่านี้
แสงสว่างที่เขาเป็น… จะทำให้เรามองไม่เห็นทางกลับใจ

เพราะฉะนั้น เราจึงเลือกจะอยู่ตรงนี้
ในระยะที่พอดี ระยะที่เรายังมองเห็นเขาชัด
แม้จะไม่ได้แตะต้อง ได้ยิน หรือได้อยู่ข้างๆ
แต่ก็ยังได้รัก… ในแบบที่ปลอดภัยต่อทั้งเขา และเราเอง

เราเคยถามตัวเองเหมือนกันว่า มันเรียกว่ารักได้จริงหรือ?
ทั้งที่ไม่มีชื่อเรียก ไม่มีสถานะ ไม่มีวันจะได้ครอบครอง
แต่พอเวลาผ่านไป เรากลับพบว่า
ความรักที่ไม่ต้องการครอบครองนี่แหละ... เป็นความรักที่บริสุทธิ์ที่สุด

เราแค่ดีใจที่โลกใบนี้มีเขาอยู่
ดีใจที่ในบางช่วงเวลา เราได้เห็นเขายิ้ม ได้ยินเสียงหัวเราะของเขา
แม้จะเป็นแค่จากมุมเล็กๆ มุมหนึ่งของจักรวาลที่เขาไม่เคยมองมาเลยก็ตาม

ทุกคนเคยไหม...
รักใครสักคน จนยอมเป็นแค่เงา ยอมเจ็บ ยอมเงียบ
เพียงเพราะการได้รักเขา มันทำให้หัวใจเรายังรู้สึกว่าตัวเองยังมีชีวิตอยู่

แล้วสุดท้าย...
เราก็ได้แต่บอกกับตัวเองเบาๆ ว่า
"ไม่เป็นไรเลยนะที่ไม่ได้ครอบครอง เพราะแค่ได้เจอ... มันก็พอแล้ว"

แต่ลึกๆ ข้างในใจ—เราก็แอบคิดแหละ
ว่าในโลกคู่ขนานที่ไม่มีเงื่อนไข ไม่มีสถานะ ไม่มีเหตุผล
เราอาจจะเป็นคนที่เขารักกลับ
เป็นคนที่เขาเดินเข้ามากอดในวันที่โลกมันโหดร้าย
เป็นคนที่เขาไม่ปล่อยมือ… ไม่ว่าอะไรก็ตาม

ถึงตอนนั้นจะเป็นแค่ความคิดเล่นๆ แต่ก็อบอุ่นจนเราอยากหลับไปทั้งน้ำตา

และแม้ว่าเราจะต้องถอยห่างจากความรักนี้
แม้จะต้องยอมให้มันจบลงตรงนี้
แต่... ความทรงจำ และความรู้สึกทั้งหมด
ยังคงอยู่ข้างในเรา—ตลอดเวลา
มันอาจจะไม่ส่งเสียงอีกแล้ว แต่มันจะไม่หายไปไหนเลย

ทุกการมอง ทุกลมหายใจ ทุกเสียงเพลงที่บังเอิญได้ยิน
ยังคงมีเธออยู่ในนั้นเสมอ
เธออาจลืมเราไปแล้วก็ได้
แต่เราจะไม่มีวันลืมเธอ… ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน

เพราะถึงแม้ความจริงจะไม่เป็นแบบนั้น…
แต่ในหัวใจของเรา เขาก็ยังอยู่ตรงนี้
อยู่ในทุกบทเพลงที่เราได้ยิน
อยู่ในทุกข้อความที่เราอยากพิมพ์แต่ลบทิ้ง
อยู่ในทุกคืนที่เราหลับตา… แล้วฝันว่าได้อยู่ข้างๆ เขา

และแค่ได้รู้ว่าเราเคยรักใครคนหนึ่งได้มากขนาดนี้…
มันก็ทำให้เรายังเชื่อในความรักอยู่
แม้ความรักนั้น… จะไม่ใช่ของเราเลยก็ตาม