หมาไม่ใช่เพื่อนเก่า แต่ก็ไม่ใช่ศัตรูแล้ว

หมาไม่ใช่เพื่อนเก่า แต่ก็ไม่ใช่ศัตรูแล้ว

เมื่อก่อนกูเป็นคนที่มี "ปมกับหมา" อยู่ในใจตลอด คือไม่ได้กลัวถึงขั้นร้องไห้ แต่มันเป็นความรู้สึกแบบ…ไม่อยากอยู่ใกล้ ไม่อยากเดินผ่าน ไม่อยากสบตา เพราะไอ้การโดนหมาวิ่งไล่นี่แม่งตราตรึงมาก

ใครเคยเดินผ่านตรอกซอกซอยแล้วจู่ๆ หมาข้างทางกระโจนออกมาเห่ารัวๆ แบบเอาชีวิตกูไปเลยมั้ย—กูเจอมาหมด เห่าจากในรั้วกูก็สะดุ้ง วิ่งไล่มาแบบมีแพชชั่นกูก็สติหลุด บางทียืนเฉยๆ มันยังขู่ใส่

จนในหัวฝังภาพว่า "หมา = ภัยคุกคามระดับเบาแต่บ่อย" แบบนั้นไปเลย

แต่โลกมันก็มีพื้นที่ให้หมาอยู่ในมุมอื่นด้วยแฮะ

วันหนึ่งกูบังเอิญไปดูคลิป K-9 คลิปนั้นคือหมาตำรวจที่ฝึกมาอย่างดี มีทั้งฝึกตามคำสั่ง กระโดดข้ามสิ่งกีดขวาง ช่วยค้นหาของผิดกฎหมาย และที่ชอบที่สุดคือเวลามันนั่งรอคำสั่งจากเจ้าหน้าที่—โคตรเท่ โคตรนิ่ง และโคตรดูรู้เรื่อง

กูแบบ...เฮ้ย หมามันก็ฉลาดขนาดนี้เลยเหรอวะ แล้วก็ต่อด้วยดูอีกหลายคลิป

จาก "หมาเป็นสิ่งมีชีวิตที่พร้อมจะไล่กู" กลายเป็น "หมาแม่งเท่ดีแฮะ" ไปเฉย

แต่ถึงจะรู้สึกดีขึ้น ก็ไม่ได้แปลว่ากูจะเลี้ยงหมา

ไม่ใช่เพราะไม่ชอบนะ แต่เพราะกูรู้ตัวว่ากูยังไม่มีความสามารถพอที่จะดูแลอะไรที่มีหัวใจอีกหนึ่งชีวิตได้ขนาดนั้น เลี้ยงหมามันไม่ใช่แค่ให้อาหารแล้วจบ มันต้องมีเวลา ต้องเข้าใจพฤติกรรม ต้องรับมือกับความดื้อ ความเจ็บป่วย และที่สำคัญ...ต้องไม่ใจร้อน

กูยังอยู่ในเฟสที่บางวันยังลืมรดน้ำต้นไม้ แล้วก็มานั่งรู้สึกผิดกับใบไม้เหี่ยวๆ ทีหลังอยู่เลย 5555

ตอนนี้กูเลยอยู่ในจุดที่แค่ได้เห็นหมาน่ารักๆ เดินเล่นกับเจ้าของ หรือดูคลิปหมาที่ฉลาดแบบเกินมนุษย์ ก็พอใจแล้ว

ไม่ต้องเป็นเจ้าของก็รักได้ในระยะปลอดภัย

เพราะบางครั้ง ความเปลี่ยนแปลงก็ไม่จำเป็นต้องถึงขั้น “เปลี่ยนโลก”

แค่เปลี่ยนมุมมองของเราก็พอ

ถ้ามึงเคยมีปมกับอะไรบางอย่าง แล้ววันหนึ่งมันเบาลงโดยไม่รู้ตัว...นั่นก็ถือว่าเป็นพัฒนาการแล้วแหละเนอะ

แค่ใจเรายอมเปิดนิดเดียว บางทีความน่ารักมันก็แทรกเข้ามาได้เอง

แต่จะว่าไป มันก็มีอยู่ช่วงนึงที่กูแอบฟินกับหมาอยู่เหมือนกันนะ

คือไปเดินเล่นที่ บึงหนองบอน แล้วแบบ...โอ้โห หมาทุกตัวที่มากับเจ้าของน่ารักๆ คือพาใจกูแกว่งเบาๆ

ไม่รู้จะหลงหมาหรือหลงเจ้าของหมาก่อนดี

บางคนมากับโกลเด้นตัวโตแบบเฟรนด์ลี่สุดๆ เดินมาแลบลิ้นใส่แล้วก็มุดขา

บางคนพาเจ้าชิบะหน้าเหวี่ยงๆ ที่ทำท่าจะไม่แคร์โลก แต่ดันชอบให้ลูบหัวเฉยเลย

แล้วเจ้าของก็มีฟีลแบบ...ใจดี แต่งตัวสบายๆ มีหมาอยู่ข้างตัว เดินทอดน่องไปด้วยกัน

โคตรละมุนอะ กูแอบคิดเล่นๆ ว่าถ้าใครสักคนที่กูชอบมีหมา แล้วเรามาเดินเล่นด้วยกันแบบนั้น....

ก็แค่คิดเล่นๆ แหละ ไม่ได้หมายถึงใครเป็นพิเศษหรอก

(แต่ถ้ามีใครบางคนผ่านมาอ่านอยู่ แล้วรู้สึกว่า "เฮ้ย นี่กูเปล่าวะ" ก็…แล้วแต่ใจเลยนะ 555)