"สูตรลับความเหงา = (ชีวิต) ÷ (ใครสักคน)"

"สูตรลับความเหงา = (ชีวิต) ÷ (ใครสักคน)"

เรามักจะคิดว่าเราโอเคดีนะ อยู่คนเดียวก็ไม่เห็นจะเป็นไร

ตื่นเช้า ล้างหน้า แปรงฟัน เปิดคอม ทำงาน นอน — รูทีนนี้ดูไม่แย่

ไม่มีดราม่า ไม่มีใครให้เถียงตอนดูซีรีส์ว่าใครฆ่าคนร้าย

ไม่มีใครแย่งเรากินป๊อกกี้

ชีวิตอิสระสุดๆ

จนกระทั่ง… "ใครสักคน" เดินเข้ามาในชีวิต

และอยู่ดีๆ ช่วงเวลาที่เคยจืดชืดก็กลายเป็นอะไรที่มีรสชาติขึ้นมา

กาแฟแก้วเดิม มันไม่ขมเท่าเดิม

เพลงเดิมที่เคยเปิดผ่านๆ ตอนทำงาน กลับฟังแล้วคิดถึงใครบางคน

แม้แต่การเดินจากป้ายรถเมล์ถึงบ้าน ยังรู้สึกเหมือนเป็นหนังรักอินดี้ไปเฉย

แล้วพอวันหนึ่ง "ใครสักคน" คนนั้นหายไป

เท่านั้นแหละ เราถึงรู้ว่า...

อ๋อ นี่แหละ "ความเหงา" ตัวจริงเสียงจริง ไม่ใช่เวอร์ชั่นเดโม่

เพราะจริงๆ แล้ว

ความเหงาไม่ใช่สิ่งที่เกิดขึ้นเพราะเราอยู่คนเดียว

แต่มันคือสิ่งที่เกิดขึ้น เพราะเราเคยไม่อยู่คนเดียวต่างหาก

เราคิดว่าเราชินกับการไม่มีความรัก

จนกระทั่งเราเจอ "รัก" แบบที่เราไม่อยากปล่อยมันไป

ถึงตอนนั้นเองที่เราถึงเข้าใจว่า

ไม่ได้กลัวความเหงา แต่กลัวการไม่มีเขาในวันที่เราไม่อยากจะหัวเราะคนเดียวอีกต่อไป

มันไม่แฟร์เลย ที่เราจะยังรู้สึกขำกับมุกเดิมๆ

แต่ไม่มีใครให้หันไปยิ้มด้วยอีกแล้ว

แต่เฮ้อ… นี่แหละนะ

บางทีความเหงาก็เป็นศิลปะที่ซับซ้อน

และบางที…ความรักก็เป็นสมการที่ต้องมี “ใครอีกคน” เป็นตัวแปรสำคัญ

แปลว่า ถ้าไม่มีเขา

แม้แต่วันธรรมดาก็กลายเป็นสมการที่แก้ไม่ออก

แล้ววันที่เข้าใจว่าเรื่องนี้สำคัญแค่ไหนกลับกลายเป็นวันที่ต้องเสียมันไปเพราะพ่อห้ามไม่ให้มีความรักอีกแล้ว