“ความสำเร็จ” จริงๆ มันหน้าตาเป็นยังไง

กูจะเล่าให้ฟังว่า...

“ความสำเร็จ” จริงๆ มันหน้าตาเป็นยังไง

มันไม่ใช่แค่ตัวเลขในบัญชี

ไม่ใช่ชื่อเสียง ไม่ใช่รางวัล ไม่ใช่ยอดฟอล

แต่มันคือ “การที่กูไม่ต้องขอโทษใครในสิ่งที่กูเป็น”

นั่นแหละ… กูถือว่านั่นคือความสำเร็จของชีวิต

มึงรู้มั้ย ขนาดคนที่รู้อยู่แล้วว่ากูเป็นโรคอะไร

รู้ทุกอย่างตั้งแต่แรก

แต่พอกูอยู่ในช่วงที่ “เอพิโซด” ของมันมา

แล้วเขาทนกูไม่ได้

เขาก็ปฏิบัติกับกูเหมือนกูเป็นคนปกติ

ทั้งตอนที่กูทำผิด และตอนที่กูไม่ได้ทำอะไรเลย

ตอนนั้นกูโคตรเจ็บ

ไม่ใช่แค่เพราะถูกด่า แต่เพราะกูรู้เลยว่า

"ความเข้าใจ" มันไม่มีอยู่จริง

แม้แต่จากคนที่เคยสัญญาว่าจะอยู่ข้างกูในวันที่ยากที่สุด

คือเข้าใจนะว่า…

ทุกคนก็มีขีดจำกัดของตัวเอง

แต่ในฐานะคนที่เป็น กูก็รู้สึกว่า

บางพฤติกรรม บางความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น

มันสมควรได้รับ “ความเข้าใจ” มากกว่าการตัดสิน

เพราะกูไม่ได้เลือกให้มันเป็นแบบนี้

และการที่กูพยายามรักษาตัวเองทุกวัน

มันเหนื่อยจะตายชักอยู่แล้ว

แล้วกูต้องมานั่งอธิบายให้ทุกคนเข้าใจอีกเหรอ

ว่าเวลาอาการมันมา

มันจะรู้สึกยังไง

มันจะทำให้กูเปลี่ยนไปขนาดไหน

กูถึงต้อง “ขอโทษ” คนอื่นตลอดเวลา

แม้กระทั่งตอนที่กูควรได้รับแค่ “อ้อมกอด”

กูเลยคิดว่า…

“ความสำเร็จ” จริงๆ มันหน้าตาเป็นยังไง

มันไม่ใช่แค่ตัวเลขในบัญชี

ไม่ใช่ชื่อเสียง ไม่ใช่รางวัล ไม่ใช่ยอดฟอล

แต่มันคือ “การที่กูไม่ต้องขอโทษใครในสิ่งที่กูเป็น”

ไม่ต้องลดความรู้สึกตัวเองเพื่อให้ใครสบายใจ

ไม่ต้องฝืนยิ้มเวลาข้างในกูพัง

ไม่ต้องตัดบางส่วนของตัวเองทิ้ง

เพื่อให้พอดีกับภาพที่ใครอยากให้กูเป็น

มันคือการได้ตื่นขึ้นมา

แล้วไม่ต้องรู้สึกผิดกับตัวเอง

แค่หายใจอยู่ตรงนี้ เป็นตัวของตัวเองอย่างเต็มที่

โดยไม่ต้องคอยอธิบาย ว่า “ทำไมกูถึงเป็นแบบนี้”

กูไม่ได้ต้องการให้คนทั้งโลกเข้าใจกู

แต่แค่คนใกล้ตัว… คนที่เคยบอกว่าจะอยู่กับกู

ถ้าเขาเข้าใจสักนิด กูก็ไม่ต้องแบกทุกอย่างไว้คนเดียว

กูไม่อยากเป็นคนที่ต้องเลือกทุกความสัมพันธ์

บนพื้นฐานว่า “ใครจะไม่ทิ้งกูตอนกูไม่โอเค”

แต่นี่คือความจริงที่กูต้องอยู่กับมัน

เพราะกูรู้แล้วว่า ไม่ใช่ทุกคนจะรับได้กับความไม่มั่นคงของกู

แต่กูไม่โกรธใครนะ

เพราะสุดท้ายกูแค่หวังว่า

จะมีวันนึงที่กูจะยืนอยู่ตรงที่ของตัวเอง

โดยไม่ต้องขอโทษใครเลย… แค่เพราะกูเป็น "กู"