เมื่อก่อนเราเคยคิดว่าตัวเอง "ไม่มีศาสนา"

เมื่อก่อนเราเคยคิดว่าตัวเอง "ไม่มีศาสนา"

ไม่ได้แปลว่าเกลียดศาสนา แค่เคยรู้สึกว่าความเชื่อมันช่างไกลตัว

แต่ช่วงหลัง...เราเริ่มไหว้ศาลพระภูมิทุกวัน

แปลกดี...การวางมือไหว้ในทุกบ่ายก้มลงไปกราบบนพื้น

ไม่ได้ทำให้เรา "เชื่อแบบงมงาย"

แต่มันกลับทำให้ใจเราสงบมากขึ้นอย่างน่าประหลาด

เหมือนเราไม่ได้ไหว้เพื่อขอ

แต่ไหว้เพื่อยอมรับ ว่าเราคือส่วนเล็กๆ ในจักรวาลที่ยังเรียนรู้ไม่จบ

แล้ววันหนึ่ง เราก็นึกถึงคำพูดของโค้ชคนหนึ่ง

เขาเคยพยายามเรียนต่อต่างประเทศ พยายามแล้ว พยายามอีก

แต่ก็ไม่ได้สักที ไม่ว่าจะเพราะแหล่งทุนไม่ชัด หรือไม่มีผู้สนับสนุน

จนเขาหมดแรงจะฝืน แล้วไปนั่งใต้ต้นโพธิ์

อยู่กับตัวเองเงียบๆ แล้วบอกกับตัวเองว่า...

"ไม่ต้องพยายามขนาดนั้นก็ได้นะ ไม่ได้ไปเรียนก็ไม่เป็นไร"

แล้วหลังจากที่เขาวางมือ ปล่อยให้สิ่งที่ใหญ่กว่าจัดสรรทางที่ดีที่สุดสำหรับตัวเอง

"เขาได้ทุน และได้ไปเรียนจริงๆ"

บางที...ความสงบอาจนำหน้าความสำเร็จ

บางที...การวางใจ อาจเปลี่ยนความเป็นไป

และบางที...การกลับมาเชื่อในอะไรบางอย่างที่ใหญ่กว่าตัวเรา

อาจเป็นจุดเริ่มต้นของพลังเงียบที่แท้จริงก็ได้

แล้วที่ตลกคือโค้ชคนนั้นที่เราเคยอ่านหนังสือและเขียนเรื่องราวดังกล่าวเคยโทรมาหาเราด้วยเขาจะจ้างเราทำภาพประกอบแต่เนื่องจากหลายอย่างยังไม่ชัดเจนเลยไม่ได้ทำ