ตอนมีไม่รู้… ตอนไม่มีต่างหากที่ชัดเจน
ความผูกพันบางอย่าง... มันไม่ได้ส่งเสียง
มันไม่ร้องเรียก ไม่ประกาศว่า "เราสำคัญนะ"
มันแค่ "อยู่ตรงนั้น" เงียบ ๆ
ชินจนลืมไปว่าการมีใครบางคนอยู่ข้าง ๆ มันไม่ใช่เรื่องธรรมดา
เราอาจจะไม่ได้รู้ว่าใครคนหนึ่งมีความหมาย
ตอนที่เขายังนั่งหัวเราะอยู่ข้างเรา
แต่เราจะรู้ทันที... เมื่อไม่มีเสียงหัวเราะนั้นอีกแล้ว
ความว่างเปล่ามันไม่ใช่แค่เงียบ
แต่มันสะท้อนทุกอย่างที่เคยมี
ยิ่งเรารักเขามากเท่าไร
ความเงียบหลังจากเขาไป... ก็ยิ่งดังกว่าเสียงใดในโลก
เราเริ่มนึกถึงวันธรรมดา
วันที่ไม่ได้มีอะไรพิเศษ
แต่เขาอยู่ตรงนั้น
อยู่ในภาพถ่าย อยู่ในบทสนทนา
อยู่ในรอยยิ้มของเรา—แม้ตอนนี้เขาจะไม่อยู่แล้วก็ตาม
และมันเจ็บแปลบในใจ
เมื่อคิดได้ว่า เราอาจเคยใช้เวลากับเขาแบบรีบเร่ง
หรือไม่ได้พูดบางคำที่ควรพูด
หรือไม่ได้ฟังบางคำที่เขาเคยพูด… ดี ๆ
แต่การคิดถึง ไม่ได้หมายความว่าเรายังอยู่กับอดีต
มันหมายความว่า ใครคนนั้นเคย "มีความหมาย"
จนแม้จะผ่านไปแค่ไหน เราก็ยังเก็บเขาไว้ในใจอย่างอ่อนโยน
เพราะบางคน...
จะสำคัญที่สุดในวันที่เราไม่มีเขาแล้ว
และบางความทรงจำ…
จะกลายเป็นของขวัญล้ำค่า ที่เราจะกลับไปเปิดดูอีกครั้ง ในวันที่โลกเงียบเกินไป
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น