เจอแชมพูในกระป๋องเบียร์... แล้วเราเงียบไป 3 วิ

เจอแชมพูในกระป๋องเบียร์... แล้วเราเงียบไป 3 วิ

ตอนแรกก็คิดว่าใครเอาเบียร์ไปตั้งไว้ข้างอ่างล้างหน้า
แต่พอพลิกกระป๋องดูเท่านั้นแหละ... “Refreshing Citrus Hair Cleanser”

เออ โลกมันไปถึงจุดที่แชมพูแกล้งเป็นเบียร์ได้แล้ว
แต่เบียร์ยังไม่เคยแกล้งเป็นแชมพูนะทุกคน ล้ำหน้าไปไกลจริงๆ

แล้วเราก็เริ่มสงสัยว่า
ทำไม "กระป๋องอะลูมิเนียม" ถึงได้กลายมาเป็นภาชนะของสิ่งที่ไม่ใช่น้ำ?

แล้วคำถามที่โผล่มาในหัวทันทีคือ...
เราชอบ "ของที่ใช้งานได้" หรือแค่ "รูปร่างที่เราคุ้นเคย"?

ทุกคนเคยไหม เวลาจะซื้ออะไร
จะเอาก็ต้องขวดใส ปั๊มได้ บีบง่าย เปิดฝาแล้วฟิน
แต่พอของมันมาในกระป๋อง… เรากลับถอยห่าง เหมือนเห็นอะไรผิดธรรมชาติ

ทั้งที่ตามข้อมูลจาก National Packaging Waste Database
อะลูมิเนียมรีไซเคิลได้ 81%
ในขณะที่พลาสติกอยู่แค่ 52%
แปลว่า ถ้าอยากลดขยะโลก กระป๋องอะลูมิเนียมคือพระเอกตัวจริง

หลักในพระพุทธศาสนาบอกไว้ว่า
“สุญญตํ อิทํ อติวตฺติ”—สิ่งทั้งหลายล้วนว่างเปล่า
ซึ่งแปลให้เข้าใจง่ายคือ รูปภายนอกเป็นแค่เปลือก
"คุณสมบัติ" ต่างหากที่ควรค่าให้เรายึดถือ

แต่มนุษย์ดันผูกพันกับ "ภาพจำ" มากกว่า "ข้อเท็จจริง"
เหมือนการที่เรารู้ว่ากระป๋องมันดีกว่า แต่กลับยึดติดกับความรู้สึกว่า
"อาบน้ำต้องบีบ ไม่ใช่เปิดฝากระป๋อง"
"ไวน์ต้องขวดแก้ว ไม่ใช่อะลูมิเนียม"
หรือ "เคยใช้แบบนี้มาตลอด แล้วทำไมต้องเปลี่ยน?"

เรากำลังอยู่ในโลกที่การเปลี่ยนแปลงมาหาเราทุกวัน
แต่เราเอาอดีตมากางเป็นเกราะ
แล้วเรียกมันว่า “ความคุ้นเคย” เพื่อป้องกันอนาคต

ทั้งที่อนาคตบางทีมันมาในรูปกระป๋อง
แถมเปิดง่ายกว่า สะอาดกว่า และไม่แตกเวลาหล่น

นักออกแบบบรรจุภัณฑ์ชื่อ Jamie ยังพูดอีกว่า
แบรนด์ต่างๆ ใช้เวลาเป็นสิบๆ ปี ปั้น “รูปทรง” ให้คนจดจำ
แต่พอเปลี่ยนวัสดุ... กลายเป็นต้องเปลี่ยนความเชื่อ
และความเชื่อนี่แหละ เปลี่ยนยากกว่าทรงขวดหลายเท่า

ในเชิงจิตวิทยา มนุษย์เรามักต่อต้านสิ่งใหม่
ไม่ใช่เพราะมันไม่ดี
แต่เพราะมันบอกเรากลายๆ ว่า
สิ่งที่เราเชื่อมา อาจไม่ถูกต้องอีกต่อไป

และนั่นทำให้หลายคนเลือกจะ "อยู่ในกรอบที่บีบง่าย"
แทนที่จะ "เปิดใจให้กับสิ่งที่เปลี่ยนโลกได้"

สุดท้ายนี้ ฝากไว้ให้คิด
บางครั้งสิ่งที่ดูไม่คุ้น อาจเป็นของที่โลกต้องการให้เราคุ้นที่สุดก็ได้

เจ็บก็ตรงที่…
เราไม่กล้าลอง เพราะมันไม่ได้มาใน “บรรจุภัณฑ์ที่คุ้นเคย” เท่านั้นเอง